Raytis interviews

Let's Talk: Daniek en Nonchalance

'Jabby!' Ik kijk verward in de lege kamer om vervolgens in de andere enthousiast zijn naam te roepen. Waar spookt hij nou weer uit. Ow, wacht, natuurlijk. Lilly. Eerst shipte ik die twee wel. Jally, Libby, Jilly of wat dan ook. Nu echter kan ik echt letterlijk over hun klefheid heen kotsen.

Ik besluit Oliver maar op te bellen. Ik moet iemand dit geweldige nieuws vertellen.

'Oliver, Oliver,' herhaal ik snel alsof ademhalen een extra is.

'Wat nou,' zeurt hij geïrriteerd. 'Het is midden in de nacht. Slapen vind ik best wel fijn op dit tijdstip.'

'Kom op nou,' ik kijk naar de klok en merk dat het pas zes uur 's ochtends is, 'valt wel mee.' Mijn twijfelachtige stemt vervaagt weg in een zucht. 'In ieder geval,' ga ik verder als ik mijn enthousiasme herpak, 'ik heb niet één maar twee mensen die ik ga interviewen.'

'Wie dan?' reageert hij dan toch met een lichtelijk schorre stem.

'Willen ze op een of andere manier niet vertellen. Ik weet alleen dat ik een ochtendinterview moet gaan doen.'

'Moet je dan niet weg?'

Ik hang snel op en kijk naar mijn broekloze benen en slordige T-shirt. Ja, eigenlijk had ik al vertrokken moeten zijn. Met snelle passen gris ik een blouse en een stropdas uit de kast. Ik laat een zoekende blik over mijn appartement vallen om een broek te spotten. Het is een zooi zonder Jabby. Hij is de opruimer en ik de rotzooimaker. De taken waren duidelijk verdeeld. Gelukkig kan ik een broek verkreukeld op een stoel vinden. Klaar om te gaan, kijk ik op de klok. Maar vier minuten over gedaan, netjes Max.

'Ik ben er!' roep ik, terwijl ik mijn stropdas nog even goed moet strikken. Al vlug komt het make-upteam naar me aangesneld om de wallen en slaperigheid te verbergen.

'Kan iemand me verklappen wie ik interview?' Voor ze me antwoorden krijg ik een wit kaartje in mijn handen en duwen ze me de studio in. Ik denk het niet dan.

'Welkom bij Let's Talk!'

De zaal is wat leger dan de avondshow, maar gelukkig zijn de interviews zo erg in populariteit gestegen, dat de zalen ook niet meer leeg zijn. Sterker nog, ik krijg gewoon nog het gejuich dat ik gewend ben.

'De Lost en Found is na een harde strijd afgelopen. Er zijn drie winnaars overeind blijven staan en twee daarvan heb ik vandaag in de studio!'

Backstage krijgen de geïnterviewden de hint nu op het podium te komen. De eerste die verschijnt heeft Venetiaans blond haar. Ze loopt met een rechte rug en sterke passen mijn richting in. Lang blijf ik niet gefocust op haar, eerder het meisje dat erachter vandaan komt: Daniek. Haar interview was zo traumatisch dat ik het nooit kan vergeten. Niet eens zozeer door haar, ze blijft een blondine, en ja, blondines zijn super knap, maar die situatie laat zelfs dat feit wegvagen. Ik staar naar mijn broek, die dit keer gelukkig niet binnenstebuiten zit. Mijn actie kwam zelfs op het nieuws. Als dát niet gênant is, weet ik het ook niet. Kort lijkt het alsof Daniek het interview ook nog herinnerd, alsof ze met een lach haar blauwe ogen op mijn broek fixeert, maar het kan net zo goed in mijn hoofd zitten.

Concentreer je Max.

Ik begeleid de twee op de groene bank voor ik zelf op mijn vertrouwde, oranje stoel ga zitten. In deze positie, met twee mooie meisjes voor me, kom ik al helemaal weer in de stemming. Geen enkele broek kan me nog tegenhouden.

'Allereerst, Daniek en Nonchalance, gefeliciteerd met de tweede en derde plek van Lost en Found! Kijkend naar jullie schrijfstijlen hebben jullie het zeker verdiend.' Ik knipoog naar de twee. Misschien laten mijn charmes het broek-incident wegvallen. 'Was het een moeilijke wedstrijd?'

'Dank je,' begint Nonchalance, 'ik heb de indruk dat het wel een eerlijke strijd was.'

'Ja,' beaamt Daniek, ze bloost nog lichtjes van het compliment. 'Ik vond de  competitie goed. We konden allemaal onze sterke en zwakke punten tonen en hadden volgens mij verschillende verhalen, waardoor je men eigenlijk lastig kan vergelijken.'

Ik leg het kaartje weg, ik gebruik de vragen die erop staan toch nooit, en recht mijn rug even. 'Nu over jullie twee.' Ze kijken elkaar kort aan. 'Kennen jullie elkaar al?' De kans is klein, maar wie weet is iedereen wel verbonden op Aarde. Misschien zijn ze wel een stuk socialer dan raya's die het liefst hun middag achter een boek willen spenderen. Misschien komen ze wél de deur uit. Poeh, nee, dat zou te ver gaan.

'Ik heb eens een boek van haar gelezen. Dat vond ik erg leuk!' begint Daniek dit keer. Ik geef haar een schuine glimlach en schud mijn hoofd onopvallend. Toch ook boekverslaafden op Aarde. 'Ik keek er dan ook naar uit om haar te ontmoeten.'

'En jij Nonchalance?'

'Ik ken Daniek ook niet, maar je leek me wel leuk! De manier waarop je dingen beschrijft, vind ik ook heel mooi. Ik vind mijn eigen beschrijvingen soms nogal langdradig overkomen en die van haar niet.'

'Dank je!' zegt Daniek terug. De blosjes die net waren verdwenen verschijnen weer.

Ik ben erg opgelucht dat ze zo positief over elkaar zijn. Moet je eens voorstellen dat ze eigenlijk vijanden van elkaar waren, zo'n gevecht was amusant geweest, maar misschien niet echt gepast. En een beetje liefde kan ook niet kwaad. Uiteindelijk zullen ze het wel naar mij reflecteren en ook van mij houden.

'Wat zou jij van Nonchalance kunnen leren, Daniek?'

Nadenkend leunt ze haar kin op haar knokkels. 'De luchtigheid in verhalen brengen,' zeg ze er vervolgens met wat meer zekerheid. 'Daardoor is het nog wel meeslepend, maar niet te zwaar voor de lezer.'

Kort overweeg ik om zelf eens mee te doen met de wedstrijd. Moet je voorstellen. Omringt door allemaal bekende en getalenteerde schrijfsters, of gewoon blonde mensen, met dat laatste zou ik net blij zijn. Ze kijken me afwachtend aan.

'Was de wedstrijd in het algemeen ook leuk?'

'Ik vond het wel leuk omdat het anders is dan andere schrijfwedstrijden.' Haar antwoord is standvastig, maar wel enthousiast. 'Je kan veel meer proberen en ontdekken. Normaal gezien zou ik niet snel een stukje schrijven voor iets wat minder mijn 'genre' is en hierbij moest ik wel, een fijne uitdaging!'

'Had je dit ook verwacht?' vraag ik hierop verder.

'Ik wist niet echt wat ik moest verwachten, dus daar kan ik niet helemaal op antwoorden vrees ik.'

'Ik had zeker verwacht dat het wel een schrijfwedstrijd van niveau zou zijn,' spreekt Daniek haar tegen, 'en dat bleek te kloppen. Ik vond het dan ook erg leuk om mee te doen aan deze schrijfwedstrijd.  De opdrachten zijn pittig maar leuk en vergen echt wat van je. Ook vind ik het leuk dat je opbouwende kritiek krijgt waar je daadwerkelijk iets mee kan, in plaats van alleen maar: het was goed. Dus dank je daarvoor.'

Op dat laatste moet ik net wat te hard lachen. 'Heel fijn dat je daar enthousiast over bent,' geef ik eerlijk toe, 'maar mij moet je niet bedanken.' Ik pak het kaartje erbij die ik in het begin had gepast. In eerste instantie om het bij het aflopen ergens te kunnen weggooien, maar dan zie ik een bericht die ik eerst totaal over het hoofd had gezien.

'De host van jullie wedstrijd moeten jullie bedanken. Daarover gesproken,' zeg ik alsof ik het helemaal niet gepland had, 'ze heeft jullie nog een bericht achter gelaten.'

De twee kijken eerst elkaar en vervolgens mij verrast aan.

'Het was heel leuk om een wedstrijd met jullie te houden, hopelijk hebben jullie wat aan mijn tips gehad,' lees ik voor van het blaadje voor ik het programma afsluit. Ik draai me naar het publiek met een grote glimlach.

'Met dit mooie bericht sluit ik af, tot het volgende interview.'

Kort check ik mijn broek opnieuw. Ja, nog altijd niet binnenstebuiten.