Sirius Black ~ Black and White 《Voltooid》

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6 ~ Spijt

Opgedragen aan realyty.

~*~*~Algemeen POV~*~*~

'Maar zo erg was het toch niet? Waarom praat ze niet meer met me?'.

'Padfoot! Stop met zeuren!' gromde Remus gefrustreerd.

'Inderdaad. We moeten ons klaarmaken voor de volle maan' zuchtte James.

'Ze zou blij moeten zijn. Iedereen wil mij! En ik vertrouw die Ravenclaw voor geen meter' ging Sirius door.

'Wat ben je toch weer bescheiden' grijnsde James. Remus ijsbeerde door de slaapzaal. Zo nu en dan ontsnapte een lage grom uit zijn keel. Deze transformaties kostten veel energie en Remus zag er enorm tegen op. Peter klopte nerveus op Remus' rug en probeerde hem te kalmeren.

'Denk je dat Lucy ooit weer tegen me praat?' vroeg Sirius aan James, terwijl hij voorover op zijn bed viel.

'Ik denk het niet, maar waarom zou je dat überhaupt willen? Je hebt bereikt wat je wilde bereiken. Ze is maar een naam op je lijstje' antwoordde James, hopend dat Sirius in zou zien waar hij mee bezig was. Sirius zuchtte dramatisch.

'Ja, dat is waar'. Hij krabbelde weer overeind en trok zijn schoenen aan. Plots kwamen er vreemde gedachten in hem op. 'Nee, dat is niet waar. Ze is geen naam op mijn lijstje. Ik ga het goedmaken! Daarbij was de kus veel te kort! Ik werd door haar overrompeld! Ik kreeg niet eens de kans om mee te doen! Ik ga het opnieuw proberen!' zei hij vastberaden. 'Dan komt ze erachter dat ik goed kan zoenen en wil ze misschien wel bij me blijven!'.

'Ja, super leuk, Sirius' gromde Remus sarcastisch.

'Dank je, Moony' antwoordde hij glunderend.

~*~*~Lucy POV~*~*~

Ik trok de dekens geïrriteerd over mijn hoofd en rolde mezelf op tot een klein balletje. Ik kermde van de pijn, terwijl ik mijn armen om mijn lichaam sloeg. Niet veel later ging er een lichtje aan bij het bed tegenover me.

'Lucy?' fluisterde Lily slaperig. 'Gaat alles wel goed?'. Mijn antwoord was een hoog piepgeluid en ik hoopte dat Lily het licht weer uit zou doen. Ik hoorde haar zuchten en de veren in haar matras maakten geluid. Ze trok de dekens van me af en kwam bij me in bed liggen. 'Wat is er?'.

'Het doet zo'n pijn' zeurde ik. Lily keek me afwachtend aan.

'Wat doet er pijn?'.

'Je weet wel' kreunde ik terwijl ik met mijn hoofd een beweging naar beneden maakte. 'Mijn bloody hell is weer begonnen'. Lily grinnikte zachtjes.

'Je bloody hell? Zo kun je het ook bekijken. Wil je dat ik pijnstillers ga halen?'. Ik schudde mijn hoofd.

'Ik doe het zelf wel. Misschien helpt een korte wandeling tegen de pijn'. Ik hopte uit mijn bed en trok snel sokken aan. Ik schuifelde zo zacht mogelijk naar de trappen en glipte de Common Room uit. Ik liep door een donkere hal die verlicht werd door een paar oude fakkels en het licht van de maan. Toen ik eindelijk bij de ziekenzaal aankwam, brandde er nog een lichtje.

'Madam Pomfrey?' fluisterde ik. Ze zat met een boek bij een lantaarn en ze keek verschrikt op.

'Wat doe je hier, kindje?'. Ze klapte haar boek dicht en kwam op een snel tempo op me afgelopen.

'Ik heb pijn. Je weet wel. Daar waar alleen vrouwen last van hebben' zei ik ongemakkelijk. Madam Pomfrey knikte en verdween in haar kantoortje. Even later kwam ze terug met een paar tabletjes.

'Ga nu snel terug naar bed, kind' zei ze terwijl ze me de ziekenzaal uit probeerde te duwen.

'Huh, maar wacht' zei ik terwijl ik mezelf vasthield aan een bed. 'Kan ik de tabletjes hier innemen? Met wat water?'. Op dat moment gingen de deuren van de ziekenzaal open en een viertal jongens kwamen naar binnen. James en Sirius ondersteunden een gewonde Remus, terwijl Peter de deur weer sloot.