Sirius Black ~ Black and White 《Voltooid》

Hoofdstuk 20

Hoofdstuk 20 ~ Voorouders

Opgedragen aan @ABoCverhalen.

Een aantal lichtstralen vielen tussen de gordijnen door. Ik opende mijn ogen en wilde rechtop gaan zitten, maar een arm hield me tegen. Sirius lag nog te slapen en een zacht gesnurk vulde de ruimte. Zijn arm omsloot me van achter en hij trok me dicht tegen hem aan. Ik probeerde me los te wringen, maar bij iedere beweging werd Sirius' greep strakker.

'Sirius,' fluisterde ik. Hij gromde en verstopte zijn gezicht in mijn haar. Ik grinnikte zachtjes en probeerde me om te draaien. 'Sirius, we moeten opstaan. Je weet dat Dumbledore vandaag contact opneemt toch?' Sirius gromde weer en drukte snel een kus op mijn voorhoofd.

'Ga slapen,' zei hij met zijn ruwe ochtendstem. Met veel kracht wist ik mezelf los te maken en liep ik naar de grote stoel in de hoek van de kamer, waar Sirius' shirt over gedrapeerd lag. Ik trok het te grote shirt aan en liep de trap af naar beneden.

Het was inmiddels een aantal weken geleden sinds het gevecht op het ministerie. De wonden die ik had waren geheeld. Het enige wat er van het gevecht overgebleven was, was een lang litteken dat over mijn hals liep. Ik vond het vreselijk en probeerde het constant te verbergen, maar Sirius probeerde me het goede ervan in te laten zien.

Ik kwam in de keuken aan en zette een kan koffie. Misschien zou ik Sirius met de koffie uit bed kunnen lokken. Ik danste door de keuken en neuriede een liedje. Ik zocht naar een geschikt ontbijtje, maar moest het doen met wat oud brood. Terwijl ik aan het smeren was, voelde ik Sirius' armen weer.

'Ik vind het leuk als je mijn shirts draagt,' fluisterde hij tegen mijn hals. Ik kreeg kippenvel over mijn lichaam en duwde hem lachend weg.

'Ik heb koffie gemaakt. De kan staat op de tafel,' zei ik terwijl ik doorging met het ontbijt. 'Zou ik me nog om moeten kleden? Ik bedoel... Ik kan zo toch niet voor Dumbledore verschijnen?' Sirius schudde zijn hoofd.

'Je ziet er prima uit.' Hij knipoogde en ik glimlachte. Ik werd plots heel zenuwachtig. Vandaag zou ik te horen krijgen wie mijn ouders waren. Wat zou er met ze gebeurd zijn? Sirius leek mijn zenuwen aan te voelen. 'Het komt allemaal goed, mijn liefste. En als alles tegenzit, heb je mij en Harry nog. Niets hoeft te veranderen.'

'Dat weet ik, maar... Ik wil weten wie ze zijn. Ik wil gewoon dingen in ze terug zien. Dingen die ik herken in mezelf.' Ik zuchtte diep en liep naar de woonkamer. Ik ging voor de openhaard zitten en vouwde mijn benen over elkaar. 'Ik wil weten waarom ze me achterlieten bij... hem.' Sirius kwam bij me zitten en streek over mijn rug.

'Het komt allemaal goed,' zei hij geruststellend. Hij nipte aan zijn kop koffie en staarde in het vuur. 'Volgens mij zie ik iets.' Ik ging op mijn knieën zitten en boog over het vuur. Sirius had gelijk. Er verschenen contouren van een gezicht in de haard.

'Zo heb ik ook ooit contact gezocht met Harry,' zei Sirius trots. Ik keek glimlachend over mijn schouder en nam Sirius' hand vast als extra steun. Het gezicht in de haard werd steeds duidelijker en Dumbledore verscheen voor ons.

'Luciana,' zei hij kalm. 'We hebben niet veel tijd, dus ik probeer zoveel mogelijk met u te delen. U had vragen over uw ouders?' Ik knikte snel. 'Hoewel ik u graag zou verblijden met goed nieuws, kan ik dit helaas niet doen. Uw ouders zijn al een tijdje niet meer onder ons.' Ik voelde een pijnscheut door me heen, maar ik had ook niets anders verwacht. Sirius kneep zacht in mijn hand.

'Uw ouders zijn omgebracht, een jaar nadat u geboren werd,' vervolgde hij.

'Omgebracht?' zei ik nerveus. 'Maar waarom? En door wie?'

'De Dark Lord zag een grote bedreiging in uw ouders. Hij ging naar ze toe voor hulp, maar toen hij die niet kreeg, raakte hij in paniek. Hij vermoordde ze direct, maar zag pas later dat ze een dochtertje hadden.'