Sirius Black ~ Black and White 《Voltooid》

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 15 ~ De antwoorden

Opgedragen aan maartje_w.

~*~*~Lucy POV~*~*~

'Ik wil eerst wat antwoorden, professor,' zei Harry. Ik schudde mijn hoofd en beet op mijn lip om mijn gevoelens onder controle te houden.

'Ik mag het niet zeggen,' zei ik zacht. 'Ik kan het niet zeggen.'

'Of wilt u het niet zeggen?' pushte hij.

'Harry,' zei ik terwijl ik mijn stem verhief. 'Ik zou je graag alles uitleggen. Vanaf het begin tot aan het eind, maar ik heb aan Dumbledore beloofd dat ik niets zou zeggen. Het kan je alleen maar tegenwerken op de lange termijn.' Harry keek me aan en zijn blik verzachte.

'Ik hoopte gewoon dat je me meer kon vertellen over mijn moeder,' mompelde hij. Ik legde mijn hand op zijn schouder en kneep zacht.

'Alles op zijn tijd, Harry,' stelde ik hem gerust. 'Misschien kun je wat informatie loskrijgen uit Dumbledore.' Ik knipoogde naar hem en zijn gezicht lichtte op. Hij nam het fotoboek van mijn bureau af en hield het tegen zijn borst.

'Dank u, professor,' zei hij. Harry liep samen met zijn vrienden het lokaal uit, op zoek naar Dumbledore hoogstwaarschijnlijk. Het was fijn om niet meer te doen alsof ik hem niet kende. Toch moest ik professioneel blijven. Ik zakte neer op mijn bureaustoel en draaide rond. Ik probeerde van de schrik te bekomen. Ik had de meeste foto's die Harry me liet zien nog nooit eerder gezien. De foto van Sirius blijft op mijn netvlies gebrand staan. Ik had het vroeger waarschijnlijk nog niet door, maar achteraf kan ik zeggen dat ik echt van hem gehouden heb. Wat zou er nu met hem gebeurd zijn? Ontsnapt uit Azkaban en voor de rest van zijn leven op de vlucht? Ik wist dat hij het niet gedaan had. Ik heb immers Peter Pettigrew laatst nog gezien bij een noodvergadering. Ik schudde mijn hoofd en boog me over mijn houten bureau heen. Ik nam een verslag van de papieren stapel af en begon met nakijken. Na een korte vijftien minuten hoorde ik een zacht geklop op de deur. Een klein meisje met een gele stropdas keek door een kier naar binnen.

'Professor?' zei ze voorzichtig. Ik gaf haar een vriendelijke glimlach die haar aanmoedigde om verder te praten. 'Headmaster Dumbledore wil u zien'.

'Dank je. Ik zal zo snel mogelijk komen,' antwoordde ik. Het meisje sloot de deur weer en ik krabbelde nog snel een beoordeling op een verslag. Ik trok mijn mantel aan en liep op een drafje naar het kantoor van Dumbledore. De griffioen voor het kantoor was al opzij geschoven en een wenteltrap kronkelde naar boven. Ik ging omhoog en hoorde de vage stem van Harry. Ik schudde glimlachend mijn hoofd en liep verder. Hij had het geduld van Lily geërfd, die kon ook nooit wachten. Ik klopte op de openstaande deur en liep naar binnen. Ik gaf Harry en zijn vrienden een knikje en wachtte totdat Dumbledore zou praten.

'Ga zitten, professor,' zei hij terwijl hij naar een lege stoel wees. Ik ging zitten en nam de uiteindes van mijn mantel tussen mijn vingers. 'U weet vast waarvoor u hier bent,' vervolgde hij.

'Ik heb een vaag vermoeden, Headmaster.'

'Wilt u het woord nemen?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en wachtte totdat Dumbledore alles aan Harry uit zou leggen.

'Laten we dan beginnen bij het begin.' Harry ging op het puntje van zijn stoel zitten en luisterde aandachtig. 'Professor Luciana Grey-'

'-White,' verbeterde Hermione.

'Het spijt me, mevrouw Granger. U heeft gelijk,' zei Dumbledore met een vage glimlach op zijn gezicht. 'Luciana's vader was een invloedrijk man en hij kreeg jaren geleden een baan aangeboden op het Franse ministerie. Daardoor groeide ze op in Frankrijk. Pas in haar laatste schooljaar werd ze overgeplaatst naar Hogwarts, omdat haar vader de positie als Generaal wist te bemachtigen.'