Sirius Black ~ Black and White 《Voltooid》

Hoofdstuk 21

Warning: Kort hoofdstuk en uitleg.

Hoofdstuk 21 ~ De Vraag

Opgedragen aan elili000.

'Kitten?' Sirius klopte op de badkamerdeur. 'Jezelf opsluiten heeft geen zin.'

'Laat me met rust, Sirius,' zuchtte ik.

'Kitten, we moeten erover praten. Dat lucht op.' Ik draaide het slot van de deur open en liet Sirius naar binnen komen. Hij sloot zijn armen om me heen en ik legde mijn hoofd tegen zijn borst.

'Waarom is het facking Grindelwald? Waarom kon het niet gewoon een simpele man zijn, een muggle desnoods, die een kleine boerderij had waarmee hij zijn geld verdiende,' jammerde ik. 'Of een kunstenaar die over de hele wereld vloog om zijn werk te promoten.'

'Ik snap dat je teleurgesteld bent, maar vergeet niet wie je bent, lieve Lucy,' fluisterde Sirius.

'Ja,' zei ik geïrriteerd. 'De erfgenaam van een moordenaar. Drager van een Dark Mark. Ik ben de hoofdprijs.'

'Je bent zoveel meer dan dat,' zei Sirius terwijl hij mijn voorhoofd belaagde met kusjes. Mijn mondhoeken krulden omhoog en Sirius grijnsde. 'Daar hebben we die mooie lach weer.' Ik sloeg hem tegen zijn borst en ging op mijn tenen staan om hem een kus te geven.

Maar weer voelde ik me niet goed. Ik duwde Sirius snel de badkamer uit en deed de deur weer dicht. Ik boog me weer over de wc en wachtte tot alles er uit kwam.

'Lucy!' riep Sirius vanaf de gang. 'Wat is er aan de hand? Ben je ziek?'

Ik spoelde de wc weer door en ging de kamer uit.

'Ik moet even gaan liggen,' zei ik met een licht gevoel in mijn hoofd. Sirius bracht me naar ons bed en zei dat hij iets te eten ging halen. Ik knikte uitgeput en verstopte me onder de dekens. Mijn ogen vielen dicht en ik raakte in een diepe slaap.

~*~*~

'Waar is ze?' siste een rasperige stem. Ik stond in een donkere cel, waar dode planten tegen de muur omhoog gekropen waren. Kleine plasjes water vulden de ondiepe kuiltjes van de stenen vloer. In de hoek zat een oude man. Hij had lang grijs haar en vieze rotte tanden. Zijn vingers leken wel botten en zijn wangen waren ingevallen. Het was duidelijk dat de man al lang op dezelfde plek zat.

De man ontblootte zijn tanden en keek naar het figuur voor hem met een dwaze, psychopathische blik. Hij wilde iets zeggen, maar...

~*~*~

Een hand streelde over mijn arm en ik werd abrupt wakker. Ik gromde zacht en draaide mezelf om.

'Lucy?' zei Sirius zacht. 'Dumbledore is hier.' Ik schoot overeind en trapte de dekens van me af. Ik rende langs Sirius af, de trap af. De professor stond voor de openhaard in zijn lange gewaad. Bij het lichtste gerommel draaide hij zich naar me toe. Een kleine glimlach kwam tevoorschijn toen hij mijn slaperige en verwarde blik zag.

'Goedemiddag, Luciana,' zei hij rustig. Hij nam plaats op één van de groene satijnen sofa's. 'Hoe gaat het met u?'

'Redelijk. Waarom bent u hier?'

'Alles op zijn tijd, kindje,' zei hij vrolijk, zijn glimlach gevoed door mijn ongeduld. 'Ik hoorde van Sirius dat u het nieuws nog geen plekje heeft kunnen geven?' Ik snoof mijn neus verontwaardigd op.

'En dat vindt u vreemd?' vroeg ik hem.

'Nee, zeker niet,' antwoordde hij. 'Het was een zware klap, dat begrijp ik. Daarom wordt wat ik nu ga vragen niet makkelijker voor me.'

'Wat is er, professor?' Ik nam plaats tegenover hem en Sirius kwam naast me zitten.

'Harry heeft een visioen gekregen.' Sirius ging meteen op het puntje van de bank zitten en luisterde gespannen. Ik legde mijn hand op zijn bovenbeen en wreef zacht. 'Het betreft Voldemort en uw grootvader.' Mijn gedachten gingen weer terug naar de droom van net.

'Hij wil via hem te weten komen waar ik ben, of niet?' zei ik zenuwachtig. Dumbledore keek me vragend aan. 'Ik heb die droom ook gehad. Zojuist.'

'Dan weet u vast dat het van groot belang is, dat Voldemort daar niet achter komt,' antwoordde de Headmaster. 'Heeft u nog iets anders gedroomd?'. Ik schudde mijn hoofd.

'Dat is niet erg. Harry vertelde mij dat Voldemort naar iets op zoek is. Iets wat uw grootvader zou hebben. Iets waarvan hij nu denkt dat u die heeft.'

'Wat dan?' vroeg ik nieuwsgierig.

'Dat weten we helaas niet. Visioenen geven niet alles weer.'

'Maar wat wilt u van mij?'

'Ik wil dat u uw grootvader een bezoekje brengt,' zei hij simpel en kort door de bocht. 'Ik kan het wegens omstandigheden niet zelf doen.'

'Wat?!' riepen Sirius en ik tegelijkertijd uit.

'U realiseert zich wel dat Lucy dan een enorm gevaar loopt!' protesteerde Sirius.

'Dat realiseer ik me maar al te goed,' zei hij grimmig terug. 'Maar ik ben bang dat we een groter gevaar lopen als Voldemort krijgt wat hij wil.' Ik dacht goed na. Ik wilde niet, maar misschien moest ik wel. Stel je voor dat we de oorlog zouden verliezen als ik niet zou doen wat Dumbledore van me vroeg.

'Oke,' zei ik.

'Oke?!' riep Sirius uit. Hij nam mijn hand vast en kneep er in. 'Lucy, weet je wel niet hoe gevaarlijk dit is?'

'Dat weet ik, maar ik doe het voor het algemeen belang. De wereld zou in gevaar kunnen zijn als Voldemort krijgt wat hij wil.'

'Voldemort wil jou!' riep hij terug. 'En hij krijgt je nu op een presenteerblaadje aangereikt.'

'Ik moet wel,' zuchtte ik treurig. 'Voor alle tovenaars, voor Harry en voor ons.'

'Ik begrijp dat het een lastig keuze is, Luciana,' zei Dumbledore die voor het eerst weer sprak. 'Maar je maakt de juiste keuze. Een vriend van me, die op het Ministerie werkt, zorgt ervoor dat je veilig aan komt. Ik kan zelf helaas niet mee. Ik wens u veel succes, Luciana.'

Dumbledore verdween via de openhaard. Sirius wilde me niet aankijken. Ik snap hoe hij zich voelt. Maar ik moet het doen. Ik moet doen wat juist is.

[A/N]

Sorry voor het korte hoofdstuk. En sorry dat het zo lang duurde. Ik heb de afgelopen paar dagen/weken een enorme mentale klap moeten verwerken. Don't worry, alles gaat weer goed.

Als het goed is, maar ik zal geen beloftes maken, zou ik de komende weken meer vrije tijd moeten krijgen dus ook meer kunnen gaan schrijven.

Het korte hoofdstuk van vandaag is de inleiding op het volgende hoofdstuk. Ik ga vanavond naar Londen om een paar dagen vakantie te vieren (Cursed Child nomnomnom). Ik ben dinsdag weer terug en dan zal ik weer volop schrijven. Ik zal wel altijd blijven reageren op reacties! In het Grote Clementine Carson boek zal ik waarschijnlijk mijn face-to-face ervaring met James en Oliver Phelps beschrijven!

Tot over een paar daagjes!

Love, Clementine