Çocuk kalsaydık,
Morluklar sadece dizlerimizde olsaydı.
Göz altlarımızda değil...
"Her zamankinden yorgun ve bitkinim şu sıralar.Öyle derin düşüncelerim var ki boğuluyorum.Çıkamıyorum o derinliklerden.Çıkmaya çalıştıkça batıyorum.Galiba öleceğim.Sahi ne zaman gerçekten güleceğim?Sahte gülüşlerimi yok edeceğim?Omuzlarım hergün biraz daha düşüyor.Bedenim küçülmeye başlıyor.Hayır hayır isyan değil bu yaptığım.Ne haddime...Sadece biraz ne bileyim.Öyle işte...Galiba "SABRIM"beni sıkıştırıyor..."
Nasıl geldiğimi hatırlamıyorum bile.Hastaneye geleli bir saat olmuştu ve ben hala ameliyathanenin önünde ellerim kollarım bağlı bekliyordum.Beyza'nın not defterindeki yazdığı notu okuyordum.Onu bulduklarında çantası yanındaymış.Eşyalarını bana vermişlerdi.Gözlerimden istemsizce akan göz yaşlarım not defterine damlarken ben bilmem kaçıncı kez notu en baştan alıp okuyordum.Kendimi affedemiyordum.Nasıl fark edememiştim bu kadar acı çektiğini?Yada nasıl bu kadar iyi rol yapabilmişti?Kızıyordum kendime benim yüzümden olmuştu işte benim yüzümden.Allah'ım yardım et ne olur...
Gözlerim kapalı içimden dua ederken omzuma dokunan elle irkilmiştim.Gözlerimi aniden açıp karşımda şaşkınlıkla bana bakan surete bakıyordum kızgın bir ifadeyle.
"Hanımefendi iyi misiniz?"
Karşımdaki adamın yüzüne bakmıyordum.Yani dokunmasına gerek yoktu değil mi?Seslensede olurdu.Sonuçta ben bir bayan olarak hemde kapalı bir bayan olarak rahatsız oluyordum.
"Size seslendim ama duymadınız.Neyse ben komiser Poyraz Bulut telefonda sizinle görüşmüştüm sanırım."
Evet birde adamın günahını almıştım.Ah neyse şuan bunu düşünecek durumda değildim.
"Evet benimle görüştünüz"
"Size birkaç sorum olacaktı."
Adamın yüzüne bakmadan kafamı salladım.
"Tamam sorun"
Adam sandalyeye oturmuş kendini bana çevirmişti.Aramızda bir sandalye kadar boşluk bırakmıştı.Buna sevinmiştim.
"Şuan ameliyatta olan kız sizin neyiniz oluyor?"
Bu soruya öyle çok cevabım vardı ki.Kardeşim,dostum,sırdaşım...
"Çok yakın arkadaşıyım.Kardeş diyebilirsiniz."
"Peki nasıl bu hale geldiği hakkında bit fikriniz varmı?
Bu soruyada malesef ki bir çok cevabım vardı.Aklıma gelen düşüncelerle göz yaşlarım yine gözlerime hücum etmeye başlamıştı.Süzülen yaşlarımı elimdeki peçeteye sildim.Cevap veremiyordum.Şimdi herşeyi anlatırsam Beyza bana kızabilirdi.Ama nasıl anlatamazdım ki?Uzun süre sessiz kalınca adam konuşmaya başladı.
"Gördüğüm kadarıyla bildiğiniz birşey var ve siz anlatmaya çekiniyorsunuz."
Ben hiç bir tepki vermiyordum tabi ağlamam dışında.Ben ellerime bakmaya devam ederken adam derin bir nefes aldı.
"Bakın onu bulduğumda sokağın ortasında baygın yatıyordu.Ağzı burnu kan içindeydi.Gecenin birinde kimse geçmezdi o tenha yerden.Tevafuk işte bende o sokakta oturuyorum.Eve giderken buldum.Ben bulmasaydım belkide sabaha kadar ölmüş olurdu.Madem sizin kardeşiniz gibi anlatında bunları yapanın cezasını verelim."
Adamın söyledikleri kalbime hançer gibi saplanmıştı.Haklıydı belkide ölecekti kimsesizler gibi..
Ağlamam gittikçe şiddetlenirken sakinleşmek için derin bir nefes aldım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SABIR "TAMAMLANDI"
SpiritualMis gibi kokular geliyorken mutfaktan yine Saadet hanımın gözleri dolmuştu.Allah'a binlerce kez şükrediyordu böyle hayırlı bir evlat nasip ettiği için.Düşünmeden edemiyordu acaba ne yapmıştı da ona böyle hediye vermişti Rabbi? Dolan gözleri şimdi ta...
