Me and the Marauders

#1| Beauxbatons/ Zweinstein.

*Edit: Salutations, omdat dit mijn eerste boek is, heb ik besloten het niet verder aan te passen etc etc, want jeweetwel je eerste schrijfstijl enzo, herinneringen etc. Geniet van mijn eerst geschreven boek, waarvan het eerste hoofdstuk wel geedit is. Enjoy!*

Langzaam werd ik wakker door mijn vriendin die weer aan het zingen in de douche was. Ik besloot dan maar op te staan, want ik kon toch niet verder slapen met dat Franse gekrijs. 

Ik deed mijn blauwe uniform aan met tenslotte mijn hoedje. Het stond me eerlijk gezegd niet prachtig, vergeleken met mijn vriendinnen.

Toen mijn vriendin Sofie klaar was, zei ik: "Enfin!" (eindelijk) 

Ze rolde met haar ogen en ging zich ook aankleden. Ik deed wat make-up op in de badkamer en maakte aanstalten om naar de Eetzaal te gaan. 

"Attendez-moi!" (wacht op mij) riep Sofie naar mij. Ik giechelde en wachtte geduldig op haar. 

Toen ze klaar was, liepen we samen naar de eet-zaal. We haalden al kletsend bij de grote tafel ons ontbijt en gingen aan een tafeltje zitten met Monique en Lorraine. 

"Je vais vous manquez tellemement,"(Ik ga je zo missen) zei Lorraine en nipte aan haar jus d'orange.

"Je vous ai même rester connecté,"(ik jullie ook, maar we houden contact) antwoordde ik. 

Vandaag was mijn laatste dag op Beauxbatons. Ik ging morgen naar Zweinstein omdat dichterbij huis ligt. Dus fijner met de vakanties. Maar ik ging daar dus heen. 

"Je vais prendre mes affaires" (Ik ga vast spullen pakken) zei ik, stond op en liep naar onze slaapzaal. Daar stopte ik mijn uniformen in en mijn dreuzel-kleren in. Mijn uniformen zou ik aan mijn moeder geven. En ik zou mijn toilettas er nog even uit laten, want ik slaap hier vannacht nog. 

Ik ging pas na een paar uur weer naar beneden, want dan wilde ik weer eten. Ik maakte het zo laat omdat ik weer aan mijn Engelse accent moet werken, nu ik alleen maar Frans sprak. 

Bij het avond eten hadden ik en mijn vriendinnen er nog over, hoe we dat met de uilen gaan doen. Ze moesten als we een brief willen sturen erg ver vliegen. Daar praatten we dus een tijdje over en dan gingen we alweer slapen. We moesten altijd vroeg slapen van de leraren, dan waren morgen heel fit.

Ik had nog wat extra dingen ingepakt en ging daarna ook slapen. 

De volgende dag stond mijn moeder me al op te wachten. 

Ik pakte mijn koffer die magisch vergroot was, met een overige tas en ik nam afscheid van mijn vriendinnen. Al snel ging ik met mijn moeder weer Engels praten. 

"Heb je zin om naar Zweinstein te gaan?" vroeg ze, toen ik mijn gordel vast maakte. 

"Jawel, maar ik ga mijn vriendinnen wel missen," zei ik met een klein Frans accent. Ze grinnikte daarom. 

Na een lange reis met de auto -ook ondergronds- kwamen we na vier uur aan bij King's Cross Station in Londen.

"Al je overige spullen voor Zweinstein staan daar al, dus je hoeft alleen nog maar ingedeeld te worden," zei mijn moeder. Ik knikte begrijpend en liep door het dranghek. 

Daar stond de grote, rode Zweinstein Express. Ik glimlachte naar de conducteur en stapte de trein in. 

Ik zocht een coupé en ging daar wachten. De trein vertrok uiteindelijk en ik ging op de bank liggen. Mijn ogen vielen langzaam dicht en ik viel luisterend naar geluidjes van de trein in slaap.  

 Vaag hoorde ik een piepend geluid en deed mijn ogen open. Het was al wat schemerig buiten en het was vast al rond een uur of 6. 

De Zweinstein Express stond stil en ik stapte uit. Er stond een koets op me te wachten. Waarschijnlijk zou die me naar Zweinstein brengen.