Me and the Marauders

Een vroegere vriend, een toekomstige vijand.

Eyyy people-guys!! Mijn tweede boek staat erop! Het heet 'Shadow' en het is nog maar 1 hoofdstuk, maar het word leuker! Read it plzzz!

Ik verveel me. Heel erg. Helemaal alleen lig ik op de ziekenzaal met niemand om me heen. Geen bezoek, zelfs niet madame Plijster. Ik hoor ook geen stemmen van buiten de ziekenzaal. Volgens mij is iedereen in de Grote Zaal bij het Halloween-diner. En ik moest hier blijven, om 'uit te rusten'. Nou, eerder om me te vervelen.

Dat ga ik dus mooi niet doen. Ik zit al vijf minuten in mijn eentje, en dat is zoooo lang! Ik sla de dekens terug en stap op de koude vloer. Jammer genoeg heb ik mijn pantoffels niet hier, dan blijven mijn voeten een beetje warm. 

De kou negerend doe ik mijn trui met een Pandicorn aan en loop ik de ziekenzaal uit. Op de gangen is het koud en tochtig. Maar ik loop gewoon door, waar heen? I don't know. 

Bij de Grote Zaal aangekomen, kijk ik door een kiertje van de eiken deur. De Zaal is prachtig versierd met pompoenen, vleermuizen en kaarsen. Ook zie ik mijn vrienden zitten, en ze vinden het blijkbaar niet erg dat ik er niet ben, want ze maken gewoon plezier of zo. 

Jaloers doe ik de deur weer dicht en loop de buiten deuren door. Het is nog kouder dan in de gangen, maar niet lichter. Het is echt pikkedonker, op de maan na. Het is echt heel erg mooi buiten; totaal geen wolken, bijna volle maan, dat is toch prachtig? Wacht, volle maan? Ah nee, dan krijgen we weer 'The Drama-Queen Of Gryffindor.' En dan daarna weer de volle maan. Bluh, stomme tijd van de maand.

Niet aan denken, dat is pas over een paar dagen of zo. Ik loop het natte gras op, richting het Zwarte Meer. De bergen aan de andere kan van het Meer worden fel verlicht door de maan, en dat geldt het zelfde als voor het Meer. 

Ik ga op een rots aan het meer zitten en geniet van de wind die met mijn losse haar speelt. En van de stilte. Dit is een andere stilte dan in de Ziekenzaal, deze is wat... prettiger. In de Ziekenzaal hangt zo'n doodse stilte, die erg saai is.

Met mijn handen laat ik het wat harder waaien. De wind streelt over mijn gezicht heen.

Opeens hoor ik geritsel bij de rand van het Verboden Bos. Ik laat het stoppen met waaien en ik hoor het weer. Aarzelend loop ik op het Bos af. Ik zie een gedaante verder in het bos staan.

"Hallo?" vraag ik. De gedaante draait zich om en loopt verder het bos in. Ik twijfel of ik hem moet gaan volgen. Mijn verstand zeggen nee, maar mijn hersens zeggen op een of andere manier ja. Ik besluit hem te volgen, wel met mijn toverstok in aanslag.

Ik volg hem heel langzaam. Als hij zich wil omdraaien, vlieg ik snel een boom in. Uit het zicht. De gedaante loopt verder, ik spring de boom uit en volg hem. Nou, volgen? Eerder stalken. Nee, dat is net effe iets anders. De gedaante gaat steeds dieper het bos in. 

Na wat lijkt op een halfuur stopt hij op een groot grasveld. Ik blijf bij de rand staan achter een boom. 

"Kom!" roept de gedaante met een -verbazende- bekende stem. Ik ken het ergens van.

Twijfelend doe ik een paar passen naar voren met mijn toverstok gereed. 

"Lumos," mompelde ik, zodat het wat lichter was. Hoe had ik hem trouwens kunnen volgen in het donker? Geen flauw idee, het had misschien een soort aantrekkingskracht. 

De gedaante had ook een toverstok vast, met hetzelfde lichtje als de mijne. We staan ongeveer negen meter bij elkaar vandaan. Alles voor veiligheid.

"Doe je kap af," zeg ik stem vast. Dan wist ik tenminste tegen wie ik spreek, want misschien is het Voldemort, of een andere Dooddoener. Of is het een van de vele male grapjes van James, Sirius, Remus en Peter. Ik heb geen enkel idee.

De gedaante doet zijn kap af en ik schrik van wat ik zie. Zijn ijsblauwe ogen kijken me aan tot in mijn ziel. Zijn gelaatstrekken zie je goed door het weinige licht en zijn haar danst wild om hem heen in de harde wind, die ik van schrik had opgezet.

"Jij," zeg ik en opeens komen er allemaal herinneringen van vroeger naar boven. Over hoe ik vroeger bij de speeltuin zat, toen ik vier was, met mijn vrienden. Ik was de jongste en waren het mini-vriendenclubje van het dorp. Dan had je mij natuurlijk als de jongste, dan had je Mara, zij was een paar maanden ouder dan mij. Dan had je Jerom, hij was een jaar ouder dan mij. Euhm... Bella, dat was de tweeling-zus van Jerom. En als laatste en ook de oudste; David. En die jongen, staat voor me.

"Weet jij wat ik heb moeten doorstaan, om hier te komen? En weet je ook waarom ik een lange reis heb afgelegd om jou te zien?" vraagt David. Ik schud mijn hoofd. "Ik wil wraak. Wraak op jou, voor wat je mij en mijn familie hebt aangedaan."

~~Flashback~~

Hier waren was ik zes jaar oud. 

"Wat gaan we doen?" vraagt Mara. We waren compleet -met zijn vijven dus-.

"Verstoppertje!!" roep ik. De andere stemden in.

"Wie is ze? Ik in ieder geval niet, want ik ben de oudste," zegt David en hij staat op van zijn schommel.

"Dan is de jongste 'em," zegt Jerom. De andere, behalve ik, stemden daarmee in. "En diegene heeft ook nog eens bedacht om verstoppertje te gaan doen, dus dat komt mooi uit."

"Ik wil hem niet zijn! Laat David hem zijn! Hij kan het verste tellen," zeg ik wijzend op David. Ik zie hem rood worden. David wordt altijd snel boos, of verdrietig. Hij kan ook niet tegen zijn verlies of wat dan ook.

"Bella kan het verste tellen! Niet ik," zegt David boos. Bella kijkt hem vernietigend aan. 

"Nina, als je ze één potje bent, dan krijg je mijn lolly," zegt Mara en ze haalt een lolly uit haar zak.

"Goed, maar wel één potje!" zeg ik en ga bij de glijbaan staan.

...potje is afgelopen....

"Nina, deze keer tot twintig!" roept David in mijn oor. Boos duw ik hem weg. 

"Ik deed maar één potje," zeg ik. "Jij bent 'em want ik had je als eerste."

"NIET WAAR!!!" schreeuwt David opeens en hij duwt me van (Ik stond boven aan) de glijbaan, en dat is drie meter hoog. Ik kom met een smak terecht. Ik hoor Mara, Jerom en Bella naar met toe rennen en naar David schreeuwen, maar het enige wat die doet; is grijnzen. Duivels grijnzen.

Ik begin tegen David te vloeken en schelden, ik gil er op los. Maar al na een paar seconden ligt hij krijsend op de grond van de pijn. Hij heeft sneeën in zijn armen en benen en gilt harder. 

Dan stop ik met boos zijn en David is gestopt met gillen. Dat had ik gedaan. Soms wilde ik dat ik geen heks was.

~~Einde Flashback~~

"Ik had sorry gezegd, en ik kon er niks aan doen!" schreeuw ik tegen David. "En hoezo je familie ook?"

"Toen ik thuis kwam met de bloedende sneeën, waren mijn ouders en zusje ook bebloed en hadden ze pijn geleden... DOOR JOU!!!" schreeuwt David. "En nu kom ik jou die pijn laten voelen!"

"David, doe dit niet!" zeg ik hoopvol. Ik weet welke spreuk hij gaat gebruiken.

"Ja, echt wel! Ik heb nog altijd last van de littekens van toen, en door jou had ik mijn polsen gebroken!"

"Alsjeblieft," fluister ik. Er stonden tranen in mijn ogen. Was dit zijn wraak? Een vroegere vriendin de pijn laten voel die zij per ongelijk en 'nog niet ervaren' deed en was? Dan ben je gewoon ziek. Klinkt trouwens precies als hem.

"CRUCIO!!!!!" schreeuwt David en ik val gillend op de grond.

Nog een stukje van Me and the Marauders, YASSSS. Ha ha, daar ben ik zelf blij om! Wat vinden jullie ervan? Nog nieuwe ideeën die jullie mij kunnen 'schenken'? Heb namelijk nog nieuwe inspiratie nodig en ik loop een beetje vast met het bedenken. Help me, plzzz. Vote en Comment on my stories!!