Bad

Hoofdstuk 35

Ik word wakker van een zacht gebonk in de kamer. Ik open mijn ogen en zoek meteen naar een klok. Er staat een digitale klok op het nachtkastje. 4:35, geeft hij aan.

Ik ga rechtop zitten. Dan zie ik iemand zitten aan het bureau. Hij tikt zachtjes met zijn voet tegen de muur, in een ritme. Tik, tik, tik.

Hij gaat rechtop zitten en gaat met zijn hand door zijn krullen. ik vraag me af wat Harry aan het doen is.

Ik loop naar hem toe en ga naast hem op de stoel zitten. Hij tilt zijn hoofd langzaam op totdat ik in zijn ogen kijk. Ze zijn rood en gevuld met tranen. Hij schrikt duidelijk van mijn aanwezigheid want hij schuift meteen het blaadje onder een boek en veegt zijn tranen af.

'Wat is er aan de hand, Harry. waarom huil je' fluister ik.

'Ik huil niet' Zijn stem kraakt.

'Ik zie het toch. vertel het me, ik help je'

'Het is niks, echt niet.' Hij kijkt de andere kant op.

'Je kunt het me vertellen. Vertrouw me'

Hij staat op.'wat schreef je?'

'Een brief'

Hij loopt naar zijn kast en opent hem. Onderin de kast staat een schoenendoos. Hij schuift hem eruit en stopt het blaadje erin.

'Wat is-'

'Alsjeblieft.. Niet nu. Ga maar slapen' Hij stopt zijn handen in zijn zwarte jeans.

'Ik ben niet moe meer' Ik pak mijn elastiekje en doe mijn haar in 'En ik wil weten waarom je huilde zodat ik je kan helpen'

Hij glimlacht naar me. Zijn witte tanden zijn duidelijk te zien in het donker. Vlinders..

'Dat is lief, maar maak je maar geen zorgen om mij..'

'Doe ik toch.'

'Weet ik' Hij veegt zijn haren opzij en loopt naar het bed. Hij klopt op het lege plekje naast hem. Ik voel mijn wangen branden als ik naast hem ga zitten.

'Het is niks.. Ik uhm..' Hij hoest in zijn vuist en gaat tegen de rand zitten van het bed. 'Ik schrijf mijn ouders.. brieven'

'Leven ze nog?'

'Ik weet het niet. Als ze nog leven.. Niall en ik zijn van de een op de andere dag uit hun leven gestapt. Ik mocht geen contact zoeken van liam..'

'Je deed het toch'

'Ik kon niet anders. Moet je je eens voorstellen; je hebt twee zoons, gelukkig. Opeens is alles weg'

'Alsof het er nooit is geweest' voegt hij eraan toe. 'Alsof ze nooit kinderen hebben gehad.'

'Dat lijkt me vreselijk' Ik ga naast hem zitten en trek het dekbed over mijn koude benen.

'Het is vreselijk.. Daarom stuurde ik ze jarenlang brieven. Dat we gevlucht zijn, omdat we geen keus hadden.'

'Maakt ze dat niet juist-'

'Nee, ze wisten nog dat we leefde. Dat is het belangrijkste'

'Weet Liam dit?'

'Natuurlijk niet, hij vermoord me.' Grijnst hij. 'Niet letterlijk' Zegt hij met een wijsvinger in de lucht.

'Maar even serieus. Je hebt niks gezien. Begrepen' Zegt hij op een niet bazerige toon.

'Ik beloof het je.'

'Mooi. Ga nu maar weer slapen, want ik weet dat je nog steeds moe bent'

'Je hebt gelijk' Zucht ik.

Harry doet zijn armen open. Ik schuif naar hem toe. Mijn hart bonst in mijn keel, maar nu op een positieve manier. Ik ga in zijn armen liggen. Hij schuift langzaam naar beneden totdat hij op zijn rug ligt.

'Maar.. jij slaapt niet. Ik ga niet de rest van de nacht boven op je liggen terwijl jij niet slaapt'

'Het is goed. Ik vind het niet erg'

Ik leun op mijn arm zodat ik hem kan aankijken. Zijn ogen twinkelen in het licht van de maan. 'Je bent mooi' Fluister ik.

Hij glimlacht. Langzaam brengt hij zijn hand naar mijn gezicht en legt hem op mijn wang. 'Jij bent mooier'

Hij trekt me verder omhoog aan mijn ellebogen. Mijn neus raakt die van hem. Hij veegt zijn neus tegen die van mij, een eskimokus. Hij grinnikt zachtjes.

'Wat?' giegel ik.

'Vroeg jij je vroeger ook altijd af hoe het voelde om verliefd te zijn? Ik denk dat ik nu weet hoe het voelt' Hij plaatst zijn vinger onder mijn kin en brengt mijn lippen naar die van hem.