Lost parents of Jaxissa Black

*022*

Jaxissa POV

Met een licht schokje wordt ik wakker. Ik had een nare droom, over Peter en Kye Pettigrew. Dat ik daar ingetrapt ben! Ik merk meteen dat ik behoefte heb aanneem frisse neus. Ik sta uit bed en doe mijn mantel aan. Slapen kan ik nu toch niet meer. Zachtjes loop ik de trap van de slaapzaal af. Jammer dat ik de Marauders Map nu niet meer heb, dan had ik Vilder of een andere professor zien aankomen. Maar met mijn skills lukt het ook wel..... hopelijk. Ik loop zo snel en voorzichtig als ik kan naar beneden. Alle treden die kraken sla ik over, ik kijk bij elke gang eerst om het hoekje of er niemand staat. Ik check de grond voor het geval dat mevrouw Norks langstrippelt.

Uiteindelijk sta ik buiten.

Ik sla mijn mantel wat steviger om. Het is koud buiten. Voorzichtig loop ik langs Hagrids huisje. Anders zou ik nu bij hem langsgaan, maar hij is nu ook een leraar en is nu meer van de regels uit respect voor Dumbledore. Hagrid toch... Ik loop langs het Forbidden Forest.  Ik heb het Forbidden Forest altijd al fascinerend gevonden. Ik ga er niet in, daar is het nu iets te donker voor. Ja, ik Jaxissa Black heb ook mijn eigen grenzen. Ik hoor wat vogeltjes fluiten. Ineens zie ik een schim voor me langs gaan. Ik kijk goed en zie dat het Snuffles is.

'Snuffles?' Zeg ik verbaasd. Hij draait meteen met z'n kop om en sprint op me af. Hij springt op me en geeft me een lik.

'O nee dankjewel, dat had ik net nodig' zeg ik quasi-boos en geef hem alsnog een aaitje. Hij blaft een keer luid en kijkt me speels aan. Ik hoor geristel en deins achteruit. Een fel rode leeuwin staat recht voor m'n neus.

'Snuffles.. langzaam achteruit. Langzaam...' zeg ik zachtjes en ik pak mijn toverstok. Snuffles draait zich en blaft nog een keer hard. Ik facepalm mezelf. Waar is die hond goed voor. De leeuwin komt langzaam naar ons toe gelopen terwijl mijn voeten niet meer in beweging willen komen. Ik sta vastgenageld aan de grond. De leeuwin gaat naast Snuffles zitten en bekijkt me aandachtig.

'Jij bent geen leeuw' zeg ik zachtjes. De leeuwin knikt langzaam met haar kopje. Ik loop verbaasd naar Snuffles en de leeuwin toe. Ik word door iets in hun aangetrokken, maar ik weet niet wat. Langzaam aai ik een keer over het kopje van Snuffles en dan over die van de leeuwin. Ik sta op en schud met mijn hoofd heen en weer. Dit kan niet waar zijn. Ik loop snel naar het kasteel. Ik ben aan het dromen of slaapwandelen. Ik moet zo snel als ik kan terug naar binnen, voordat Pettigrew me weer vindt.