Sıfır Mantık (Gay)

Bekleyeceğim

"Sil şunu."

Sinirle peçeteyi fırlatıp koltuğa attım kendimi. Karşımdaki gerizekalı ise mal mal gülmeye devam ediyordu. İnanın bana tüm bunları az önce yaşamış olmam bir yana evime gelen tanımadığım misafirle bu olayı yaşamam çok şaşırtıcıydı. Az önce suratına göktaşı düşmüştü ama kendisi patlak dudağıyla hala sırıtmaya devam ediyordu. Derin bir nefes alıp koltukta biraz geriye gittim. Kollarımı göğsümde birleştirip ona kaşlarımı daha çok çatıp bakmaya başladım. "Anlat." Dediğim şeyden sonra daha çok sırıtıp kaşlarını kaldırdı. Şuan üzerine atlayıp ağzına geçirmemek için kendimi zor tutuyordum inanın.

"Neyi?"

"Mesela dudağının yarısını patlatan yunruğun sebebini." Kollarımı daha çok kavuşturdum ve tek kaşımı kaldırdım. Hala sırıtıyordu gerizeklı.

"Ha o mu?" Kıkırdayıp yatağımda yayıldı. Kafasına yastık koyup yatakta uzandı. "Şey geçmişte bir işler çevirmiştim ondan galiba. Beni çekemeyen çoktur."

"Yaa?" Dedim olduğum yerden. Habiden, keşke Koray buna vururken onu durdurmak yerine "kavga kavga" diye bağırsaydım ama işte. "Ne boklar yemiş olabilirsin acaba biraz bahsetmek ister misin?"

"Anlatmak istemiyorum ama anlatacağım galiba. Ne de olsa benim sorunum değil." Ayak ayak üstüne atıp tek elini kolunun altına aldı. "Az önceki üzerime atlayan şahıs bir ibne bundan bahsetmek isterim. Sonra işte önceden bunun arkadaşı beni seviyordu falan benim arkadaşlarım bunu öğrenince dövdüler ama o da karşılık vermiş bizimkilerde sinirlenince aşırıya kaçmışlar." Az önce sırıttığı yüzünü düşürüp tavana bakmaya başladı. "Öldü. " dedi donuk bir sesle. Tüylerim diken diken olurken aklım duyduklarımı sindirmeye çalışıyordu. Bu nasıl olabilirdi ki?

"Gerçekten mi?" Kafasını sallayıp tavana bakmayı sürdürdü. Pişkin ve şerefsiz bir insan olsa da yinede o kelimeyi söylerken ifadesiz olması katlanabilir kılıyordu.

"Evet gerçek. Beni suçlayamazsın. Olanlar arkadaşlarımın suçu. Ama bu olanları insanlar öğrenmeye başladıktan sonra onu ben öldürmüşüm gibi davranmaya başladılar. Herkes bana hakaret etti. Beni dışladı. O yüzden olanlardan sonra onun için üzülmek yerine sinirlenmeye ve umursamamaya başladım. Elimde değildi." Ben hala şaşkınca onu dinlerken donuk suratına yerleşen hafif tebessümle yatakta oturur pozisyona geçti. "Homofobik değilim ama tüm arkadaşlığımıza rağmen beni umursamayıp hislerini bana açan o aptala sinirliyim. Eşcinsel olmadığımı bile bile bana açıldı. Ne olmasını bekliyordu ki? Sonuç olarak o öldü ve ben yanlızım. Bu konuda hassasım ve öfkeliyim elimden gelen bir şey yok üzgünüm ama yaptıklarından ve olanlardan sonra ona eskisi gibi bakamazdım. Buna rağmen daha fazlasını istedi." O da nefesini bırakıp ayaklandı. "Sonunda işler bu hali aldı. Gittiğim okulda da dışlıyorlar beni. Birinin ölümüne sebebiyet verdiğimi söylüyorlar. Anormal olanın o olmasına rağmen beni parmakla gösteriyorlar. Bundan bıktım bu yüzden başka bir şehre gittim. Fakat sonuç yine aynı oldu. Buna rağmen kimse beni düşünmüyor. Zalim olduğumu söylüyorlar. " Elini omzuma koyup bana doğru eğildi. "Hakkımda istediğini düşünebilirsin ama ben hala haksız olmadığımı iddia ediyorum. Ve öyleyim."  Çekilip kapıya doğru gitti. "Arkadaşına o konuda üzgün olduğumu söyle. Çünkü Doğan'ın ölmesini ben de istemiyordum."

Kapıyı çekip çıktı ve ben hala aynı pozisyonda yatağıma bakıyordum. Oha diye bağırmamak için verdiğim savaşı kazanıp banyoya yöneldim hızla. Elimi yüzümü yıkayıp aynadan yansıyan korkmuş yüzüme baktım. Şaşkındım ama şaşkın olmaktan çok korkmuştum. Yeni keşfettiğim benliğime duyduğum hikayeyi yedirememiştim. Bana bu kadar yakın olması ve etrafımda olması beni korkutan şeydi. Öfke, ayrılık ve en önemlisi ölüm. Tüm bunları az önce korkunç bir hikayeyle duymak tüm zihnimi altüst etmişti. Olduğum kişi diğerlerinden farklı biriydi. Yeni farkettiğim bir şeydi bu ve sırf birileri kendine benzeyen birilerini seviyor diye eziyet çekiyordu. Farkındalıklar yüzüme tokat gibi çarpıyordu. Ben eşcinseldim.