Ο Γείτονας!

(1)

Η Φαμπιάνα είναι μια 18χρονη κοπέλα που μόλις τελείωσε το σχολείο. Πέρασε με την πρώτη στο πανεπιστήμιο ψυχολογίας. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια, όμως δεν είναι φυτό. Έχει την παρέα της και ήταν από τους δημοφιλείς στο λύκειο. Η κολλητή της, η Μπέατριξ, πέρασε μαζί της στο πανεπιστήμιο. Σήμερα θα μετακομίσουν σε ένα δυόρφο σπίτι, ώστε να είναι κοντά στην σχολή. Δυο μικρά κορίτσια, με μεγάλα όνειρα. Θα τα πετύχουν;;;

Αφού μεταφέρουν όλα τα πράγματα στο σπίτι τους, με την βοήθεια των γονιών τους και μετά την αποχώρησή τους, αρχίζουν να τακτοποιούνται. Η Φαμπιάνα πέρνει το δωμάτιο που βρίσκεται αριστερά από τις σκάλες, ενώ η Μπεατρίξ αυτό που είναι δεξιά. Μετά από μισή ώρα, κατεβαίνουν και οι δυο κάτω στην κουζίνα. Μέχρι το βράδυ έχουν τακτοποιηθεί πλήρως.

«Επιτέλους τελειώσαμε» λέει η Μπεατρίξ.

«Ναιι!»

«Πάμε να ξεκουραστούμε καλύτερα.»

«Συμφωνώ!» απαντά η Φαμπιάνα.

Η Φαμπιάνα πηγαίνει στο δωμάτιό της και ψαχουλεύει για λίγο την ντουλάπα της ώστε να βρει τις μπιζάμες της. Βγάζει την μπλούζα της και καθώς γυρνάει στο παράθυρο, βλέπει ένα παιδί με μακριά σπαστά μαλλιά να την κοιτάζει σαστισμένος. Αρχίζει να κοκκινίζει ολόκληρη και τρέxει να κλείσει την κουρτίνα. Κοκκινίζει ακόμα περισσότερο, όμως μετά από μερικά λεπτά αρχίζει να γελάει μόνη της δυνατά. Αφου ετοιμαστεί πλήρως ακούει το χερούλι της πόρτας να λυγίζει και η πόρτα ανοίγει διάπλατα. Γυρνάει για να αντικρίσει την Μπεατρίξ να την κοιτάζει.

«Σε άκουσα να γελάς έντονα πριν. Τι έπαθες;;» λέει καθώς κάθεται στο κρεβάτι της.

«Που να σου λέω!»λέει η Φαμπιάνα κι αρχίζει να γελάει παλι.

«Για λέγε να γελάσω και εγώ.»

«Λοιπόν... καθώς ξεντυνόμουν ήταν ένας τύπος απέναντι και με κοίταζε. Μα είναι τραγικό! Στην αρχή ντράπηκα, όμως μετά κατάλαβα πόσο γελοίο είναι και άρχισα να γελάω.» συνεχίζει χασκογελώντας.

«Αα δεν πας καλά! Ωραία πρώτη εντύπωση έδωσες στον άνθρωπο. Τουλάχιστον ήταν ωραίος;»

«Εεεμ... όχι ωραίος. Πανέμορφος!» τσιρίζει σχεδόν.

«Σοβαρά;;»

«Ναι.. είχε μακριά σπαστά μαλλιά και υπέροχα κατακόκκινα χείλια. Δεν πρόλαβα να τον δω πολύ καλά, γιατί έκλεισα πολύ γρήγορα την κουρτίνα.»

«Κρίμα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις που ή πως θα τον ξανά δεις.» είπε η Μπεατρίξ και άρχισαν να γελάνε.

Μετά από λίγη συζήτηση, η Φαμπιάνα βγήκε να πετάξει τις κούτες. Μετά από μερικές διαδρομές κατάφερε να τις πετάξει όλες. Ανέβηκε γρήγορα στο δωμάτιό της ελπίζοντας να ξανά δει το αγόρι απέναντι, όμως το δωμάτιό του ήταν σκοτεινό. Αποφάσισε να πέσει για ύπνο. Άλλωστε την επόμενη μέρα θα ήταν η πρώτη τους μέρα στο πανεπιστήμιο.

VOTE & COMMENT! THANK YOU:*