Ο Γείτονας!

(56)

Harry's pov

Μόλις το άκουσα από τον γιατρό αυτό, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Εκείνη απλά χαμογέλασε. Πως στο διάολο μπορεί να το παίρνει τόσο ήρεμα; Εγώ θα είχα πάθει πανικό! Την πιάνω από το χέρι και φεύγουμε. Στην διαδρομή προς το σπίτι δεν μιλάμε. Εκείνη κοιτάει έξω από το παράθυρο με ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπό της. Θέλω τόσο πολύ να κλάψω, αλλά όχι μπροστά της. Πρέπει να είμαι δυνατός.

Ακουμπάω το χέρι μου στο μπούτι της και εκείνη βάζει από πάνω το δικό της, χαϊδεύοντας το. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως σε ένα με ενάμιση μήνα θα την χάσω από κοντά μου. Δεν θέλω να το πιστέψω, είναι τόσο άδικο. Γιατί εκείνη; Γιατί; Μακάρι να ήμουν εγώ στην θέση της... λίγο πριν φύγουμε ο γιατρός με έπιασε και μου είπε πως την τελευταία εβδομάδα θα είναι αρκετά αδύναμη και όχι μόνο. Θα πονάει πολύ. Μπορεί μάλιστα να την πιάνουν ξαφνικοί πόνοι σε όλα τα σημεία του σώματος και όταν βήχει να βγάζει αίμα. Φτάνοντας στο σπίτι εκείνη πήγε να ξαπλώσει, ενώ εγώ μαγείρεψα. Κάλεσα αμέσως όλους όσους ήξερα, τους γονείς της, την Μπεατρίξ, την Βικτώρια, τον Τζέρεμι τον Τζέιμς, τον Ζοζέφ, τον Τάιλερ, την Αμέλια, τους γονείς μου και τους ενημέρωσα για την κατάσταση... όλη μου έκαναν ακριβώς την ίδια ερώτηση: «Σοβαρά;», λες και υπήρχε περίπτωση να κάνω πλάκα με κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως νιώθω τώρα που ξέρω πως θα την χάσω... είναι... είναι απαίσιο. Γιατί επίσης ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να την βοηθήσω να το ξεπεράσει.

«Χάρρυ..» ακούγεται αδύναμη η φωνή της. Πηγαίνω στο δωμάτιο...

«Έλα μωρό μου.»

«Ξάπλωσε δίπλα μου...»

«Εντάξει, αλλά σε λίγο θα πάμε να φάμε.»

«Μμμμ...» ξάπλωσα δίπλα της και την πήρα στην αγκαλιά μου.

«Συγγνώμη..» λέει μετά από μερικά λεπτά.

«Συγγνώμη; Γιατί;» την κοιτάω.

«Που είμαι αδύναμη και που θα σε αφήσω... που δεν μπορώ να παλέψω πια, που δεν θα περάσουμε όλα όσα ονειρευτήκαμε γιατί δεν θα αντέξω.» τα μάτια μου είχαν βουρκώσει, γι' αυτό και κοίταξα το ταβάνι.

«Χάρρυ, κοίταξέ με...» το χέρι της βρέθηκε στο μάγουλό μου κατεβάζοντας το να τη κοιτάξω.

«Δεν είναι άσχημο να κλαίς Χάρρυ, σημαίνει πως αισθάνεσαι, πως δεν είσαι ένα βράχος και πως μπορείς να λυγίσεις γι' αυτό αν το νιώθεις κλάψε...»

«Δεν θέλω να κλάψω Φαμπ. Θέλω να είμαι δυνατός δίπλα σου, μαζί θα το περάσουμε και αυτό όπως όλα.»

«Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι..»

«Πες μου..»

«Πως όταν... όταν θα φύγω θα προσπαθήσεις να προχωρήσεις. Πως θα κρατήσεις στην καρδιά σου τις καλές στιγμές μας και τους τσακωμούς μας, αλλά θα ξεχάσεις τελείως αυτές τις στιγμές, θα σβήσεις αυτή την απαίσια Φαμπιάνα που έχεις μπροστά σου και θα κρατήσεις την χαμογελαστή, χαρούμενη και ενεργητική Φαμπιάνα που τα δίνει όλα για σένα.»

«Φαμπιάνα...»

«Υποσχέσου...» η φωνή της σαν ψίθυρος.

«Δεν... δεν...»

«Υποσχέσου μου Χάρρυ...»

«Εντάξει, υπόσχομαι.» αν και δεν νομίζω να κρατήσω την υπόσχεσή μου, αλλά θα προσπαθήσω.

«Πάμε να φάμε;» λέω ήρεμα.

«Μμμ πάμε..»

Σηκωνόμαστε σιγά σιγά και πηγαίνουμε στην κουζίνα. Της βάζω να φάει και μιλάμε για άκυρα θέματα. Φαίνεται πως είναι αδύναμη, καθώς οι κινήσεις της είναι νωχελικές και αργές. Δεν τρώει πολύ... καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε ένα από τα αγαπημένα της επεισόδια στο NCIS όταν την παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά μου. Δεν θέλω να την ξυπνήσω, την λυπάμαι. Παίρνω την κουβέρτα που έχουμε κάτω από τον καναπέ και μας σκεπάζω, καθώς εγώ συνεχίζω να «βλέπω» τηλεόραση, ενώ στην πραγματικότητα κοιτάζω το όμορφο και γαλήνιο πρόσωπό της. Ένα είναι σίγουρο... θα μου λείψει όταν φύγει...

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*