Φαμπ'ς pov
Όταν ο Χάρρυ μου είπε πως μας πήραν τηλέφωνο να πάμε στο νοσοκομείο για τις εξετάσεις, το ένιωσα πως κάτι κακό έχει συμβεί, είτε σε εμένα είτε στο μωρό. Καμία από τις δυο εκδοχές δεν μου αρέσει. Βρισκόμαστε στο αυτοκίνητο, μερικά μέτρα μακριά από το νοσοκομείο. Μπροστά κάθομαι εγώ και ο Χάρρυ, ενώ πίσω βρίσκεται ο Ζοζέφ.
Αφού φτάσουμε βγαίνουμε όλοι από το αμάξι και κατευθυνόμαστε προς την αίθουσα που μας υπόδειξε η νοσοκόμα πως μας περιμένουν. Αφού πάρω μια βαθιά ανάσα, ανοίγω την πόρτα και μπαίνουμε μέσα. Καθόμαστε μπροστά από το γραφείο του γιατρού και περιμένουμε να μας μιλήσει.
«Πως είστε;» ανοίγω το στόμα μου να μιλήσω, όμως ο Χάρρυ με προλαβαίνει.
«Δεν ήρθαμε εδώ για ψιλή κουβεντούλα.» λέει απότομα.
«Καλώς. Υπάρχει ένα πρόβλημα με τις εξετάσεις της δεσποινής.»
«Πείτε μας...» η φωνή μου βγαίνει σαν ψίθυρος
«Απ' ότι φαίνεται τα λευκά σας αιμοσφαίρια είναι επικίνδυνα υψηλά.» μας λέει και μπλέκει τα δάχτυλά του μεταξύ τους.
«Δηλαδή;» ρωτάει ο Ζοζέφ.
«Δηλαδή, υπάρχει μια πολύ μεγάλη περίπτωση να... να πάσχετε από λευχαιμία.» στο άκουσμα αυτόν τον λέξεων τα μάτια όλων μας γουρλώνουν και ανταλλάσω μια γρήγορη ματιά με τον Χάρρυ του ο οποίου το ύφος αλλάζει και γίνεται μελαγχολικό.
«Είναι σίγουρο;» ρωτάω χωρίς να κοιτάζω τον γιατρό. Τα μάτια μου ακόμα καρφωμένα με του Χάρρυ.
«Όχι... για αυτό σας φώναξα εδώ. Θα κάνουμε ειδικές εξετάσεις για να το διαπιστώσουμε, όμως πείτε μου... υπάρχει κάποιος στην οικογένεια που να έπασχε από λευχαιμία;»
«Ναι... η γιαγιά μου και η μητέρα μου, όμως ξεπέρασαν τον κίνδυνο. Γιατί ρωτάτε;» τα μάτια μου στρέφονται στον γιατρό, ενώ ο Χάρρυ με κοιτάει παραξενεμένος. Ποτέ δεν του είχα πει για αυτό το γεγονός. Δεν το έβρισκα αναγκαίο.
«Γιατί αν υπάρχει ιστορικό, τότε ίσως είναι κληρονομικό και έχετε προδιάθεση και εσείς. Αλλά τέλος πάντων. Πηγαίνετε στο δωμάτιο όπου ήσασταν το πρωί για να σας ξανά πάρουν αίμα.»
«Εντάξει. Τα αποτελέσματα πότε θα βγούνε;» ακούγεται η φωνή του Χάρρυ αδύναμη.
«Σε λίγες ώρες. Σε τέτοιες περιπτώσεις το κάθε λεπτό είναι κρίσιμο.» κουνάμε όλοι καταφατικά το κεφάλι μας και πηγαίνουμε στο δωμάτιο που μας είπε.
[...]
Μετά από μια ώρα αναμονή, ακούω τον γιατρό να μας φωνάζει. Με τον Χάρρυ δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα, ούτε ένα βλέμμα. Κοιτάζει μόνο το πάτωμα με τα δάχτυλά του μπλεγμένα μεταξύ τους και την πλάτη του λυγισμένη μπροστά, καθώς την στηρίζει με τους αγκώνες του στα γόνατά του. Ο Ζοζέφ προσπαθούσε να μου φτιάξει την διάθεση και με διαβεβαίωνε πως όλα θα πάνε καλά, αλλά εγώ από την αρχή το είχα το κακό προαίσθημα. Μόλις μπούμε στο γραφείο του γιατρού, τον βλέπω να κρατάει μερικά χαρτιά στα χέρια του και να τα επεξεργάζεται. Είμαι σίγουρη πως είναι οι εξετάσεις μου. Καθόμαστε όπως πριν και ο Ζοζέφ μου κρατάει απαλά το χέρι. Του χαμογελάω αχνά και στρέφω το βλέμμα μου στον γιατρό.
«Λοιπόν;» ρωτάω απαλά. Αφού καθαρίσει τον λαιμό του και αφήσει τα χαρτιά κάτω, με κοιτάει μέσα στα μάτια.
«Μετά τα αποτελέσματα των εξετάσεων επιβεβαιώθηκα οι φόβοι μας. Όντως πάσχετε από λευχαιμία και μάλιστα είναι και σε αρκετά μεγάλο επίπεδο.» ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Το χέρι του Ζοζέφ σφίχτηκε γύρω από το δικό μου κι τα μάτια μου άρχιζαν να βουρκώνουν.
«Όταν... όταν λέτε μεγάλο επίπεδο;» δεν τον κοιτάω καν στα μάτια, δεν μπορώ. Το νιώθω, από στιγμή σε στιγμή θα αρχίσω να κλαίω.
«Εννοώ πως πρέπει αμέσως να αρχίσουμε τις χημειοθεραπείες. Πως και δεν προσέξατε κανένα σύμπτωμα πιο πριν;»
«Είμαι έγκυος και νόμιζα πως έφταιγε η εγκυμοσύνη.»
«Έγκυος;» ρωτάει ο γιατρός γουρλώνοντας τα μάτια.
«Τι πρόβλημα υπάρχει με αυτό τώρα;» ρωτάει απότομα και ψυχρά ο Χάρρυ.
«Εεμ... να είναι σπάνιο αυτό. Δηλαδή μια έγκυος να πάσχει από λευχαιμία σοβαρή. Μόνο μια στις δέκα χιλιάδες γυναίκες το παθαίνουν αυτό.»
«Και...» συνεχίζει ψυχρά.
«Υπάρχει μια μεγάλη περίπτωση να χάσει το μωρό μέσω τον χημειοθεραπειών.»
Δεν απάντησα, απλά άφησα τα δάκρυα που τόση ώρα κρατούσα να κυλήσουν. Ο Χάρρυ λύγισε και έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπό του ξεφυσώντας. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα νιώθω ένα χέρι γύρω από τους ώμους μου. Γυρίζω και βλέπω τον Χάρρυ να μου χαμογελάει λέγοντάς μου: «Μαζί θα το περάσουμε.» και φιλώντας με στο μέτωπο τρυφερά.
VOTE & COMMENT. THANK YOU:*
DU LIEST GERADE
Ο Γείτονας!
Fanfiction«Η ζωή θα σου φέρει πολλά εμπόδια και δυσκολίες... Ομως, μονάχα ενα δεν θα μπορεσεις να αντιμετωπίσεις όσο και να θέλεις, όσο και αν προσπαθήσεις και αυτό είναι... Ο Θάνατος!»
