Ο Γείτονας!

(47)

Φαμπ's pov

Αφού τακτοποιήσω τα πράγματα μου στην παλιά ντουλάπα μου πηγαίνω στην κουζίνα. Δεν πεινάω πολύ, απλά θέλω να πιω λίγο χυμό. Μόλις φτάνω, ακούω το κινητό μου να χτυπάει. Βλέπω την οθόνη και είναι η μητέρα μου. Το σηκώνω και αρχίζουμε να μιλάμε. Μου λέει για την αύξηση του μπαμπά μου, πως έκανε ανακαίνιση στο καινούργιο της σπίτι και πως η ξαδέλφη μου παντρεύεται, γιατί είναι έγκυος. Χαμογελάω και της απαντάω όσο πιο χαρούμενα μπορώ. Δεν θέλω να της πω τα δικά μου και να την πρήξω. Της λεω πως όλα πάνε μια χαρά, έχει κι αλλά στο μυαλό της δεν χρειάζεται να έχει και τα δικά μου.

«Ο Χάρρυ είναι εκεί;» η ερώτηση της με ξαφνιάζει.

«Ναι...» απαντάω άβολα.

«Δώσε τον μου να του μιλήσω λίγο.» κρύο ιδρώτας με λούζει.

«Κάνει μπάνιο τώρα, θα τα πείτε κάποια άλλη φορά!» απαντάω γρήγορα χωρίς να προλάβω πάρω ανάσα.

«Καλά θα τα πούμε! Γεια σου αγάπη μου!»

«Αντίο μαμά.»

Κλείνω το τηλέφωνο και πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Ξαπλώνω στο κρεβάτι... σκεπάζονται μέχρι το λαιμό με το σεντόνι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Ήδη μου λείπει τρομερά πολυ, όμως δεν είμαι έτοιμη ακόμα να μιλήσουμε. Είμαι ακόμα αρκετά θυμωμένη! Δεν μπορώ να το πιστέψω πως αυτό το τσουλί μπήκε και ανάμεσα μας.

Harry's pov

Έχω ακουμπήσει την πλάτη μου στην πόρτα και κοιτάζω το κενό εδώ και ώρα, ενώ κάθομαι στο πάτωμα. Τα έχω κάνει πάλι σκατά. Αλίμονο, μην παραλήψω μια φορά! Πρέπει να της εξηγήσω, αλλά δεν... πρέπει να περιμένω να μου τηλεφωνήσει. Δεν... βασικά έχει τόσο δίκιο όμως... ήμουν τόσο πληγωμένος. Πρώτη φορά ένιωσα έτσι για κοπέλα στην ζωή μου, δεν μπορούσα να αντέξω όλον αυτό τον πόνο που ένιωθα στην καρδιά μου. Όλο αυτό μου ήταν τόσο πρωτόγνωρο. Ήθελα να ηρεμήσω, βασικά να ξεσπάσω και το έκανα με λάθος τρόπο και με τον λάθος άνθρωπο. Στην ουσία ποτέ δεν τα έφτιαξα με αυτή την Σούζι. Απλά κάναμε σεξ και έφευγα. Μια μέρα μαλιστα με είχε πρήξει να γνωρίσω τους γονείς της, γιατί ήθελε να πιστεύει πως η σχέση μας όντως πάει κάπου και όλο μιλούσε γι' αυτό ασταμάτητα. Τότε ήταν που της έδωσα το δαχτυλίδι, μόνο και μόνο για να σκάσει επιτέλους. Είχε καταντήσει πολύ κουραστική και σπαστική. Μου είχε σπάσει τελείως τα νεύρα! Ναι, το ξέρω πως δεν είναι και το πιο ώριμο πράγμα που εκανα ποτέ, όμως ποτέ δεν είπα πως είμαι ώριμος ή ιδιαίτερα έξυπνος. Θέλω τόσο να τρέξω όπου και να είναι και να την πάρω μια αγκαλιά.

Αλήθεια... που είναι; Να την πάρω ένα τηλέφωνο; Και αν κοιμάται; Απφ πόσο μαλάκας είμαι τελικά, συνεχίζω να την πληγώνω χωρίς σταματημό. Θα μπορούσε να είναι εδώ τώρα, να είμαστε αγκαλιά στο κρεβάτι μας και να την φιλάω, να την χαϊδεύω. Μου λείπει τόσο πολύ και έχουν περάσει μόνο λίγες ώρες. Πως θα αντέξω μέχρι να με πάρει τηλέφωνο; Σηκώνω το βαρύ σώμα μου απο το πάτωμα και ξαπλώνω στον καναπέ. Γυρίζω ώστε να κοιτάζω το τραπεζάκι. Τα μάτια μου βαρεθούν και κατευθείαν σχεδόν με παίρνει ο ύπνος.

End of Harry's pov

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*