Ο Γείτονας!

(22)

Ο Χάρρυ την κοιτάζει να απομακρύνεται δίχως να κάνει το οτιδήποτε. Η κοπέλα μπαίνει στο νοσοκομείο και κατευθύνεται προς το δωμάτιο του Τζακ. Φτάνοντας, κάθεται απ' έξω, μπροστά στο παράθυρο και τον παρατηρεί. Εξαιτίας της είναι έτσι, τουλάχιστον αυτό έχει πείσει τον εαυτό της πως ισχύει. Δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους, όμως παίρνει μια ανάσα και τα καταπίνει.

«Συγγνώμη...» ακούει την φωνή Χάρρυ να της λέει. Κοιτάζουν και οι δυό τους τον Τζακ.

«Χάρρυ...» ξεφυσάει χωρίς να τον κοιτάξει. Δεν θέλει, δεν μπορεί.

«Έχεις δίκιο Φαμπιάνα! Δεν κερδίζω την αγάπη σου... συνεχώς την απαιτώ.» μιλάει αργά τονίζοντας την κάθε του λέξη και ύστερα γυρίζει να την κοιτάξει.

«Όχι... έκανα λάθος. Εσένα αγαπώ Χάρρυ, εσένα. Κανένα άλλο. Μόνο εσένα. Απλώς είμαι πολύ δειλή να το παραδεχτώ φωναχτά ή ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό.» η φωνή της είναι ήρεμη.

«Φαμπιάνα...»

«Όμως...» τον διακόπτει και γυρίζει να τον κοιτάξει.

«Πάντα υπάρχει ένα όμως...» ψιθυρίζει σχεδόν.

«Όμως, δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Δεν γίνεται. Δεν πρέπει. Δεν θα άντεχα να πληγώσω ξανά την Βικτώρια ή τον Τζακ. Νοιάζομαι και για τους δύο υπερβολικά πολύ, για να τους στεναχωρήσω.» γυρίζει το κεφάλι της να κοιτάξει τον Τζάκ κάτι που κάνει και ο Χάρρυ.

«Ναι...» ξεφυσάει δυνατά. «Το ξέρω. Και εγώ δεν είμαι τόσο αναίσθητος. Την αγαπώ την Βικτώρια, αλλά... είναι μια διαφορετική αγάπη. Δεν είναι ερωτική, είναι περισσότερο... φιλική, αδελφική.» συνεχίζει.

«Ναι, το φαντάζομαι. Θα συνεχίσεις να είσαι μαζί της και εγώ με τον Τζακ. Δεν γίνεται να είμαστε άλλωστε μαζί. Κάποιος από τους δυό μας πάντα πληγώνεται... δεν το αντέχω άλλο αυτό.» βουρκώνει και γι' αυτο δαγκώνει το κάτω χείλος της.

«Έχεις δίκιο.» συμφωνεί πικρά.

«Όχι...» ακούγεται μια ήρεμη και συγχρόνως απαλή φωνή από πίσω τους.

Γυρίζουν τα κεφάλια τους και μπροστά τους αντικρίζουν την Βικτώρια να τους κοιτάζει με τα χέρια πίσω από την πλάτη της. Ένα χαμόγελο είναι σχηματισμένο στα χείλη της που όμως δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσουν. Παγώνουν και οι δύο στην θέση τους, ξέροντας πως έχει ακούσει όλη την προηγούμενη συζήτηση τους.

«Εε;» ρωτούν ταυτόχρονα δίχως να κουνηθούν.

«Δεν θα καταπιέσω τον Χάρρυ να είναι μαζί μου, ενώ αγαπάει εσένα. Δεν είμαι τόσο κακιά. Βλέπω το πόσο πολύ αγαπιέστε και δεν θέλω εγώ να είμαι εμπόδιο στην αγάπη σας. Άλλωστε... σας καταλαβαίνω.» απαντάει ήρεμα, δίχως εντάσεις και φωνές όπως είχε γίνει την προηγούμενη φορά.

«Δηλαδή...» ξεκινά να λέει ο Χάρρυ.

«Δηλαδή δεν είμαστε πια μαζί. Και δεν πρόκειται να ξανά είμαστε. Είσαι ελεύθερος από μένα να ζήσεις τον έρωτα σου μαζί της.» τον συμπληρώνει και ξεκινάει να φεύγει. «Και Φαμπιάνα... σ' ευχαριστώ. Είσαι από τις καλύτερες φίλες που είχα ποτέ. Και ελπίζω να συνεχίσω να έχω.» συνεχίζει τον λόγο της και ύστερα απ' αυτό, γυρίζει να την κοιτάξει.

«Μην ανησυχείς.» της κουνάει το κεφάλι καταφατικά.

Η κοπέλα είναι έτοιμη να φύγει, όταν ξαφνικά, μέσα στην νεκρική σιγή που επικρατεί εκείνη την ώρα στον συγκεκριμένο διάδρομο του νοσοκομείου, ακούει την φωνή της Φαμπιάνας. Είναι ένα δυνατό ουρλιαχτό που ακούγεται ακριβώς από πίσω της σχεδόν. Το αίμα της παγώνει και τρομοκρατημένη γυρίζει να δει τι συναίβει.

«Αα!» είναι το μόνο που φωνάζει η Φαμπιάνα καθώς πέφτει κάτω.

«Φαμπιάνα!» φωνάζει ο Χάρρυ μαζί με την Βικτώρια και τρέχουν δίπλα της.

Η κοπέλα πιάνει την κοιλιά της και αρχίζει να βήχει. Αίμα βγαίνει από το στόμα της και συνεχίζει να φωνάζει. Κλαίει δίχως να το καταλαβαίνει. Ευτυχώς, κάποιοι γιατροί περνάνε από εκείνο το σημείο και τρέχουν να την βοηθήσουν. Το αίμα συνεχίζει να βγαίνει από το στόμα της και ο πόνος στην κοιλιά της είναι αφόρητος, δυσβάσταχτος...

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*