Καθώς προχωράει προς τα έξω, την βλέπει να μιλάει με έναν τύπο. Πολύ ωραίο τύπο βέβαια! Ήταν ψηλός, μελαχρινός με σκουλαρίκι στο αυτί & στο κάτω χειλος του. Είχε μερικά τατουάζ στα χέρια & στο λαιμό. Ήταν πολύ εμφανίσιμος, όμως φαινόταν πολύ "bad boy". Απλά ήλπιζε πως δεν θα καταλήξουν άσχημα... μα καλά τι σκέφτεται; Σήμερα τον γνώρισε προφανώς.
Επιλεγεί να μην πάει κοντά της. Δεν θέλει να της κάνει χαλαστρα, γι' αυτό αρχιζει να προχωράει προς το σπίτι τους. Μόλις μπαίνει μέσα ανεβαίνει στο δωμάτιο της. Βγάζει τα βιβλία της & αρχίζει να διαβάζει προκειμένου να κρατήσει το μυαλό της απασχολημένο.
Στο μυαλό της ακόμα τριγυρίζει η χθεσινή ντροπιαστική σκηνή. Τα μαγούλα της κοκκινιζουν. Τουλάχιστον της είπε πως έχει ωραίο σώμα, κάτι είναι και αυτό. Προσπαθεί να θυμηθεί το όνομα του. Είναι σίγουρη πως ο τύπος που της φώναξε ήταν εκείνος, όμως έφυγε βιαστικά και δεν θυμάται το όνομα του. Λίγο αργότερα ακούει την εξώπορτα να κλείνει.
«Ήρθε η Μπεατρίξ, άρα ώρα για ανάκριση» σκέφτεται κι γελάει μόνη της. «Καλώς την!» λέει αμέσως μόλις κατέβει την σκάλα.
«Χει!» απαντα η Μπεατρίξ.
«Θέλω να σου πω.»
«Και εγώ»
«Ωραία εσύ πρώτη» λέει η Φαμπιάνα.
«Όχι εσύ»
«Όχι εσύ»
«Όχι εσύ» επιμένει η Μπεατρίξ.
«Καλά... Λοιπόν, πρώτον γνώρισα μια κοπέλα την Βικτώρια σήμερα και... το παιδί που με είδε χτες να ξεντύνομαι.» λέει & κοκκινίζει.
«Τι; Σοβαρά; Λεγε παιδί μου λεπτομέρειες!» λέει η Μπεατρίξ καθώς αρχίσει να χοροπηδά στον καναπέ.
«Καλά καλέ! Βασικά, έτρεχα στον διάδρομο να προλάβω το τελευταίο μου μάθημα κι έπεσα πάνω του. Δεν μιλήσαμε εκεί πολύ, γιατί ντράπηκα. Έφυγα γρήγορα για την τάξη και μόλις έκατσα τον είδα... έκατσε δίπλα μου, μιλήσαμε λίγο, μου έκανε ένα κοπλιμέντο για το σώμα μου & εφυγα. Όμως...»
«Όμως τι;» ρωτάει γρήγορα η Μπεατρίξ.
«Μου φώναξε το όνομα του, αλλά δεν το θυμάμαι!»
«Πω ρεε είναι σαν ταινία. Γλυκούλια μου.» λέει και της χαϊδεύει το μάγουλο.
«Πας καλά παιδί μου; Τι γλυκούλια; Σιγά... άσε που δεν θυμάμαι το όνομα του.»
«Καθόλου;;»
«Μπαα...» κουνάει αρνητικά το κεφάλι της.
«Μην αγχώνεσαι, εύκολα θα το μάθουμε.» της κλείνει το μάτι.
«Δεν αγχώνομαι. Βασικά δεν με νοιάζει κι πολύ. Είναι ωραίος, πολύ ωραίος αλλά μέχρι εκεί.»
«Μα...»
«Τέλος της συζήτησης. Τώρα πες μου τα δικά σου.» λέει η Φαμπιάνα χαμογελώντας.
«Γνώρισα ένα παιδί τον Τάιλερ σήμερα. Είστε σε όλα σχεδόν τα μαθήματα μαζί.»
«Τον είδα όπως έφευγα. Δεν ήθελα να σου κάνω χαλάστρα, γι' αυτό δεν πλησίασα. Να προσεχείς! Μου φαίνεται κάπως...»
«Δηλαδή;» την κοιτάζει περίεργα.
«Δεν ξερω... κάπως επικίνδυνος. Απλά πρόσεχε!» της λέει και την αγκαλιάζει.
«Εντάξει. Άντε παμε στην κουζίνα να φάμε τίποτα.»
«Παμε!»
Πηγαίνουν στην κουζίνα και φτιάχνουν να φάνε δύο τοστ. Αφου τελειώσουν η κάθε μια πηγαινει στο δωμάτιο της. Η Φαμπ συνεχίζει με το διάβασμα της, όμως δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Τα μάτια της θέλουν να κοιτάξουν από το παράθυρο. Μετά απο λίγα λεπτά, δεν αντέχει άλλο και κοιτάζει τραβώντας λίγο την κουρτίνα, την οποία είχε κλειστή.
Ο... τύπος μόλις έχει κάνει μπάνιο. Η πετσέτα βρίσκεται γύρω από την μέση του, όμως αρκετά χαμηλά. Σκουπίζει τα μαλλιά του και τα χτενίζει. Παρατηρεί για λίγο το σωμα του. Έχει μερικά τατουάζ στα χέρια του και ένα στο στήθος του. Αυτό ειναι το καλύτερο. Είναι γεροδεμένος, όχι όμως υπερβολικά πολύ. Βλέπει τους μύες των χεριών του να κουνιούνται καθώς στεγνώνει τα μαλλιά του.
«Τι κάνεις εκεί;» ακούγεται η φωνή της Μπεατρίξ. Η Φαμπιάνα πετάγεται και γυρίζει να την κοιτάξει. Είχε απορροφηθεί τόσο να κοιτάζει τον τύπο που δεν άκουσε την πόρτα ν' ανοίγει.
«Τίποτα.» λέει αμέσως και κλείνει γρήγορα την κουρτίνα.
«Αα δεν πας καλά εσύ. Έβλεπες τον απέναντι;» λέει η Μπεατρίξ πονηρά.
«Όχι...»
«Κάνε μου μια χάρη και μην μου λες ψέματα, σε ξέρω.» λέει και αρχίζει να γελάει.
«Χάρρυ...» ψιθυρίζει.
«Εε;»
«Χάρρυ... το όνομα του παιδιού είναι Χάρρυ.» απαντά η Φαμπιάνα & κοκκινίζει.
«Ναι εντάξει. Παω να ξαπλώσω λίγο. Θα βγούμε το απόγευμα;»
«Μπαα είμαι λίγο κουρασμένη.»
«Και εγώ πολύ! Βασικά, μπορεί να βγω με τον Τάιλερ. Θα δείξει.»
«Ωραία!» λέει και της κλείνει το μάτι.
«Ναι... παω στο δωμάτιο μου.»
«Εντάξει!» απαντά η κοπέλα χαμογελώντας.
Μόλις η πόρτα κλείσει γυρίζει να κοιτάξει ξανά προς το δωμάτιο του Χάρρυ, όμως δεν βλέπει κανένα.
«Τουλάχιστον κάποιος θα βγει.» λέει χαμηλόφωνα.
Αφού κλείσει την κουρτίνα, ξαπλώνει στο κρεβάτι της και παίρνει τηλέφωνο την μητέρα της να την ενημερώσει για την πρώτη μέρα στην σχολή. Θα αφήσει απ' έξω το κομμάτι με τον Χάρρυ. Δεν θελει να την φρικάρει άλλωστε...
VOTE & COMMENT! THANK YOU:*
VOCÊ ESTÁ LENDO
Ο Γείτονας!
Fanfic«Η ζωή θα σου φέρει πολλά εμπόδια και δυσκολίες... Ομως, μονάχα ενα δεν θα μπορεσεις να αντιμετωπίσεις όσο και να θέλεις, όσο και αν προσπαθήσεις και αυτό είναι... Ο Θάνατος!»
