Ο Γείτονας!

(25)

Η επόμενη μέρα φτάνει γρήγορα. Η Φαμπιάνα δεν θέλει να σηκωθεί από το κρεβάτι της και γιατί δεν είναι καθόλου καλά, αλλά και γιατί ο πόνος στις χαρακιές της είναι αβάσταχτος. Σηκώνεται αργά από το κρεβάτι της και πλησιάζει στην ντουλάπα της. Σήμερα είναι η κηδεία του Τζακ. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που θα μπορέσει να τον αγγίξει, να τον δει, να τον μυρίσει, να τον φιλήσει μέχρι να ξανά βρεθούν. Είναι η τελευταία μέρα που θα είναι μαζί. Η τελευταία...

Η Μπεατρίξ φοράει ένα μαύρο μακρύ φόρεμα, που αφήνει ακάλυπτους τους ώμους της, με τις μαύρες τις γόβες της και η Φαμπιάνα φοράει ένα μακρυμάνικο μαύρο φόρεμα κολλητό που φτάσει ως λίγιο πιο πάνω από το γόνατο, για να κρύβονται οι χαρακιές, μαζί με τις μαύρες τις γόβες της. Ισιώνουν τα μαλλιά τους και κατεβαίνουν κάτω να φύγουν μαζί με τον Χάρρυ και τον Τάιλερ που τις περιμένουν.

Η Φαμπιάνα είναι χάλια και αυτό δεν κρύβεται. Μπαίνουν στο αυτοκίνητο και ξεκινούν για την εκκλησία. Μπαίνουν μέσα και κάθονται δίπλα από το φέρετρο. Ο Χάρρυ πιάνει το χέρι της Φαμπιάνας και εκείνη του χαμογελάει με όση δύναμη της έχει απομείνει. Κάποια στιγμή, ανοίγουν το φέρετρο και ο παπάς αρχίζει να διαβάζει. Η Φαμπιάνα πλησιάζει, πιάνεται από την άκρη του φέρετρου και πέφτει κάτω. Αρχίζει να κλαίει, να μοιρολογεί.

«Εγώ φταίω Τζακ. Εξαιτίας μου είσαι σε αυτή την κατάσταση. Δεν με άξιζες, δεν έπρεπε να το πάθεις αυτό. Μια ηλίθια είμαι. Συγγνώμη Τζακ.» τα τελευταία της λόγια τα λέει ήρεμα, ψιθυριστά. Κανείς δεν την σηκώνει, την καταλαβαίνουν και συμμερίζονται, εν μέρη, τον πόνο της.

«Σσσσς... σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου Φαμπιάνα. Το επέλεξα να είμαι μαζί σου, no matter what. Χαίρομαι που ήμουν δίπλα σου έστω και για λίγο. Γνώρισα την αγάπη και τον έρωτα μαζί σου και ας μην συμμεριζόσουν και εσύ τα συναισθήματα μου. Σ' αγαπώ Φαμπιάνα, ναι σ' αγαπώ και θα σε προστατεύω από ψηλά τώρα πια. Αντίο γλυκιά μου!» η κοπέλα γυρίζει και βλέπει τον Τζακ με άσπρο κουστούμι να την χαιρετάει.

Ήρεμος, γαλήνιος. Του χαμογελάει, ρουφάει την μύτη της και λιποθυμά. Ξυπνάει σ' ένα, άγνωστο, για εκείνη δωμάτιο. Προφανώς είναι του Χάρρυ, τον μυρίζει. Χαμογελάει... πηγαίνει προς την ντουλάπα του να βρει κάτι να βάλει. Φοράει ένα μαύρο t-shirt του που πάνω γράφει "Nirvana" και ένα μαύρο μποξεράκι του μάρκας Calvin Klein. Κατεβαίνει κάτω και βλέπει τον Χάρρυ μόνο με ένα μαύρο μποξεράκι ίδιας μάρκας με αυτό που και η ίδια φοράει... του χαμογελάει!

«Ελπίζω να μην σε πειράζει η αμφίεσης.» της λέει.

«Μπα και εγώ κάπως έτσι είμαι.» τον πειράζει.

«Τα ρούχα μου είναι αυτά;»

«Yeap!»

«Χαχα βολεύτηκες βλέπω.» την πειράζει.

«Ναι!»

«Έλα εδώ!» την παίρνει μια σφιχτή αγκαλιά όπως και εκείνη.

«Άουτς!» ακούγεται χαμηλόφωνα η φωνή της.

«Τι έπαθες;»

«Τι... τίποτα.» ψεύδεται.

Την έσφιξε πολύ και πόνεσαν η χαρακιές της. Κρύβει τα χέρια της, όμως ο Χάρρυ τα τραβάει. Βλέπει το κομμένο δέρμα και το ξεραμένο αίμα πάνω τους. Διάφορα συναισθήματα περνούν από τα μάτια του. Δεν το περίμενε. Δεν ξέρει τι να πει. Δεν ξέρει τι πρέπει να ρωτήσει και αν πρέπει.

«Τι είναι αυτά Φαμπιάνα;» ρωτάει ανήσυχος.

«Απλά... ήταν μια στιγμή αδυναμίας.» ομολογεί κοιτάζοντας το πάτωμα.

«Γιατί;» ρωτάει απαλά.

«Γιατί ένιωθα ενοχες και...»

«Σσς!» βάζει το χέρι του πάνω στα χείλια της και την αγκαλιάζει.

«Συγγνώμη...»

«Το ξέρεις πως αυτό δεν είναι λύση έτσι;»

«Ναι.. το ξέρω και το έχω μετανιώσει. Δεν θα το ξανά κάνω, τ' ορκίζομαι.»

«Εντάξει!» της λέει και την φιλάει στο μέτωπο. Αρχίζει να προχωράει προς την σκάλα του διαμερίσματος του.

«Χάρρυ...» γυρίζει να την κοιτάξει.

«Ναι...»

«Σ' αγαπώ!» ψιθυρίζει.

«Και εγώ σ' αγαπώ!» της απαντά εκείνος και της χαμογελάει απαλά.

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*