Ο Γείτονας!

(36)

Έπειτα από κανένα μισάωρο ξυπνάνε, κλείνουν την τηλεόραση και ο καθένας κατευθύνεται προς το δωμάτιο του. Είναι και οι δυο αρκετά κουρασμένοι! Η κοπέλα ξεντύνεται και μόλις ξαπλώσει στο κρεβάτι της, ακούει την πόρτα του δωματίου της να ανοίγει. Σηκώνεται και βλέπει το κεφάλι του Τζειμς να ξεπροβάλλει.

«Όλα καλα;» ρωτάει σχεδόν ψιθυριστά.

«Ναι απλά... συγγνώμη που ήμουν έτσι απότομος το πρωί! Είσαι... πολύ εντάξει!»

Η κοπέλα χαμογελάει και κουνάει καταφατικά το κεφάλι της. Ο Τζειμς φεύγει και εκείνη ξαπλώνει ξανά. Μετά απο μερικά λεπτά εχει ήδη κοιμηθεί...

Το επόμενο πρωί έρχεται και το σπαστικό ξυπνητήρι της Φαμπιάνας ηχεί σε ολόκληρο το δωμάτιο! Απλώνει το χέρι της και το κλείνει! Σηκώνεται βαριεστημένα και πηγαίνει στο μπάνιο της. Αφού πλυθεί, κατεβαίνει για πρωινό. Ο Τζειμς δεν έχει ξυπνήσει ακόμα. Φτιάχνει καφέ και για τους δυο, αφήνει μερικά κρουασάν στον τραπέζι και τέλος αφήνει δυο ποτήρια με χυμό πορτοκαλί. Θέλει να τον περιποιηθεί μιας και θα μείνει σπίτι του.

Ακούει βήματα και τον βλέπει να έρχεται. Είναι μόνο με το μποξεράκι του, κάτι που την κάνει να νιώθει άβολα. Εκείνος βλέπει πως τον κοιτάζει έντονα και της χαμογελάει ειρωνικά.

«Τι;» της λέει ανάσηκωνοντας τους ώμους του.

«Τίποτα απλά... νιωθω άβολα!» του απαντα ειλικρινά.

«Ξέρεις και εσύ δεν είσαι και σαν καλόγρια ντυμένη!» λέει ειρωνικά.

Η κοπέλα γυρίζει και κοιτάζει τι φοράει. Έχει δίκιο, το κοντό μαύρο σορτσάκι της και η το άσπρο τιραντέ μπλουζάκι της δεν είναι και πολύ... σεμνά! Γυρίζει να τον κοιτάξει και γελάνε μαζί.

Μόλις τελειώσουν το πρωινό τους ο καθένας πηγαίνει στο δωμάτιο του να ετοιμαστεί. Εκείνη φοράει ένα μαύρο τζιν, με μια άσπρη μπλούζα που πέφτει στο πλάι και μπροστά γράφει με μαύρα γράμματα: "YOLO". Τέλος, φοράει τις μαύρες γόβες-μπότες της, ισιώνει τα μαλλιά της και κατεβαίνει κάτω. Εκεί βρίσκει τον Τζειμς έτοιμο να φύγει.

«Φεύγεις;» ρωτάει σοκαρισμένη.

«Ναι! Wow, τόσο φοβερό ειναι;» απαντάει παριστάνοντας τον σοκαρισμένο και έπειτα γελάει.

«Τίποτα, απλά νόμιζα πως... βασικά αστο γάματο!» απαντά απότομα και βγαίνει γρήγορα απο το σπίτι.

Εκείνος απλά ανάσηκωνει τους ώμους του αδιάφορα και φεύγει. Καθώς εκείνη προχωράει, ακούει το κινητό της να χτυπάει. Το βγάζει απο την τσάντα της κι βλέπει το όνομα "Χάρρυ". Θέλει τόσο πολύ να το σηκώσει, να ακούσει την φωνή του, αλλά δεν το κάνει. Ήρθε στο Μπράντφορντ για μια καινούργια αρχή. Αυτό θα κάνει γι' αυτό και δεν θα το σηκώσει! Δάκρυα έρχονται στα ματιά της.

Σταματάει σε ένα παγκάκι και αρχίζει να κλαίει με λυγμούς. Νιώθει ένα χέρι να κουμπιά τον ώμο της και σηκώνοντας το βλέμμα της, βλέπει τον Τζειμς. Σκουπίζει αμέσως τα δάκρυα της και στρέφει το πρόσωπο της απολ την άλλη. Εκείνος της πιάνει το πρόσωπό και την γυρίζει προς την μεριά του.

«Όλα αυτά επειδή δεν φύγαμε μαζί το πρωί;» προσπαθεί να την κάνει να γελάσει.

«Όχι ρε!» και τα καταφέρνει.

«Έλα πάμε και ξεκίνα να λες!»

«Όχι τώρα, θα σου πω κάποια άλλη στιγμή εντάξει;»

«Οτι πείτε δεσποινής ξινή.» την σκουντάει.

«Άι ρεε κύριε σπαστικιέ.» του βγάζει την γλώσσα.

Προχωράνε ήσυχοι, ώσπου φτάνουν στο πανεπιστήμιο. Το μάθημα περνάει γρήγορα και η Φαμπιάνα γνωρίζει πολλούς συμφοιτητές της. Μόλις γυρίσει σπίτι, ο Τζειμς την πιάνει απο το χέρι και την βάζει να κάτσει στο σαλόνι δίπλα του.

«Ξεκινά μικρό!» λέει χαμογελαστά και κάπως... ευδιάθετα.

Αρχίζει να του λέει τα πάντα για τον Χάρρυ, πως γνωριστήκαν, τα πάντα! Εκείνος δεν μιλάει! Προς το τέλος η κοπέλα βάζει τα κλάματα! Εκείνος την παίρνει αγκαλιά προσπαθώντας να την παρηγορήσει.

«Δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι. Ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο, αλλά...»

«Πρέπει να προσπαθήσω...» τον διακόπτει και παράλληλα τον συμπληρώνει.

Το κεφάλι της ακουμπάει το στήθος του. Εκείνος με τα ζεστά και μακρυά του δάχτυλα σηκώνει το κεφάλι της. Της χαμογελάει αληθινά και συμπονετικά. Τελικά δεν είναι τόσο κακός όσο της φάνηκε στην αρχή. Τα πρόσωπα τους βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής, κοιτάζονται στα ματιά ώσπου τα χείλη και των δυο ενώνονται με ένα γλυκό και απαλό φιλί...

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*