Ο Γείτονας!

(38)

Κανείς δεν μιλάει, ώσπου ο Τζειμς σκουντάει ελαφρά την Φαμπιάνα. Εκείνη γυρίζει να τον κοιτάξει και παίρνει το χέρι της απο το δικό του. Όλα τα συναισθήματα που είχε θαψει για εκείνον τόσο καιρό τώρα, επιστρέφουν και χτυπούν την καρδιά της σαν βόμβα.

«Αγάπη μου, όλα καλα;» ακούγεται η φωνή του Τζειμς που την αποσπά.

«Ναι... όλα... όλα είναι καλά!» λέει τρέμοντας και προσπαθεί να χαμογελάσει.

Γυρίζει να κοιτάξει τον Χάρρυ, όμως δεν τον βρίσκει στην πόρτα. Αρχίζει να τρέχει, ώσπου τον βλέπει να κάθεται σε ένα παγκάκι και να κλαίει. Δεν ξέρει αν πρέπει να τον πλησιάσει, όμως τελικά το κάνει. Κάθεται δίπλα του και περιμένει να της μιλήσει. Μόλις ακουμπήσει τον ώμο του εκείνος πετάγεται όρθιος.

«Τι θες;» λέει απότομα καθώς σκουπίζει τα δάκρυα του.

«Να δω αν είσαι καλά...» απαντά ήρεμα.

«Ποίος είναι αυτός;» συνεχίζει να είναι απότομος.

«Είναι ο... ο Τζειμς.» νιώθει άβολα.

«Το καινούργιο σου αγόρι;» η ειρωνεία  είναι φανερή στην φωνή του.

«Ναι, απλά...»

«Τόσο εύκολα με αντικατέστησες;» πίκρα είναι φανερή αυτή την φορά.

«Χάρρυ το ξέρεις πως δεν γίνεται να είμαστε μαζί! Δυστυχώς είμαστε αδέλφια και...»

«Δεν είμαστε!» την διακόπτει.

«Τι δεν είμαστε;» τον κοιτάζει απορημένη.

«Αδέλφια... δεν είμαστε αδέλφια!»

«Χάρρυ τι λες;» ρωτάει η κοπέλα προφανώς μπερδεμένη.

«Άκου... δεν είμαι γιος του Κεν. Είμαι...» σταματάει και καθαρίζει τον λαιμό του. «Είμαι υιοθετημένος. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να κάνει παιδιά και με υιοθέτησαν εμένα απο μωρό που ήμουν. Άρα...»

«Άρα δεν έχουμε κανένα γονιό κοινό, άρα δεν είμαστε αδέλφια.» λέει ήρεμα.

«Μπορούμε να είμαστε μαζί το καταλαβαίνεις;» χαμογελάει και τα ματιά του λάμπουν απο την χαρά του.

«Δεν είναι τοσο απλό Χάρρυ!»

«Τι εννοείς;» το χαμόγελο χάνεται από τα χείλη του.

«Είμαι με τον Τζειμς εδώ και λίγο καιρό και...»

«Δεν έχει και... Με αγαπάς και σε αγαπώ! Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει!» φωνάζει.

«Ναι αλλά... δεν γίνεται Χάρρυ. Όποτε είμαστε μαζί κάτι γίνεται και όλα διαλύονται. Ίσως είναι καλύτερα να μην...» λέει με πίκρα και στεναχωρημένη.

«Φαμπιάνα ακούς τι λες; Αυτά είναι βλακείες!» φωνάζει.

«Δεν είναι βλακείες Χάρρυ! Ειναι η αλήθεια και το ξερεις!» δυναμώνει τον τόνο της φωνής της.

«Δηλαδή μου λες πως δεν θες να είμαστε μαζί; Απλά με εγκαταλείπεις με την πρώτη δυσκολία;» απαντά απογοητευμένος.

«Δεν είναι η πρώτη δυσκολία Χάρρυ.» προσπαθεί να τον ηρεμήσει.

«Μάλιστα...» απαντά ψυχρά.

Δεν λέει τίποτα παραπάνω. Σηκώνεται και φεύγει απότομα και γρήγορα. Η κοπέλα βάζει τα χέρια της στο πρόσωπο της. Δεν ξέρει αν είναι η καλύτερη επιλογή, όμως ίσως και να ειναι.

Γυρίζει πίσω στο σπιτι όπου βρίσκεται η πόρτα ανοιχτή. Ο Τζειμς κάθεται στον καναπέ. Τον κοιτάζει και σκέφτεται τι πρέπει να του πει.

«Γύρισες;» ρωτάει ψυχρά χωρίς να την κοιτάξει.

«Ναι... συγνώμη που έφυγα έτσι, απλά...» κάθεται δίπλα του.

«Απλά τον αγαπάς και δεν θες να τον χάσεις. Το κατάλαβα!» σηκώνεται να ανεβεί στο δωμάτιο του.

«Συγγνώμη...» λέει λυπημένα, όμως εκείνος δεν γυρίζει να την κοιτάξει.

Μετά απο μερικά λεπτά που εκείνος δεν έχει βγει απο το δωμάτιο του αποφασίζει να πάει να τον βρει. Χτυπάει την πόρτα, όμως δεν της απαντάει.

Την ανοίγει σιγά σιγά και τον βλέπει ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, πλάτη στην πόρτα, με ακούστηκα στα αυτιά να κοιτάζει έξω από το παράθυρο χαμένος στις σκέψεις του.

Ξαπλώνει δίπλα του και τον αγκαλιάζει. Εκείνος βγάζει τα ακούστηκα του και γυρίζει προς το μέρος της. Την παίρνει αγκαλιά και εκείνη ακουμπάει το κεφάλι της στο στήθος του.

«Συγγνώμη και πάλι που έφυγα έτσι.»

«Θα χωρίσουμε έτσι δεν είναι;» ρωτάει κοιτάζοντας το ταβάνι.

«Οχι...»

«Αφού...»

«Ας μην το συζητήσουμε τώρα αυτό, εντάξει;» ρωτάει ήρεμα.

«Εντάξει.» την φιλάει στο μέτωπο και κλείνουν τα ματια τους.

VOTE & COMMENT. THANK YOU:*