Το κορίτσι που αγάπησα.

2

« Εεεε μπουμπούκι ξύπνα!! » και πέφτει χούφτωμα στον κωλο μου.
Γυρίζω μεριά και μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα. « Θέλω να κοιμηθώ! Αφήστε μεεεε» γκρινιάζω.
Η Ρένια,τραβάει τα σεντόνια και αρχίζει να με γαργαλάει όπου βρει.
« ΧΑΧΑΧΑΧΑ ΑΣΕ ΜΕΕ ΑΣΕ ΜΕΕ ΧΑΧΑΧΑ» Σηκώνομαι μια και καλή από το κρεβάτι και αρχίζω και τρέχω,πάω στην τουαλέτα.

Αφού κάνω ένα κρύο ντους, πλένω τα δόντια μου,ρίχνω σταγόνες στα πράσινα με καφέ λεπτομερές στο κέντρο γύρω  από την κόρη, μάτια μου,γιατί τσούζουν,πάω στο δωμάτιο μου να ντυθώ. Φυσικά,τα μαύρα μποξεράκια είναι πρώτα πρώτα στο ξύλινο συρτάρι μου. Μαύρες κοντές κάλτσες και μαύρο μπουστάκι. Τώρα σειρά έχουν τα ρούχα! Παίρνω από την ντουλάπα μια μωβ κοντομάνικη μπλούζα με στάμπα μπροστά έναν κουκουλοφόρο με μάσκα. Αναρχικό με λίγα λόγια. Φοράω και μια μαύρη βερμούδα λίγο πιο πάνω από το γόνατο και τα vans μου τα μαύρα.

« Λοιπόν Άννα... Πάρε εδώ 20 ευρώ να τα έχεις πάνω σου και μην τα χάσεις ε;!; » Μου λέει η μάνα μου καθώς βάζει τα λεφτά στην τσέπη της βερμούδας. Της δίνω ένα φιλί στο κατακόκκινο μάγουλό της και φεύγουμε!

« ΡΕΝΙΑΑ» Φωνάζω κατενθουσιασμένη και έχω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
« Χαχαχαχα! Τι είναι; » χαμογελάει και εκείνη ξέροντας τι θέλω να πω.
« Την βρήκα στο instagram. Δεν έχει όμως πουθενά το όνομα της. Και έχει και πολύ λίγες φωτογραφίες... »λεω καθώς κατεβαίνει ο τόνος της φωνής μου.
« Σημασία έχει ότι την βρήκες!! » χαμογελάω.
« Λοιπόν,πάμε Mikel? » ρωτάω και γνέφει καταφατικά.

Φτάνουμε στον κεντρικό δρόμο και περιμένουμε να περάσουμε απέναντι. Έχει αρκετή κίνηση.
Αφού τα καταφέρνουμε, μπαίνουμε στο μαγαζί και είναι παράδεισος. Το κλιματιστικό έχει κάνει τον χώρο πολύ δροσερό και η μουσική είναι απαλή,από τις λίγες φορές.
Καθόμαστε στα πιο μέσα τραπέζια και περιμένουμε την παραγγελία.
Ωστόσο,η Ρένια,μου λέει για μια πορεία που θα γίνει μεθαύριο το απόγευμα προς βράδυ.
Συνηθίζουμε να πηγαίναμε στις περισσότερες πορείες. Νιώθουμε ότι είμαστε με την οικογένειά μας και ας μην ξέρουμε κανέναν.
Παρόλο που έχω μιλήσει στην μητέρα μου πως υποστηρίζω την αναρχία,δεν με αφήνει να πηγαίνω στις πορείες και έτσι αναγκάζομαι να της λέω ψέματα. Δεν μου αρέσει αλλά δεν καταλαβαίνει...

Οι κρύες σοκολάτες μας, ήρθαν. Το δικό μου καλαμάκι είναι μπλε και της Ρένιας μαύρο. Το ποτήρι αρκετά μεγάλο και ικανοποιητικό.
« Η πορεία είναι στις εφτά το απόγευμα και θα κρατήσει μέχρι τις οχτώ, οχτώ και μισή. Μπορούμε να-....» όσο ρούφαγα από το μπλε καλαμάκι την κρύα  σοκολάτα που δρόσιζαι  το στόμα μου και μετά το στομάχι μου, την άκουγα που μου μίλαγε ώσπου όλα σταμάτησαν να υπάρχουν γύρω μου και είχα επικεντρωθεί σε αυτό που έβλεπα...