Το κορίτσι που αγάπησα.

18

ΈΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ BITCHES! ΟΧΙ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ. ΓΙΑΣ.

Πρέπει να σας εξηγήσω πολλά.
Ας ξεκινήσουμε από τις φιλίες που έχω κάνει όσο καιρό βρίσκομαι στην Αγγλία.

Η πρώτη μου φίλη, είναι η Μιχαέλα.
Με το που πάτησα το πόδι μου εδώ, εκείνη γνώρισα πρώτα. Είναι πολύ καλή και σημαντική για εμένα.

Μετά, η Γαρυφαλλιά, θα έλεγα ότι έχουμε δεθεί πάρα πολύ. Είναι σαν κολλητή ή μάλλον, είναι κολλητή. Ίσως να την ξέρω μόνο τρεις μήνες αλλά δεν υπάρχει σαν άτομο. Είναι υπέροχη, έχει φοβερό χιούμορ, μου έχει σταθεί σε αρκετά πράγματα και είναι δίπλα μου σε όλα. Κυριολεκτικά. Όπως και εγώ για εκείνη άλλωστε.

Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εκείνες.

Επίσης, στο σχολείο έχω φίλους αλλά όχι πως είναι κολλητοί. Απλά καλοί φίλοι. Είναι ο Billy και ο Αναστάσης.
Όλος τυχαία, ο Αναστάσης, είναι και εκείνος Έλληνας.

Εκείνος ήρθε από μωρό εδώ γιατί χώρισαν οι γονείς του και η μαμά του, είναι η μαμά της εδώ, δηλαδή η γιαγιά του.

Σε τρεις μέρες θα κλείσουμε και θα βγω με την Έλενα. Μόνες..

Στην Ρένια λείπω πολύ, το ίδιο και σε μένα... Θα ήθελα πολύ να περάσουμε μαζί τα Χριστούγεννα. Δεν μπορώ να πάω όμως... Κυκλοφορεί βέβαια στο μυαλό μου η ιδέα πως μπορεί να μου κάνουν έκπληξη και να έρθουν.

Μακάριιιι!

Πρέπει να σταματήσω να μιλάω στον εαυτό μου. Άννα, πέσε για ύπνο χρυσό μου. Κοιμήσου. Έχεις σχολείο αύριο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πρωί.

Χτυπάει το ξυπνητήρι και ηχεί στα αυτιά μου σαν την ποπ μουσική. Το κλείνω και σιγά σιγά σηκώνομαι να πάω τουαλέτα.

Αφού επιστρέφω, ανοίγω το WiFi και μου έρχεται μύνημα από την Ελένη. Το ανοίγω και είναι ένα μεγάλο κείμενό.

" Γεια.. λογικά τώρα θα κοιμάσαι αλλά τώρα βρήκα το θάρρος να σου μιλήσω. Τον τελευταίο καιρό έχουμε χαθεί. Δεν μιλάμε καθόλου. Το ξέρω ότι φταίω αλλά υπάρχει λόγος. Ξέρω πως δεν είναι τρόπος να στο πω έτσι αλλά δεν μπορώ άλλο...
Η σχολή με πνίγει, οι γονείς μου τρέχουν... Δεν μπορώ να μου λείπεις και εσύ. Δεν αντέχω να περιμένω κάθε μέρα το πότε θα γυρίσεις. Δεν νιώθω το ίδιο πλέον...
Θέλω να χωρίσουμε... "

Η καρδιά μου είναι έτοιμη να ξεπιδησει από το σώμα μου και να πέσει από το παράθυρο να αυτοκτονήσει.

Ξεκινάω να γράφω το μήνυμα...

" Έχεις δίκιο. Δεν έπρεπε καν να σου ζητήσω να συνεχίσει η σχέση μας αφότου έφυγα. Δεν είχε νόημα. Δεν νομίζω να γυρίσω καν σύντομα. Δεν νομίζω να έρθω καν για τα Χριστούγεννα. Καλύτερα να χωρίσουμε. "

Αποστολή ...

Παίρνω βαθιά ανάσα και νιώθω τα μάτια μου να θολώνουν.

Όχι λέω στον εαυτό μου και σηκώνομαι να ντυθώ, να πάω σχολείο.

Βάζω μια φόρμα μαύρη, ένα φούτερ με συγκρότημα, τους exploited, τα κλασικά μαύρα vans μου και φεύγω.

Έξω έχει αρκετό κρύο και η ανάσα μου μετατρέπεται σε άχνα. Το λεωφορείο είναι καθοδόν και βλέπω πως είναι γεμάτο. Πάλι θα φάω στριμωγμα..

Αχ..

Βγάζω το χέρι μου για να σταματήσει το λεωφορείο και σε λίγα δεύτερα είναι μπροστά μου. Ανοίγει η πόρτα, μπαίνω μέσα, πληρώνω τον οδηγό και κατευθύνομαι προς τα πίσω καθίσματα.

« Άννα; » νιώθω ένα χέρι να αγγίζει το μπράτσο μου και γυρίζω να δω ποιος είναι.

« Έλενα;!; Χαχα, τι κάνεις εσύ εδώ; »

« Σχολείο πάω ρε. »

« Δεν σε έχω ξανά δει στο λεωφορείο, γι'αυτό μου φάνηκε περίεργο. Τι κάνεις; »

Αρχίσαμε να μιλάμε και μου έφτιαξε πολύ την διάθεση. Είναι πολύ ευδιάθετη σαν άνθρωπος. Μιλάει και πολύ... Τουλάχιστον σε αντίθεση με μένα, είναι καλό να μιλάει κάποιος.

« Δεν σε βλέπω πολύ καλά.. είσαι σίγουρα καλά; » με ρωτάει.

« Εμ... Χώρισα σήμερα και... Αυτό αλλά εντάξει. »  της χαμογελάω για να δείξω πως όντως ειμαι εντάξει αλλά με αγκαλιάζει αμέσως. Την αγκαλιάζω και εγώ...

Φτάνουμε στο σχολείο και κατεβαίνουμε από το λεωφορείο.
Δεν έχω καθόλου όρεξη να κάνω μάθημα.

« Να σου πω, θες να μην μπούμε; » με ρωτάει λες και είναι μέσα στο μυαλό μου.

« Το ψήνω άγρια. Πού θες να πάμε; »

Χαμογελάει πονηρά και μου πιάνει το χέρι. Αρχίζει να προχωράει και απλά την ακολουθώ...