Το κορίτσι που αγάπησα.

7

« ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ!;! ΓΙΑΤΙ;; » λέει καθώς φωνάζει και κλαίει. Προσπαθώ να την πάρω αγκαλιά να την ηρεμήσω αλλά με σπρώχνει.

« Άσε με να σου εξηγήσω... ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ...» ο τόνος της φωνής μου υψώνεται και βουρκώνω. Εκείνη σταματάει και σκουπίζει τα δάκρυα της.

Πλησιάζω κοντά της,της πιάνω το χέρι,την κοιτάζω στα μάτια και την τραβάω κοντά μου. Ακουμπάω το κεφάλι μου στο δικό της και της πιάνω τα μάγουλα.

« Κοίταμε... » της λέω και μου φεύγει ένα δάκρυ. Σηκώνει το βλέμμα της...

« Δεν φεύγω επειδή θέλω να σας χάσω ή να ξεφύγω από κάτι. Νομίζεις ότι δεν θέλω να σε βλέπω κάθε μέρα; Να σε μυρίζω,να σε αγγίζω,να σε φιλάω και να σε αγκαλιάζω; Νομίζεις πως δεν σε αγαπάω; Δεν φεύγω για έμενα μόνο. Φεύγω και για την μαμά μου της οποίας της αξίζει να ζει σωστά, ευπρεπής και να είναι χαρούμενη. Δεν θέλω να αφήσω κανένα πίσω μου. Είστε η ζωή μου. Είσαι η ζωή μου...
Θα έρχομαι να σας βλέπω στο υπόσχομαι... Θα σου φέρνω και ότι θες. Θα μιλάμε κάθε μέρα και στο υπόσχομαι δεν θα αφήσω να χαθούμε. Δεν θέλω να χαθούμε... » η φωνή μου τρεμοπαίζει και της πιέζω πολύ τα μάγουλα.

Χώνεται αγκαλιά μου και κλαίει.
Την κρατάω σφιχτά και την χαϊδεύω.

Την σηκώνω στην αγκαλιά μου δηλαδή τα πόδια της είναι γύρω από την μέση μου,την κρατάω και πάμε στο δωμάτιο μου.

Ακουμπάω στον τοίχο και δεν μιλάμε.
Με κοιτάζει στα μάτια.
Απλώνω το χέρι μου κάτω από τα μάτια της και απομακρύνω τα δάκρυα της. Με πλησιάσει... Βάζει το χέρι της στο λαιμό μου και με φιλάει. Την φιλάω και εγώ.

Νιώθω την καρδιά της να χτυπάει γρήγορα,το ίδιο και η δική μου.

Μου δαγκώνει το χείλος και με ξανά φιλάει. Κατεβάζω τα χέρια μου στην μέση της και την κολλάω πάνω μου.

Αφήνει έναν μικρό αναστεναγμός στο αυτί μου και με κοιτάζει στα μάτια.

Γρατζουνάει τον λαιμό μου με τα μακρυά της νύχια και ύστερα με την υγρή της γλώσσα γλύφει τα σημάδια...

Η ανάσα μου κόβεται...

Της πιάνω τον κωλο με δύναμη.
Αναστενάζει και χαμογελάει...