Το κορίτσι που αγάπησα.

17

Πριν μπω στο καινούργιο κεφάλαιο θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους εσάς που διαβάζετε την ιστορία μου. Δεν περίμενα για κανένα λόγο να έχει ανέβει τόσο.
Θα προσπαθήσω να ανεβάζω και συχνότερα...
Ευχαριστώ και πάλι. 💕

Αυτά! Ελπίζω να είστε όλοι καλά 😊🌷

---------------------------------------------------

Δεκέμβριος.

Οι μήνες έχουν περάσει τόσο γρήγορα και όλα έχουν αλλάξει τόσο πολύ.

Έχω καινούριους φίλους, η μαμά μου βρήκε έναν τύπο από την δουλειά της και είναι ευτυχισμένη, το σχολείο πάει καλύτερα από ότι περίμενα.

Ναι, τολμάω να πω πως, είναι καλύτερα από την Ελλάδα.

Αν μου λείπει κάτι από εκεί...
Είναι η Ελένη και οι φίλοι μου.

Τους είχα υποσχεθεί πως θα πάω για τα Χριστούγεννα.

Φοβάμαι όμως πως η Ελένη με έχει ξεχάσει.

Δεν είμαστε όπως ήμασταν,δεν μιλάμε όπως μιλάγαμε.

Πολλές φορές με αποφεύγει ή αργεί να μου απαντήσει στα μυνήματα.

Η δικαιολογία της είναι η σχολή και πως έχει πολύ διάβασμα.

Βαρέθηκα.

Ναι! Βαρέθηκα...

Θα ήθελα πολύ να νιώσω ξανά αυτή την καύλα όταν σε αγγίζει και σε φιλάει ο άλλος.

Υπάρ...

Υπάρχει κάτι.

Ένα...
Ένα μικρό φλερτ.

Με εξιταρει αυτή η κοπέλα.
Κάθε φορά που την βλέπω ξεχνάω τα πάντα. Είναι μόνο εκείνη.

Είναι Αγγλίδα...
Μεταλλού...
Πολύ γλυκιά, χύμα.
Στα λέει στα ίσια.

Το αστείο είναι πως το όνομα της είναι Έλενα.

Καμία σχέση με την Ελένη.

Δεν έχει συμβεί ποτέ μεταξύ μας κάτι.

Αν και...

Δεν αρνούμαι πως δεν θα ήθελα.

Η Ελένη, με γράφει.

Δεν ξέρω...

« Άννα; » ακούω να με φωνάζει κάποιος και να με πιάνει από τον ώμο.
Γυρίζω να κοιτάξω ποιος είναι και είναι η Μιχαέλα.

« Γειααα!! Τι κάνεις;; Έχω να σε δω καιρό. » λέω γεμάτη ενθουσιασμό.

« Θα στα πω όλα αλλά πάμε μέσα γιατί  έξω έχει πολύ κρύο. Γιατί κάθεσαι εδώ έξω; Δεν κρυώνεις; » ρωτάει με μεγάλη απορία.

« Είχα απορριφθεί στις σκέψεις μου και δεν ένιωθα το κρύο. Άντε πάμε μέσα. Ανυπομονώ να μου πεις. »

Μπαίνουμε μέσα στο ζεστό σπίτι και ανεβαίνουμε αυτές τις υπέροχες ξύλινες σκάλες με προορισμό το δωμάτιο μου.

Η μαμά μου λείπει. Έχει βγει ραντεβού με τον κύριο Dave. Πολύ καλός άνθρωπος. Τον συμπαθώ.

Καθόμαστε με την Μιχαέλα στο δωμάτιο και ξεκινάει να μου λέει που είχε χαθεί τόσο καιρό...

* Ύστερα από δύο ώρες. *

« Θες να φτιάξω κανένα τοστ να φάμε; » ρωτάω αλλά η απάντηση είναι αρνητική.

« Θα πάω σπίτι, αρκετά σε κούρασα σήμερα. Θα μιλήσουμε έτσι; »

« Εννοείται, τώρα που γύρισες δεν θα σε αφήσω σε ησυχία.. »

Γελάμε και αποχαιρετάω την Μιχαέλα για να πάει σπίτι της.

Είχε γυρίσει στην Ελλάδα για κάμποσους μήνες, επειδή έτυχαν κάποια προβλήματα με το σπίτι της γιαγιάς της. Είχε πάει με τον μπαμπά της να ανοίξουν την διαθήκη της...

Καταλαβαίνετε...

---------------------------------------------------------

Θα κλείσω αυτό το κεφάλαιο εδώ, ώστε να έρθουν τα επόμενα ακόμα μεγαλύτερα, με εκπλήξεις, εντάσεις και νέα γεγονότα.

Συγγνώμη που έχω να γράψω τόσους μήνες αλλά έχουν συμβεί διάφορα. Σας υπόσχομαι όμως ότι θα τελειώσω αυτή την ιστορία.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο. ❤️🌹