Το κορίτσι που αγάπησα.

30

Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με κείνη εδώ, θα είναι υπέροχα. Ελπίζω να καταφέρει να έρθει και η Ρένια.

Σε λίγο χτυπάει κουδούνι για διάλειμμα. Επιτέλους..

Μπορώ να πω ότι μου λείπει να την αγγίζω, να την κοιτάζω, να μου χαμογελάει.

Αυτά που έλεγα πριν, ήταν επειδή όταν θυμώνω, κάνω πολύπλοκες σκέψεις. Άσχημες.

Δεν θα μπορούσα να την αφήσω για καμία. Αν ήθελε εκείνη να τελειώσει, προτιμώ να είναι χαρούμενη παρά να καταπιέζεται.

« Ευ, Άννα; Με ακούς που σου μιλάω; » λέει η Γαρυφαλλιά και με σκουντάει στον ώμο.

« Έλα τι; » επανέρχομαι από τις σκέψεις μου και είμαι σαν χαμένο.

« Που ταξιδεύεις ρε; » με ρωτάει και γελάει.

« Εε.. » χαμογελάω και νιώθω ότι τα μάγουλά μου έχουν κοκκινίσει.

« Άσε, κατάλαβα.. Πώς τα πάτε; »

« Τελευταία έχουμε απομακρυνθεί λίγο, αλλά όχι ότι τσακωνόμαστε. Λογικά θα έρθει τα Χριστούγεννα. Έτσι μου είπε σήμερα, δεν ξέρω αν όντως θα έρθει. »

« Μπράβο ρε συ. Σας το εύχομαι. Εσύ πως είσαι γενικά; Πως νιώθεις εδώ; »

« Νιώθω όμορφα. Έχω συνηθίσει και δεν θα έφευγα για να γυρίσω πίσω. »

« Χαίρομαι. Μπράβο ρε. »

Η μέρα στο σχολείο πέρασε αργά.
Δεν έγινε τίποτα συναρπαστικό.
Ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι για να φάω. Μμ.. φαγητό.

Το λεωφορείο είναι γεμάτο από παιδιά.
Όλοι γυρίζουμε σπίτια μας.

Ευτυχώς που έχει κρύο.

Η διαδρομή ήταν κάπως κουραστική αλλά πάντα την απολαμβάνω.

Όσο περνάει η ώρα και σκέφτομαι όλα αυτά που φαντάστηκα πριν, νιώθω ότι εν μέρει δεν είναι δύσκολο να συμβούν.

Πόσο μπορεί ένας άνθρωπος που σε ξέρει μόνο λίγους μήνες να αντέξει μακριά σου;

Η καρδιά μου σπάει σε κομμάτια όταν σκέφτομαι πως μπορεί να γίνει έστω κάτι από όλα αυτά που ανέφερα πριν λίγο.

Η ζωή μου όμως είναι μια ειρωνεία.

Εγώ αναρχική και ο μπαμπάς μου αρχηγός της αστυνομίας. Η κολλητή μου επίσης αναρχική, ο πατέρας της φασίστας. Και άλλα τόσα πολλά...

Πως θα μπορούσε να εξελιχθεί τελικά;