Το κορίτσι που αγάπησα.

8

Έχουν περάσει λίγες ημέρες αφού έχω πει στην Ελένη ότι θα φύγω και το ξέρει μόνο εκείνη προς το παρόν.

Το απόγευμα θα βγούμε εγώ,η Ρένια,ο Νίκος και η Ελένη σε μια συναυλία ραπ.  Ίσως και μερικά παιδιά ακόμα.

Η μητέρα μου μαζεύει το σπίτι και βλέπει τι χρειαζόμαστε και τι όχι για να πάρουμε μαζί μας.

Η αλήθεια... Δεν θέλω να φύγω.

Το σπίτι αδειάζει.

Τα χρώματα από τους τοίχους φωτίζουν  το μισογεμάτο σπίτι.

Έξι και δέκα.
Πρέπει να μπω για μπάνιο.
Παίρνω ρούχα και μπαίνω. Ρίχνω καυτό νερό πάνω μου να φύγουν οι σκέψεις και να νιώσω κάψιμο.

Βγαίνω και όλο μου το σώμα είναι κόκκινο. Σκουπίζομαι με την πετσέτα και αρχίζω να ντύνομαι. Πλαίνω  τα δόντια μου και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.

Θλίψη και απόγνωση.

Πάω στο δωμάτιο μου,βάζω το πικάπ με δίσκο των Pink Floyd και κάθομαι ατενίζοντας το ταβάνι με τα αστεράκια του.

« Άννα; » με ψάχνει η μαμά μου.

« Ναι; Στο δωμάτιο μου είμαι. » απαντάω και χαμηλώνω τον ήχο.

Χτυπάει την πόρτα μου και έρχεται μέσα. Κάθεται δίπλα μου και με φιλάει στο μέτωπο.

« Θέλω να συζητήσουμε κάτι και να μου μιλήσεις ειλικρινά. » μου λέει και με κοιτάζει επίμονα στα μάτια.

« Εντάξει πες μου... » της λέω και αρχίζω να φοβάμαι λιγάκι.

« Πήγες στην πορεία για τον Τάσο Θεοφίλου; » η καρδιά μου σταματάει για ένα δευτερόλεπτο και μετά θέλει να βγει προς τα έξω.

« Εεε... Ναι, πήγα...» λέω και την κοιτάζω βαθιά στα μάτια γεμάτη φόβο για την αντίδραση της.

« Και γιατί μου είπες ψέματα ότι θα βγεις κέντρο; »

« Γιατί... Δεν συμφωνείς με αυτά και εγώ ήθελα να πάω. »

« Και είναι καλύτερα που το έμαθα τώρα; »

« Όχι και από πού το έμαθες; »

« Ο πατέρας σου μου το είπε. Μου είπε και ότι σε συλλαβε... »

« Εεε... »

« Ελπίζω όταν φύγουμε για Αγγλία να μην κάνεις τέτοια γιατί εκεί δεν θα υπάρχει ο πατέρας σου να σε ξεμπλέξει.  Και άλλη φορά να μου μιλάς.  Εντάξει; »

« Εεε... Εντάξει...» μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και φεύγει. Δεν περίμενα να είναι τόσο ήρεμη.

Στεγνώνω τα μαλλιά μου,βάζω άρωμα,τα παπούτσια μου και περιμένω την Ρένια να έρθει να με πάρει να πάμε μαζί στην πλατεία.

Χτυπάει το κουδούνι,ανοίγω και ήρθε!
Χαιρετάω την μαμά μου και φεύγουμε.

Όσο περπατάμε για την πλατεία υπάρχει ησυχία. Η κάθε μία έχει τα ακουστικά της και την μουσική στο τέρμα. Θέλω να της μιλήσω αλλά δεν μπορώ...

Αφήνω βαριές ανάσες και επιτέλους έχουμε φτάσει. Η Ρένια τρέχει αγκαλιά στον Νίκο και εγώ ψάχνω την Ελένη. Χαιρετάω τον Νίκο που έχει φέρει τελικά τους φίλους του και τον ρωτάω για την Ελένη.
« Δεν ξέρω που πήγε. Εδώ ήταν πριν λίγο μίλαγε με ένα παιδί. » μου λέει και γυρίζει στην Ρένια να την φιλήσει.

Πάω μέσα στον κόσμο μπας και την βρω κάπου. Βγαίνω στην άλλη είσοδο της συναυλίας όπου είναι ένα περίπτερο και είναι εκεί με την δική φ της φίλη την Χριστίνα.

Πλησιάζω κοντά τους και κάθομαι δίπλα της.
« Γεια σας... Όλα καλά; » ρωτάω. Η Χριστίνα με κοιτάζει,μου κάνει νόημα να κοιτάξω την Ελένη και φεύγει.

Την παίρνω αγκαλιά...
« Τι έχεις...; » ρωτάω διστακτικά ξέροντας την απάντηση.

« Θα φύγεις και θα βρεις άλλη... Θα με ξεχάσεις... » λέει και την παίρνουν τα κλάματα και και σφίγγει τα χέρια μου από το κλάμα.

« Τι είναι αυτά που λες;!; Δεν πρόκειται να σε αφήσω για καμία. Σε αγαπάω! Μην σκέφτεσαι τέτοια πράγματα! » με κοιτάζει στα μάτια και σηκώνεται και φεύγει τρέχοντας.

« Ελένη γύρνα πίσω!! » φωνάζω και τρέχω πίσω της.

Την φτάνω και την τραβάω από το χέρι. Την φέρνω κοντά μου και της πιάνω τα μάγουλα.

« ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΘΑ ΦΩΝΑΖΩ ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ! » φωνάζει,με σπρώχνει και φεύγει. 

Ένιωσα την καρδιά μου να εξαφανίζεται. Σαν να πέρασε μέσα της σφαίρα και την έκαψε...

Γυρίζω πίσω στην συναυλία και κάθομαι σε μια καρέκλα προσπαθώντας να ηρεμήσω.
Δεν νιώθω καλά.
Πάω στο περίπτερο,παίρνω ένα μπουκάλι κρασί και κατεβαίνω στην παραλία.  Κάθομαι εκεί και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα...

Είναι σκοτάδι...
Όλοι είναι στην συναυλία.
Σκουπίζω τα μάτια μου και ανοίγω το μπουκάλι. Αρχίζω να πίνω και να πίνω ώσπου το χτυπάω στον τοίχο και σπάει όπως έσπασε την καρδιά μου.
Το κρασί πετάχτηκε παντού. Πάνω στα ρούχα μου,στο πρόσωπο μου,μέσα στην θάλασσα. Κανένα μεγάλο κομμάτι δεν έμεινε από το γυαλί...

Σηκώνομαι να πάω σπίτι.

Ζαλίζομαι λίγο.

Βάζω ακουστικά,μουσική και προχωράω.

Είναι δώδεκα παρά πέντε.

Μπαίνω στο σπίτι,η μαμά μου κοιμάται. Βγάζω τα ρούχα μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι. Παίρνω αγκαλιά ένα μαξιλάρι και αφηνομαι στον πόνο μου...

Απλά συγγνώμη...