Το κορίτσι που αγάπησα.

11

Τέλη Ιουλίου.

« Σβήσε το τσιγάρο επιτέλους. » λέει η Ρένια θυμωμένη πλέον.

« Έχεις δίκιο... » ρουφάω μια ακόμα τζούρα και το πετάω κάτω. Το κοιτάζω για λίγο και το πατάω να σβήσει. « Δεν μπορώ να της το πω έτσι απλά. Θα της καταστρέψω τα γενέθλια. Δεν θέλω να φύγω εκείνη την μέρα! ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΔΙΠΛΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΜΕΝΗ. » αρχίζω να φωνάζω και με παίρνουν τα κλάματα. Η Ρένια έρχεται κοντά μου, με αγκαλιάζει και ξεσπάω πάνω της.

« Τότε θα πρέπει να της κάνεις τα καλύτερα γενέθλια που είχε ως τώρα. Θα πρέπει να της κάνουμε μια έκπληξη. Στην αρχή θα είμαστε όλοι οι φίλοι μαζί και μετά θα σας αφήσουμε μόνες σας. Εκεί θα πρέπει να την κάνεις χαρούμενη αλλά να την προετοιμάσεις... »

« Χμμμ... Έχω μια ιδέα... »

« Τότε γρήγορα βάλ την σε εφαρμογή. Έχεις τρεις μέρες. Ότι θες ζήτα μου βοήθεια. » Την αγκαλιάζω σφιχτά που για μια ακόμα φορά ήταν δίπλα μου και συνεχίζουμε το σκέιτ.

Συμβουλή: Το κάπνισμα δεν βοηθάει.

Οι μέρες περνάνε γρήγορα αφού οργανώνω την έκπληξη και το σπίτι αδειάζει από έπιπλα...

Το βράδυ στις δύο Αυγούστου μιλάω με την Ρένια.

[ - Χελλο! Τι κάνεις; ] Της στέλνω μήνυμα στο facebook.

[ - Την αράζω, πίνω μπύρα. Εσύ; ]

[ - Εγώ εδώ, κάθομαι. Όλη μέρα κανονίζω την έκπληξη. Είπα στα παιδιά να πάμε κατά τις πέντε από εκεί και όλη μερα να μην της μιλήσει κανείς. ]

[ - Τι έχεις ετοιμάσει...; ]

[  - Έκπληξη 😝 ]

[ - Επειδή έρχεται ο πατέρας μου σε λίγο πάω να αφήσω την μπύρα στο ψυγείο. Στέλνω σε λίγο. 🖤]

[ - Εντάξει! 🖤 ]

Κλείνω το κινητό μου και στο δωμάτιο κυριαρχεί το σκοτάδι. Κλείνω τα μάτια μου για πέντε λεπτά...

Τρεις Αυγούστου.

« Άννα... Ξύπνα. Πρέπει να ετοιμάσεις τα πράγματα σου για το βράδυ. » μου λέει η μαμά μου καθώς με φιλάει στο μέτωπο και φεύγει από το δωμάτιο.

ΠΟΤΕ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ;

Βλέπω την ώρα, δέκα.

Σηκώνομαι και πέφτω πάνω στις βαλίτσες.

« Άντε μου στο Δία και εσύ πρωί πρωί! »

« Άννα τι έπαθες; » ρωτάει η μαμά μου γεμάτη ανησυχία.