Το κορίτσι που αγάπησα.

16

« Άννα μου... ξύπνα,έχεις σχολείο. » νιώθω την γλυκιά φωνή της μαμάς μου και το απαλό της χέρι να χαϊδεύει τα ανακατεμένα μου μαύρα μαλλιά.

Ανοίγω τα μάτια μου και οι ηλιαχτίδες του ηλίου ακουμπάνε το λευκό μου δέρμα,νιώθω ζεστασιά.

Η μαμά μου με φιλάει στο κεφάλι και φεύγει από το δωμάτιο να με αφήσει να ντυθώ.

Ανοίγω την ντουλάπα μου και την κοιτάζω για δύο λεπτά...

Κοιμάμαι όρθια!

Πάω στο μπάνιο, πλένομαι και γυρίζω με το μάτι γαρίδα στην ντουλάπα. Αρπάζω το μαύρο μου τζιν με σκισιματα και την μπλούζα nirvana. Μαύρες κάλτσες και ξεκινάω να ντύνομαι σιγά σιγά.

Είμαι ενθουσιασμένη αλλά και λίγο φοβισμένη που θα πάω σε καινούργιο σχολείο.

Πώς θα είναι εκεί;
Τα παιδιά θα είναι φιλικά ή θα φάω καζούρα;
Οι καθηγητές;

Άγχος...

Στην Ελλάδα είναι ήδη δέκα το πρωί.
Η Ρένια θα είναι σχολείο και η Ελένη στη σχολή.

Με την Ελένη έχουμε χαθεί λιγάκι.
Δεν μου μιλάει έτσι όπως μου μίλαγε λίγες μέρες αφού έφυγα ούτε είναι γλυκιά ή κάτι παρόμοιο.

Αναρωτιέμαι αν είναι καλά...

Δένω τα κορδόνια στα vans μου, χτενιζομαι και παίρνω την τσάντα μου την γκρι.

Κατεβαίνω τις ξύλινες σκάλες και πάμε με την μαμά στο καινούργιο μας αμάξι. Είναι μικρό αλλά βολικό. Έχει σκούρο κόκκινο χρώμα,τα καθίσματα μέσα είναι μπεζ δερμάτινα και έχει αρκετό χώρο στα πίσω καθίσματα.

Κάθομαι μπροστά και βάζω την μαύρη ζώνη που όπως συνήθως ενοχλεί τον λαιμό μου και ως που να την βάλω να κουμπώσει μου βγάζει τη πίστη...
Διάβασα ότι γίνεται επειδή είμαι αριστερόχειρας.

Ξεκινάμε για το σχολείο.

Κοιτάζω έξω τον ουρανό και έχει μαυρίσει. Τα σύννεφα μαζεύονται το ένα δίπλα στο άλλο και ξεκινάνε μικρά μπουμουνιτα.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου ξεκίνησε να ψιχαλίζει...

Αγγλία...

Ύστερα από δέκα λεπτά έχουμε φτάσει στο σχολείο.

Η βροχή έχει μεταμορφωθεί σε χαλάζι.

Δίνω ένα φιλί στην μαμά μου,ανοίγω την ελαφριά πόρτα του αμαξιού,βάζω την τσάντα πάνω από το κεφάλι μου και φεύγω τρέχοντας για το εσωτερικό κτήριο του σχολείου.