Το κορίτσι που αγάπησα.

9

Χτυπάει το κουδούνι και με ενοχλεί στον ύπνο μου.

Χτυπάει συνέχεια.

Άστο καλό πια. Ποιος είναι;

Σηκώνομαι να πάω να ανοίξω.
Φοράω ένα σορτσάκι επειδή ήμουν με το μποξερακι και ανοίγω.

« ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΘΑ ΦΥΓΕΙΣ;;;!!!; ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΣ;; ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ!! »  με πιάνει από την μπλούζα  γεμάτη δάκρυα και ξανά μπαίνουμε στο δωμάτιο μου από το σπρώξιμο.

Η Ρένια...

Κάθεται στο κρεβάτι μου με σταυρωμένα χέρια και τα δάκρυα της φεύγουν ποτάμι.

Πού το έμαθε...; 

« Περιμένω να μου πεις. » λέει απειλητικά με το φρύδι σηκωμένο.

« Να πάω να ρίξω λίγο νερό στα μου- »

« ΟΧΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΊ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΌΣΟ ΚΑΙ ΟΛΑ! » λέει φωνάζοντας και την ξανά παίρνουν τα κλάματα.

Την παίρνω μια αγκαλιά και ξεσπάει πάνω μου. Λίγο μετά τραβιέται και με κοιτάζει στα μάτια.

« Πες μου λοιπόν... » λέει και σκουπίζει τα μάτια της. Αφήνω μια βαριά ανάσα και ξεκινάω να της εξηγώ την κατάσταση...

Έχει περάσει ένα εικοσαλεπτο  και τα πέντε από τα είκοσι λεπτά είναι ησυχία.

Κοιτάζω τα χέρια μου γιατί νιώθω άσχημα και αγχωμενη...
Η Ρένια έχει μείνει και σκέφτεται αυτά που της είπα...

« Θα έρχεσαι να μας βλέπεις έτσι; Και θα μιλάμε συνέχεια! Δεν θα μας ξεχάσεις! »

« Όχι βέβαια! Είστε τα καλύτερα φιλαράκια! Σας αγαπώ πάρα πολύ. Πώς είναι δυνατόν να σας ξεχάσω; Φυσικά και θα έρχομαι να σας βλέπω. Θα μου λείπετε κάθε μέρα. Έτσι εύκολα ξεχνιεστε εσείς; Έχουμε περάσει τόσα για τόσα! » με κοιτάζει και ξανά βάζει τα κλάματα. Την αγκαλιάζω και προσπαθώ να την ηρεμήσω.

« Έχουμε έναν μήνα ακόμα να περάσουμε μαζί. Είναι μέσα Ιουλίου. Έχουμε χρόνο να κάνουμε ότι θέλουμε. Δεν έχω φύγει ακόμα, είμαι εδώ! »

« Σωστά... Ας το ευχαριστηθούμε. »

« Έτσι μπράβο! » λέω και της χαμογελάω προσπαθώντας να την κάνω να νιώσει καλύτερα.

Σηκώνεται να πάει να πλύνει το πρόσωπο της και γυρίζει.

« Πάμε για σκέιτ ; » με ρωτάει.

« Και το ρωτάς; Φύγαμε. » ετοιμάζομαι, παίρνω την μητέρα μου να ενημερώσω και φεύγουμε.