Το κορίτσι που αγάπησα.

13

« Το σπίτι είναι υπέροχο! Ο κήπος καταπληκτικός! Υπάρχει και χώρος να βάλουμε σκύλο...» λέω πιο σιγανά  χαμηλώνοντας το βλέμμα μου.

« Μην χάσεις ευκαιρία... » λέει η μαμά μου και γελάει. « Θα δούμε. Ας τακτοποιηθούμε πρώτα,να δούμε πώς θα πάει και η δουλειά μου και βλέπουμε. »  παίρνω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

« Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! » λέω και χοροπηδάω πάνω κάτω σαν πεντάχρονο.

Η μαμά μου γελάει...
Είναι τόσο όμορφη.

« Πρέπει να φύγω τώρα να πάω στην δουλειά. Μάζεψε τα πράγματά σου και λίγο γύρω γύρω. Ναι; » γνέφω καταφατικά και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο.

Ανοίγει την ξύλινη πόρτα και φεύγει.
Έξω έχει ωραία μέρα.
Μόλις μαζέψω τα πράγματα μου θα βγω στην αυλή να κάτσω...

Ανεβαίνω τις κυκλικές ξύλινες σκάλες και πάω στο καινούργιο μου δωμάτιο. Ανοίγω το παράθυρο και είμαι έτοιμη να νιώσω τον ήλιο να χτυπάει πάνω μου αλλά αντίθετα ακούω...

« FREEDOM! FREEDOM!! Γύρνα πίσω! Μην τρέχεις!! » φωνάζει μια κοπέλα από δύο απέναντι σπίτια από εμένα. Κατεβάζω το κεφάλι μου να δω που πάει το σκυλάκι και πηδάει στην αυλή μας.

Κατεβαίνω τρέχοντας κάτω και βγαίνω στην αυλή. Ανοίγω την πόρτα και το σκυλάκι πηδάει κατευθείαν πάνω μου.

« Χαχαχαχ... Κάτσε κάτσε... »

« Freedom!?! Άσε την κοπέλα... » Χαϊδεύω το σκυλάκι και γυρίζω να κοιτάξω την κοπέλα.

« Δεν πειράζει... Αφού δεν την πάτησε κανένα αμάξι..» κάτι μου θυμίζει...

« Είσαι καινούργια στην γειτονιά; Δεν σε έχω ξανά δει. » με κοιτάζει και εκείνη κάπως...

« Ναι ήρθαμε χθες με την μαμά μου... Σε ξέρω από κάπου; » ρωτάω και το σκυλάκι κάθεται πάνω μου.

« Εμ όχι... Πρώτη σε βλέπω. » με κοιτάζει μέσα στα μάτια και έχει κερδίσει το βλέμμα μου για κάποιο λόγο.

« Freedom...έλα. » λέει και κάθεται στα γόνατα της.

Είναι μαυρομάλλα,όχι ιδιαίτερα ψηλή και κανονική στο βάρος με ίσως δύο τρία κιλά παραπάνω που της δίνουν χάρη.

Κάπου την ξέρω.

« Εμ, πώς σε λένε; » με ρωτάει.

« Ωχ ναι σωστά! Χαχα.. Άννα, εσένα; »

« Μιχαέλα,χάρηκα » μου δίνει το χέρι της και χαμογελάει.

« Ε λοιπόν τελικά θυμήθηκα που σε ξέρω...» λέω.