Το κορίτσι που αγάπησα.

22

« Δε... Δε- » δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την πρόταση μου και με φωνάζει η Ρένια.

« Ευ έλα κάτω, η Ελένη ζαλίζεται. »

« Θα τα πούμε αύριο. Κοιμήσου. » λέω στην Έλενα καθώς της φοράω την πιτζάμα και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο για καληνύχτα.

Αφού βγαίνω, κλείνω την πόρτα και κατεβαίνω κάτω να δω τι έχει παιχτεί με την Ελένη.

« Τι έγινε; Τι έπαθες; » ρωτάω μέσα στο φόβο και κάθομαι δίπλα της στον καναπέ.

« Τίποτα, απλά ήπια λίγο παραπάνω και ζαλίζομαι. Δεν είναι κάτι, θα περάσει. » απαντάει όσο προσπαθεί να βολευτει στον καναπέ.

« Σίγουρα μω..- Σίγουρα; » στραβοκαταπονω μέσα στον πανικό μου με αυτό που πήγα να πω.

« Θα με πάρεις μια αγκαλιά;; » ρωτάει γεμάτη ναζί και με κοιτάζει στα μάτια.

« Να σε πάρω μια αγκαλιά... » λέω με δισταγμό και ξαπλώνω δίπλα της να αγκαλιαστούμε.

Κοιτάζω προς το ταβάνι για τυχόν προβλήματα και νιώθω τα χέρια της να τυλίγονται πάνω μου.

Νιώθω τόσο... Σπίτι.

Γυρίζω να την κοιτάξω και με κοιτάει ήδη.

« Άννα... Μου έλειψες πολύ. » λέει καθώς μου χαϊδεύει το μάγουλο.

Απλά την κοιτάζω.

« Συγγνώμη που σε πλήγωσα. » συνέχισε.
« Δεν το ήθελα αλλά δεν άντεχα άλλο και τώρα... Τώρα σε έχασα. »

« Δεν πειράζει Ελένη. Το περίμενα... Και πολύ άντεξες. Πάντως... Μου έλειψες και εμένα. »

Μου χαμογελάει και πλησιάζει κοντά μου.

« Πρέπει να πάω πάνω. Αν θες κάτι φώναξε με. » λέω καθώς προσπαθώ να την αποφύγω.

Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου να βάλω πιτζάμες και η Έλενα κοιμάται πολύ ήρεμη.

Προσπαθώ να κάνω ησυχία και να πάρω τις πιτζάμες μου.

« Άννα; » την ακούω κάπως τρομαγμένη.

« Εγώ είμαι, κοιμήσου, ήρθα να πάρω τις πιτζάμες μου. »

« Μπορείς να κοιμηθείς μαζί μου; » με ρωτάει.

« Εμ...ναι,εντάξει. Αλλάζω και έρχομαι. »

Ξεντυνομαι, βάζω τις πιτζάμες μου, πηγαίνω στο μπάνιο να πλυθώ και ξαπλώνω στο κρεβάτι.

Με φιλάει στο μάγουλο και ξαπλώνει στο στήθος μου.

Της χαϊδεύω τα μαλλιά και αφήνω τις σκέψεις μου να με καταπιούν ώσπου να κοιμηθώ.