Bırakma Beni

-26-

SABAHIN SAAT 3.30'UNDA YAZMAYA BAŞLAYIP,09.10'UNDA BİTİRMİŞ BULUNMAKTAYIM.ARKADAŞLAR O KADAR EMEK HARCIYORUM VE BİR BÖLÜME EN FAZLA 15 VOTE GELİYOR.CİDDEN ÜZÜLÜYORUM YA.O KADAR KAFA YORUYORUM BÖLÜMLER İÇİN,GİDİYORUM ARKADAŞLARIMDAN YARDIM ALIYORUM ÖYLE YAZIYORUM AMA SONUÇ KÖTÜ OLUYOR MAALESEF.

NEYSE İLER Kİ VE ŞİMDİ Kİ  BÖLÜM İÇİN BANA ÇOOK YARDIMCI OLAN WATY KANKAM @BAYANBLAKE ARKİME İTHAF EDİYORUM BU BÖLÜMÜ VE MUTLAKA PROFİLİNE GİRİP KİTABINI OKUYUN :D HARBİ ÇOK İYİ.

BEN YİNE ÇOK KONUŞTUM ŞİMDİ YATMAYA GİDİYORUM :dfdf 

Evime…

Ev…

Aras’ın evi…

Ulan Aras’ın evi,boru değil…

“N-nasıl?” diye sordum yine saçmalayarak.Üstelik kekelemiştim!

Aras’ın dudaklarının alayla yukarı kıvrıldığını göz ucuyla gördüm. “Normal İlkim,evime gideceğiz.Sokakta falan uyuduğumu mu sanıyordun yoksa?”

Ne yalan söyleyeyim,Aras’ın evini merak etmiyor değildim.Bunu birkaç kez düşünmüştüm hatta,sormak hiç aklıma gelmemişti ama.

“Yok,” dedim ellerimi birleştirip. “Sadece… neden bu gece?”

Aras kaşlarını çatıp,güzelim yeşil gözlerini suratıma sabitledi. “Korkuyor musun yoksa?”

“Yok canım!” dedim fazla yüksek çıkan sesimle. “Yani,ne korkacağım.Sadece merak.”

“İyi bakalım.”

Yol boyunca bende Aras’ta sessizdik.Ben gergindim,gergindim çünkü;Korkuyordum.

Neden korktuğumu da bilmiyorum ya!Neyse.

Tırnaklarımla oynamayı kesip,camdan dışarısını izledim.Karanlıktan hiçbir şey göremeyeceğimi anlayınca bakışlarımı Aras’a çevirdim.Suratı ifadesiz bir şekilde araba sürüyordu.

Araba kullanırken gülecek hali yok ya.

Doğru bak.

Başımı arkaya yaslayıp,saçımın bozulmasını önemsemeden öküzün trene baktığı gibi Aras’ı izlemeye başladım.

Yandan profili bile çok…güzeldi.Kitaplarda mükemmel erkeklere yakışıklı değil,güzel dediklerini okumuştum.Kitaptaki erkek o kadar mükemmeldi ki,kızın ona yakışıklı demesi bile yetersiz kaldığı için,sevdiği adama güzel diyordu.Aras…güzeldi.Çok güzeldi.

Benden de güzeldi.

İç sesimin düşündüğü şeye dayanamayıp gülmüştüm.Kıkırdamam kahkahaya dönünce,elimle ağzımı kapattım.Aras’ın gözü yoldan ayrılıp bana baksa da,bakışlarını önemsememeye çalışıp derin bir nefes aldım.

“Kanıtladın.”

Aras’ın hayranı olduğum sesiyle odaklanıp,onun yola bakan yandan profiline baktım. “Neyi?”

“Delirdiğini.” Dediğinde kıkırdadım.

“Deli olduğumu biliyordum.” Dedim alayla.

“Başından beri şüpheleniyordum.” Dediğinde elimle çok hızlı olmasa da koluna vurdum.

Aras bana bakıp sırıtınca,içimde anlamdıramadığım bir mutlulukla gülümsedim bende ona.Onun en ufak bir gülümsemesi bile beni mutlu etmeye yetiyordu.Kurumuş dudaklarımı ıslatıp,bakışlarımı tekrar Aras’a sabitledim.Ona baktığımda uzunca onu anlatmak istiyordum,yaptığım tek şey ise aptal kalbimin daha hızlı atıp,ona daha uzun bakmaktı.Aras’ın dediği gibi aptallaşmaya başlamıştım.