Bırakma Beni

-29-

KARASUYA TATİLE GİTMEDEN ÖNCE BİR BÖLÜM DAHA EKLEYEYİM DEDİM :D KARASUDA 23 BOĞULAN,300 DE KURTULAN VARMIŞ ARKADAŞLAR.ŞİMDİ EĞER BOĞULURSAM FALAN SON BİR BÖLÜM KOYMADAN GİTMEK İSTEMEZDİM ASDFGHJ ŞİMDİ BAZILARINIZ DA ARASLA İLKİMİ BARIŞTIR DA ÖL DER :dssd İNŞALLAH CANIM DİYORUM ÖYLE DÜŞÜNENLERE :d ÇOK KONUŞTUM YİNE İYİ OKUMALARRR

İnsanı en çok tedirgin eden şey;Bilinmezlik ve korkudur.Bilinmezliği bilmem ama korkularıma karşı hep bir cephe almışımdır.

Korkularımın üstüne gitmeye seven biri olmuşumdur hep.

Küçükken;sırf karanlıktan korktuğum için kendimi karanlık odama kapatmıştım.Bu şekilde korkumu azda olsa yenebilmiştim.

Cinlerden korkardım,bir süre sonra siyah gölgeler gördüğüm de oturur kendi kendime konuşmaya başlardım.Tamam,cinlerle dertleşmek tam bir aptallıktı,kabul ediyorum.Ama korkumu da ancak böyle yenebiliyordum.

Örümceklerden korkardım;Elime köyde kocaman bir böcek alıp,ağlaya ağlaya onun bir saat boyunca kolumda gezinmesini izlemiştim.

Yüksekten korkardım;Gondola,çekice binerek bu korkumun da üstünden gelmiştim.

Mesela evime hırsız girse, ki,bunu hep düşünüyordum.Çığlık atıp yalvarmak yerine, ‘Abi,allasen soya soya bu evi mi buldun?Sen fakir,ben senden fakir be abim.Yan ev bizden daha zengin ama.’ Derdim.Tuhaftım, ya da deli?Her neyse işte!

Yenemediğim tek korkum vardı;O da babamdı.Yalnızca onun korkusunu atlatamamıştım.Babamın beni bu kadar kırmasının tek nedeni,babam olmasıydı.Eğer onun bana yaptıklarını başkası yapsa,omuz silker,gözlerimi devirirdim.Hatta;Bana başkası işkence etse,dövse o zaman bile canım babamın bana attığı tokat kadar ki gibi yanmazdı.

Kızlar,en çok babalarına darılırmış.Babalarının söyledikleri hiçbir sözü,yaptıkları hiçbir davranışı unutamazlarmış.Twitter da okumuştum.

Bunların hiçbiri babamı sevdiğimden değildi.Ama bende cevabı bilemesem de,babamın her yaptığına,her dediğine o kadar çok üzülüyordum ki,onun yaptığı her bir kötü davranış ruhumu etkiliyordu sanki.

Şimdi aynısı Aras’ta oluyordu.Aras’ı sevdiğim kadar,ondan korkuyordum da.Kendim için değil,bana olan takıntısı yüzünden.

Bak bunu düşünürken bile,suratımda silemediğim aptal bir gülümseme vardı.

Allah’ım ne kadar gurursuzdum ben!Adam gitti başka karılara,ben burada gelmiş bana olan takıntısı yüzünden gülümsüyorum!

Sevmiyor ki,aptal.Sadece sana takıntılı oldu.Sanırım…

Ona bile emin değildim yani.

Of!

Okulun çıkışına doğru ilerlerken,bir yanda Aras bahçede mi diye bakıyordum.Omzumda ki,kuş kadar ağırlığı olan çantama daha sıkı tutundum.Herkes bahçeye akın ettiği için,onu görmem biraz daha zordu.O beni görmeden hızlı adımlarla,başım öne eğik bir şekilde çıkışa doğru ilerledim.

“İlkim!” Beyza’nın bahçede böğürmesi yüzünden birkaç kişi ona bakıp,böğürenin Beyza olduğunu görünce dedikodularına devam ettiler.

“Ne böğürüyorsun,salak!” diye tısladım suratına doğru.Beys’e olayı kantinde anlattığımda,ağzını sonunda kapatıp,ayağa kalkarak kahkaha attı.Şimdi buçocuk kesin senden hoşlanıyordur.Eğer senden hoşlanıyorsa,senin en yakın arkadaşın olarak anasının mağazasından bedavaya fıstık gibi elbiseler alabilirim!’ dediğinde başımı masaya vurmuştum.