Bırakma Beni

-48-

SON 3 BÖLÜMDÜR FİNALİ YAZIYORUM,HALA DA DEVAM EDİYORUM AÇIKCASI :D FİNAL YAKLAŞIYOR ANLAYACAĞINIZ.

BU BÖLÜM DE ARAS PEK YOK,AMA BİR DAHA Kİ BÖLÜM BOMBA GİBİ BİR BÖLÜM! İLKİM'İN BU BÖLÜMDE NELER YAŞADIĞINI GÖSTERMEK AMAÇLI YAZDIM BU BÖLÜMÜ.GEÇİŞ BMLÜMÜ GİBİ BİRŞEY ANLAYACAĞINIZ.

HERNEYSE,GİZEMLİ ADAM'A BAKMAYI UNUTMAYIN LÜTFEN,İYİ OKUMALAR!

4 ay.

Koskocaman 4 ay.

4 ay boyunca,her bir günüm,her bir anım,her bir saniyem bile ölüm gibiydi.4 ay boyunca uykudaydım ben,bir türlü uyanmak isteyip de uyanamadığım,siyahın ve yoğun karanlığın beni boğduğu bir uyku…

Her bir an da,o dört duvar arasında,yapmaktan en nefret ettiğim şeyi yapmıştım.Düşünmüştüm.

Düşündükçe,delirmiş.Delirdikçe,sinirlenmiş.Sinirlendikçe de,hepsine saldırmaya başlamıştım.Acı dolu çığlıklarımı saklamış,kapatmıştı duvarlar.Kendi içimde boğulmuştum,bayılana kadar ağlamıştım.Ardından tekrar uyanıp,aynı şeyleri yaşamıştım.

Sadece yemeğimi vermeye geliyorlardı yanıma.Banyo odamın içinde olduğu için,günde en fazla üç kere görüyordum onları.Hepsinde de üstlerine saldırdığım için,ellerinde bıçakla gelmeye başlamışlardı.Güya tedbir alıyorlardı,sanki bir bıçaktan korkacakmışım gibi.

Deli muamelesi görüyordum.

Öyle şeyler yaşamıştım ki,öyle nefes alamaz hale gelmiştim ki,boğuldum defalarca.Aşinası olduğum o oda,o duvarlar hepsi boğdu beni.

Ölmek istedim.

Yemin ederim,eğer sonunda bıraktığım o insanları düşünmeseydim,hiç tereddüt etmeden üstlerine atlar,kendimi bıçaklatırdım.

Ama ben yine onları düşündüm.Onlara verdiğim sözleri…

Sırf kaçarım diye,çok sevgili babam küçük olan camı kapattırmış,gün ışığını görebilecek aralıkta bir şey bırakmıştı.

Öyle kötüydüm ki,tek tutanağım Aras’tı.

Sadece adını telaffuz etmek bile,bitkin yüzüme tebessüm oluşturmasını sağlarken,nasıl derdi bana ‘beni arama’ diye?

Ben sırf onu aramak için neler yapmıştım.Düzelmişim gibi davranmış,özür bile dilemiştim.Bir hafta boyunca hiçbir şey yapmamış,her odama girip bir şeyler verdiklerin de teşekkür etmiştim.

Onlara alıştığımı,laflarını dinlediğimi gördüklerin deki o sırıtışları,ömrüm boyunca unutamayacağım bir andı.

Dışarı çıkmıştım,okula gitmiştim.Ama asla bir arkadaş edinememiştim.Okulda ki herkes,benim asık suratımı görüp,genelde benden uzak durdular.

Sadece bir tane konuştuğum biri oldu;Can.

O pes etmedi,o konuşturmayı,hatta güldürmeyi başardı.Ona güvendim.Kaçmak için yardım istedim.

Etti de,bana uçak biletini o vermişti.

Gideceğim zaman,her şeyi planlayıp,bu cehennemden kurtulacağımı düşündüğüm o zaman dilimin de,tekrar bir kazık daha yemiştim.

Can,benim için endişelenip,babama her şeyi anlatmıştı.

Havaalanında babam beni yakalamış,kimseyi umursamadan beni bayıltana kadar dövmüştü.Anlayacağınız;çok kez bayılmıştım bu dört ay boyunca.