Bırakma Beni

-31-

YAZIM YANLIŞLARINI KONTROL EDEMEDİM.ECELEYLE YAZILAN BİR BÖLÜMDÜ ZATEN,YAZIM YANLIŞLARI İÇİN KUSURA BAKMAYIN.

VOTE VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN ARKADAŞLAR.ONLAR YAZMA İSTEĞİMİ GETİRİYOR BENİM,İYİ OKUMALAR UZUNCA YORUMLARINIZI BEKLİYORUM :D 

Salonun üçlü koltuğunda uzanmış,müzik dinliyordum.Doğrusu;Dinlemeye çalışıyordum.Beynimi işgal eden düşünceler maalesef buna izin vermiyordu.Şuan reklam vardı,zayıflamak için saçma ürünler falan gösteriliyorlardı.Boş bakışlarla sadece ekrana bakıyordum.Topuzum yüzünden rahat yatamayacağımı anlayıp,saçımı salık bırakmıştım.Evde salık saçla gezmekten nefret ediyordum,ensem hep yanıyordu.

Gök gürültüsünü duyduğum da gözümü televizyonun ekranından ayırıp,arkasında ki açık cama baktım.Yağmur daha da şiddetlenmişti.Gözlerimi devirip,uyuşuk bir şekilde ayağa kalkarak camı kapattım.Bir süre yağan yağmuru izledikten sonra,uyuşukça koltuğa attım kendimi.Ekran da İrem-Hayalet Sevgilim şarkısı vardı.Bir kez daha gök gürültülü ve korkunç bir biçimde gürlerken,gözlerimi yumdum.Muhtemelen birazdan elektrikler de giderdi.Başını kaçırdığım şarkıyı dinlemeye çalıştım.

Sonsuzluk senle başladı.

O küçük dünyamda unutma gittiğinde yarım kaldım.

Çöllerdeyim yanıyorum.

Kutuptayım üşüyorum.

Ceza benim çekiyorum

Ne olur dön.

Uzanıyorum tutamıyorum.

Özlüyorum,ağlıyorum.

Yasak mısın anlamıyorum,

Ne olur dön.

Gözlerimi hafifçe açıp,ekrana baktım.Sonra bende mırıldanarak eşlik ettim.

Sevmesen de beni özledim sesini,

Git desem de yine gitmesen.

Yıllardır çektiğim bu hasret mi,çile mi?

Haram mısın bana bi bilsem.

Bebeğim benim hayalet sevgilim,

Bebeğim benim hayalet sevgilim…

Derin bir nefes alıp,tekrar yumdum gözlerimi.Sinirliydim.Oldukça sinirli.Ama bir yandan da mutsuzdum,oldukça mutsuz.

Kalbim allak bullaktı.Sinirliydim,hem de çok.O kadar öfkeliydim ki,bu öfkem beni yiyip bitirecekti.

Üzgündüm;Çünkü Aras artık tamamen yoktu.

Yalnızdım;Çünkü artık her şey eskisi gibi olmuştum.

Ve daha anlatmaya halim olmadığı bir sürü duygu daha vardı içimde.Gözlerimi yumup,kendimi dostumun kollarına attım.Karanlığın ve uykunun.

Biri kapıyı öyle bir yumrukluyordu ki,yerimden sıçrayarak uyandım.Tam tahmin ettiğim gibi elektrikler kesilmişti.Ayağa kalkıp,kollarımı önüme uzatarak telefonumu bulmaya çalıştım.Masanın üstünde bulunca ışığını açıp,hızlı adımlarla kapıya açtım.

“İnsan bir kim o der.Ya hırsız olsaydım?” Berk’e gözlerimi devirdim.Evlerimiz yakın olmasına rağmen buraya gelene kadar sırılsıklam olmuştu.

“Hırsızlar kapıyı çalmaz,Berk.” Dedim elimi belime koyarak.Berk’in de göz devirdiğini çakan şimşek sayesinde görmüştüm.

“Annemler aradı,annenle alışverişe gitmişler ve yağmur nedeniyle orada kalmışlar.” Dediğinde ‘ee?’ gibisinden baktım. “Yani yavrum,”dedi yanağımdan makas alarak. “Bu gece bizdesin.Düş önüme.”