SOĞUK NEVALE

21.BÖLÜM '' Yürek Yangını ''

Yoğun geçen bir ay, tatil, kişisel problemler ancak şimdi bölüm yazmaya fırsatım oldu. Aslında yaz tatilinde daha çok bölüm paylaşmak vardı hayalimde fakat kısmet değilmiş. Bu bölümümden sonra eski bölümlere geçip ufak tefek düzenlemeler yapacağım bunlardan haberdar olmak için hikâyenin sonundaki hesapları takip etmeniz yeterli olacaktır.

Sadece kızlara hitap ettiğim için erkek okuyucularım bundan şikâyetçi olmuştu ( gülücük )ondan;

Keyifli okumalar BAYANLAR VE BAYLAR! merdivenden kayanlar :):)

Sizleri seviyorum!

Lütfen bana moral olarak oylarınızı ve özellikle yorumlarınızı benden mahrum bırakmayın. ( öpücük ve kalp )

Korktuğum başıma gelmiş önümde duruyordu. Saracı karşısında o halde görünce donakalmıştı Atalay. Bir şey söylemek için araladığı dudaklarını beni gördüğünde kapattı. Gözlerini gözlerime dikti, bana kızdığında ve kırıldığında benimle böyle anlaşırdı konuşmazdı, konuşunca sözlerinin beni kırmasından endişe ediyordu.

Ne ara ondan bir şeyler saklamaya başlamıştım. Bu yaptığımı kendime yakıştıramıyordum. Ama bu yaşadıklarımı ona anlatırsam bana vereceği tepkiden korkuyordum. Hatta annemin yanına memlekete bile yollardı beni.

Sadece Saracın o içindeki şüpheleri ararken ona yardım etmek istiyordum. Çünkü o gün onu kâbus görürken gördüğümde içindeki yardım isteyen küçük bir çocuğu görmüştüm. Bana anlatmayıp Oğuza anlattığı o rüya beni derinden etkilemişti.

Ben ona kördüğüm olmuşken bırakamazdım. Babamın açtığı acılara şehir kurmuştu, Saraç belki bunun farkında değildi ama bunu yapmıştı.

'' Atalay '' dedim sessizce

Saraç bir şey bilmediği için anlam verememişti bu olana.

'' Neden böyle bir şey yapma gereği duydun Sare? '' dedi Atalay en az benim kadar sessiz.

Sorduğu soruyla yutkundum. Bunu şuan bende kendime soruyordum.

Neden... Neden Sare

Atalay, '' neden bana doğruyu söylemedin? Benden mi korktun '' dedi.

'' Ben... İnan her şeyi anlatacaktım sana Atalay. Düşündüğün gibi değil gerçekten '' dedim korkuyla.

Biliyordum önceden yaptığı gibi bir şey demeden gidecekti ve beni istemeyecekti yanında. Atalay yalandan hiç hoşlanmayan biriydi. Küçükken bir keresinde yalanımı yakaladığında benimle üç hafta konuşmayıp uzaklaşmıştı. Çocukken böyle yaptıysa kim bilir şimdi ne yapardı.

Saraç sessizliğimizi bozup aklındaki soruyu sordu '' biri ne olduğunu anlatacak mı? Yoksa ben kendi evimde dış mandal görevini mi üstleneceğim? '' dedi sinirle.

Atalay, Saracın bu söylediğine kaşlarını çatarak baktı.

'' Ev senin demek? '' dedi

'' evet, bir şey mi oldu '' dedi Saraç sakin bir şekilde.

Laflarının arasına girerek '' lütfen içeri gel konuşalım Atalay '' dedim üzgün bir şekilde, elinden tutmak istedim ama kolunu benden çekti.

Atalay, '' daha ev sahibinin haberi yok Sare, istersen ilk önce ona açıklama yap '' dedi ve içeriye daha fazla girmeyip çıktı.

Gidiyordu işte. O ilerledikçe gözlerim bulanıklaşıyordu, arkasından gitsem de beni istemeyecekti biliyorum. İçimdeki sesi dinlemeyip tam kapıdan çıkacakken Saraç kolumdan tuttu ve olumsuz bir şekilde kafasını salladı.