''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Hemen yukarıdaki şarkıyı açalım oy kullanmayı ve yorum yapmayı unutmayalım :')
İyi okumalar canımın içleri^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
19.Bölüm : Bir Devrin Kapanışı! *Bu sefer ışıklar karanlıkta bile yanmıyordu.*
Sırılsıklam olmuş saçlarımın her bir telinden yağmur damlaları bir bir damlayıp arabanın koltuğunu ıslatırken arabanın içinde garip bir sessizlik vardı. Sanki herkes konuşmaktan korkuyordu, sanki herkes konuşmanın getireceği sonuçlardan korkuyordu... Sessizliğin tek sebebi korkuydu.
"Bu senin," diye mırıldandı yanımda oturan Burak bana elinde bir telefon uzatırken. Kaşlarımı çatarak eline baktığımda üçü de vereceğim tepkiyi bekliyordu.
"Bu ne?"
"Telefon."
"Ne olduğunu biliyorum Burak, bana neden bir telefon veriyorsun?" Gözlerim sorar bir şekilde aynadan beni izleyen Onur'un gözlerine baktı.
"Zeynep," diye söze girdi Onur ön koltuktan, "Sana bir telefon aldık. Şu an sinirlisin, biliyorum. Ama telefonu kabul etmek zorundasın. Bizi kendinden habersiz bırakmaya hakkın yok."
"Ben zaten bir telefon alacaktım."
"Tamam, biz senden önce davrandık. Sana bir de hat aldık. Ve önceki hattını iptal ettirip aynı numarayı kullanabilmen için baya uğraştık... Sen muhtemelen kendine yeni bir numara alacaktın, ve bize bu numarayı vermeyecektin... Değil mi?"
Gözlerim uzun uzun Onur'un aynadaki gözlerini izledi. Hiçbir cevap veremediğim sırada Burak bana bir sırt çantası uzattı. Elindeki telefonu bile alamamış kadar yorgun bir halde sırt çantasına bakarak anlam vermeye çalıştım.
"Bu da senin..." diye mırıldandı Burak, "Sana bir sırt çantası ve birkaç parça kıyafet aldık." Onları kırmaya, reddetmeye hakkım yoktu. Üçü de o kadar tereddütlü ve korku içinde konuşuyorlardı ki başımı sallayarak telefonu da çantayı da aldım.
"Teşekkür ederim..." deyiverdim yalnızca.
"İşte bu be! İşte bu! Ben kazandım, hani Zeynep çantayı da telefonu da almazdı Mert kardeşim! En kısa zamanda iddianın gerekliliğini yerine getiriyor ve bana o maç biletini alıyorsun!" Burak beni sevinçle yanağımdan öperken ona inanamaz bir yüz ifadesiyle baktım,
"İddiaya mı girdiniz?"
"Evet, yani... ikimiz. Onur'un haberi yok." Gözlerimi devirerek derin bir iç çektim ve arkama yaslandım.
"Beni nereye götürüyorsunuz? Bu sefer annem ve babamdan habersiz hiçbir şey yapamam..." Onur'un gözleri yine aynadan benim gözlerimi buldu.
"Abant'a... Merak etme, yalnızca bir gece kalacağız... Annenin evde olmadığını biliyorum."
