Kapak Modeli 🌙Yarı Texting🌙 (Tamamlandı)

#43

Neredeyse Esnaf İşi Aşk kadar uzun yazmışım bu bölümü pfft! Her hafta böyle olmayacak belirteyim sonra linç olmasın 😂

Sürekli Jimmy K. Simpson'ın evinde olduğumu düşünüyordum. Onun evi. Onun banyosu. Onun havlusu. Onun saç kurutma makinesi. Fark edilemeyeceğinden, neredeyse lavabonun yanındaki kulak çöplerini sevip okşayarak bavula atıp Türkiye'ye götürecektim o derece!

Bir yandan da büyük bir çelişki içinde türlü paranoyaklıklar ediyordum; tanımadığım bir adamın evinde başıma neler gelebilir konulu... Olasıklıklar sınırsızdı.

Hayatımın en hızlı ve en tedirgin duşunu aldıktan sonra hazırlanmaya giriştim; onu aceleye getiremeyecektim çünkü. Saçlarımı kuruttuktan sonra hafif düzleştirip sımsıkı en tepede topladım. Fönle kaybedecek zamanım yoktu. Kaçınılmaz olarak en çok makyajla zaman kaybettim. Her sabah gözüm kapalıyken çektiğim kalemi üçüncü denememde ancak çekebildim ve ikisi simetrik olmadı. Pff.

Kırk beş dakika sonra nihayet bir kıyafet seçebilip merdivenleri atlaya atlaya aşağı indiğimde Jimmy'yi mutfak tezgahının başında buldum. Önünde cam bir sürahi elinde de kocaman bir bardak vardı. O da üzerini değiştirmişti. Koyu lacivert bir kot ve siyah bir gömlek giymişti.

Beni gördüğünde elindeki bardağı hemen tezgaha bıraktı. Saniyeden kısa bir sürede tepeden tırnağa incelendiğimi hissettim. Alnı kırışmıştı. "İyi görünüyorsun?*" derken daha çok soru sorar gibiydi. (*You look nice?)

Abartmış mıydım acaba? "Teşekkürler? Sanırım?*" dedim ben de şüpheyle. (*Thanks? I guess?)

Boğazını temizleyip önüne baktı. Ellerini tezgaha dayayıp ileri geri hafifçe yaylandı. Benim kadar rahatsız olduğunu görmek tuhaf bir zevk veriyordu. "Kendimi fazla gündelik giyinmiş gibi hissettim sadece...*" (*I just feel slightly underdressed)

Uçaktan indiğim gibi eşofmanla mı geleceğimi düşünmüştü acaba? "Uçaktan inişimi gördükten sonra beklentilerini düşürmüş olmalısın!" dedim. Bunun benim normal halim olduğunu düşünmesini istiyordum.

Güldü ama yorum yapmadı. Onun yerine "Araba birazdan burada olur," dedi.

Elimdeki çantayı tezgaha bırakıp karşısındaki bar sandalyesine oturdum. "Araba kullanmayacak mısın?"

"Belki bir şeyler içeriz diye düşündüm..."

"Anladım..."

Yine sonsuz bir sessizlik büyüyüp gelişiyorken titreyen telefonu imdada yetişti. Gözleri ekrana kaydı. "Şoför gelmiş. İstersen çıkabiliriz?"

Çantamı aldım yeniden elime. "Olur." Tanımadığım iki insanla – pardon! – üç insanla yemek yiyecektim sadece! Müşterilermiş gibi davranırsam bir sıkıntı çıkmayacaktı bence. Evet.