Kendi halimde Wattpad'de hikayemi yazıyordum.
Ta ki fotoğraflarını kullandığım Amerikalı aktör, 'Ne hakla fotoğraflarımı izinsiz kullanıyorsun??' diye çemkirene kadar...
Tüm hakları Alfa Yayın Grubu'na aittir.
Başlangıç tarihi: 9 Nisan 2018
Bölümü yazmaya elim çok zor gitti. Nasıl bir tesadüfse hikâyede de İzmir'deyiz.
Dilerim İzmirli okurlarım da sevdikleri de iyidir. Toparlanmışlardır. Güzel İzmir'e çok sevgi ve selamlarımı gönderiyorum Berlin'den! 🙋❤️
(Bilinçaltında komediden kısmış olabilirim - bir de arada çok fotoğraf olunca çok copy-paste yaptım; bir şeyler garip ya da eksik görünüyorsa haber ediniz!😚)
Bizi öyle hemen bırakmadılar. Bizi dediysem daha çok Jimmy'yi.
Nihayet çıkmak üzere tam ayaklanıyorduk ki orta yaşlı akrabalarım atağa kalkıp beni bir kenara iteklerken Jimmy'nin etrafını sardılar.
Yıldız çarpmışa dönmüş uzaktan hülyalı hülyalı bakıp utandıklarından yanına gelemeyenler, yanına gelip çekingence tokalaşanlar, çekinmeyip sırtına birkaç dokundurup sarılayazanlar...
Küçük dayım Rasim Jimmy'nin omzunu sıvazlarken bir elini de tokalaşmak için alıp bırakmadı. "Veri nays tu mit yu," dedi. "Ay layk yor muviz.*" Belli ki gelmeden kuzen çalıştırmıştı. (*Tanıştığımıza memnun oldum. Filmlerini beğeniyorum.)
Araya giren büyük halam hepsinden baskın çıkıp Jimmy'nin kolunu tuttuğu gibi sarsarken "Maşallah dalyan gibisin," dedi.
Jimmy yazık insan selinin üzerinden bana baktı. Çeviride kendimi aşıyordum artık. "Diyor ki... Çok sağlamsın.*" (*You're very well built.)
"Teşekkür ederim."
"Biz çok beğendik," diye devam etti halam. "Çevir kızım."
"Seni çok beğenmişler," diye seslendim.
Jimmy durur mu karşılık olarak halama milyonlarca dolarlık gülümsemesini çaktı tabii.
Halam ayakları yerden kesilirken bir bana bir Jimmy'ye bakıyordu. Onaylayan diğer sesler eşliğinde "Bizden biri gibi. Nasıl da gülüyor. Ne sempatik ne cana yakın çocuk bu ayol," derken bir kez daha sarstı Jimmy'yi.
Bizde 'personal space'* de bu kadar Jimmyciğim. Üstelik bu daha açılmamış halleri! (*kişisel alan)
"İçimizden biri gibi diyor."
O sırada odanın diğer ucunda, şekillenen manzara karşısında babamla birlikte kendi salonunda emanet gibi dikilen annemle göz göze geldik. Halam kadar bayılmış gibi durmuyordu pek tabii ama çok kötü kötü de bakmıyordu artık sanki. Göz göze gelince bir toparlanır gibi oldu, kendine çekidüzen verdi.
İlginç.
****
Evden çıkabildiğimizde zamanlama müthişti aslında. Biraz tempolu yürürsek günbatımını yakalayabilecektik. Kuzenlerden dördü - Dokuz Eylül'de makine öğrencisi pislik Emir, abisi mimar Timur, Ege'de Kulak Burun ve Boğaz Hastalıkları uzmanı Arzu ve tarih öğretmeni Dilek Abla – bize eşlik ediyordu.
"Sakız'a gidelim," diye öneride bulundu Emir.
"Tanıdık mekan," dedi Timur da. "Cumartesi akşamı başka türlü yer zor. Manzara müthiş, yemekler de fena sayılmaz."
"Fiyatlar da insaflı," derken sırıttı Emir. "Ben sizi düşünüyorum." Bizimkiler tip tip bakınca inanmaz gözlerle konuştu. "Öğrenci halimle herhalde bana ödetmeyeceksiniz hesabı?"
Bence bir sakıncası yoktu.
****
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
