Geceye Bir ÇAY (Tamamlandı)

Bölüm 25

Her gün evimin önüne beni almaya gelen Meriç'e
"Böyle formalitelere gerek yok. Okula ben giderim."
demiş olsamda yinede gelmişti.

Evden okula, okuldan eve getirip götürüyordu.

Allah'tan okulda görüşemiyorduk.

Araba yolculuklarımızda da Meriç konuşmaya çalışıyordu ama ben susuyordum.

Bir hafta böylece geçmişti.

Annem isteme gününden bir kaç gün önce gelmem için ısrar etmişti.

Umursamamıştım.

Cumartesi istemeye geleceklerdi.

Cuma günü gitmem gerekiyordu.

Daha fazla anneme direnememiştim.

Beklenen cuma günü  çabucak gelmişti.

Sırt çantamı alıp odamdan çıktığımda Zehra'ya bakınmıştım ama evde yoktu.

Sessizce evden çıkmıştım.

Sokağa çıktığımda Zehra ve Yeliz'in yolda dikildiğini görmüştüm.

Yanlarına gidip
"Niye burada dikiliyorsunuz?"
diye sormuştum.

Yeliz sağ koluma Zehra sol koluma yapıştığı gibi Zehra gülümseyerek
"Yalnız gidebileceğini mi düşündün"
demesi ile şaşkınlıkla
"Siz de mi geliyorsunuz?"
diye sormuştum.

Yeliz elinde tuttuğu biletleri göstermişti.

Bu duruma sevinmem gerekiyordu.

Arkadaşlarım mutluluğuma tanık olmak istiyorlardı..

Peki ama hangi mutluluk?

Yeliz içimden geçenleri anlamış gibi bana bakarak
"Sen bizi yanında istemiyor olabilirsin ama biz yinede gelmek istiyoruz.
Bir haftadır hiçbirimizle konuşmadın ama artık yeter! Bu özel zamanında yanında olacağız. Nokta!"
demişti.

Zehra'da "Yeliz'e katılıyorum. Otobüsü kaçırmadan bir an önce gidelim."
diyerek ikisi de kolumdan çekiştiriyorlardı.

Bu iki kızın kollarıma sarılıp sıkı sıkı tutması son yaşadığım şeylerden sonra öyle iyi hissettirmişti ki..
Hiç itiraz etmeden birlikte yola koyulmuştuk.

Meriç'in Sakarya'ya gittiğimden haberi yoktu.

Yol boyunca sessizde olan telefonum onun aramaları yüzünden titreyip durmuştu.

Ona hesap vermek yapacağım en son şeydi.

Benden cevap alamayınca Zehra'yı aramıştı ama o da yanımda olduğu için açmamıştı.

Kızlar mutsuz olduğumun farkındaydı ama ben bir şey söylemediğim için onlarda bir şey söyleyemiyorlardı.

Benim yüzümden sessiz bir yolculuk yapmışlardı.

Kapıyı açan annem kızlarında benimle birlikte geldiğini görünce çok sevinmişti.

Yoldan geldik diye biraz dinlenmemiz için müsaade eden annem aradan bir kaç saat geçtikten sonra yanımıza gelip sözde giymem için kıyafet almam gerektiğini söylemişti.

Böyle bir şeye gerek olmadığını söylesemde annemin
"Olur mu öyle şey"
diye çemkirmesine kızları daha fazla dahil etmemek için gidip elbise almayı kabul etmiştim.

Kızları çarşıda bir kafeye götürmüştüm.

Yeliz anlamsızca bana bakarken Zehra
"Elbise bakmayacak mıyız?"
diye merakla sormuştu.