Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 32

'Het mag alleen niet buiten', waarschuwt Rowena. Het onweer is gestopt, maar het regent het nog steeds hard.

'Het is niet buiten.' Noah lijkt de spanning te willen opbouwen.

'Vertel gewoon wat je opdracht is', zegt Liz ongeduldig.

'Kus Justin.' Noah grijnst nog steeds, maar ik kan hem wel slaan. Hij en ik zijn de enigen die weten dat Destiny Justin leuk vindt. Destiny wordt bleek.

'Dat is geen leuke opdracht, bedenk iets anders', zeg ik boos. Noahs grijns verzwakt.

'Kom op Em, waarom niet?'

'Omdat het gewoon een domme opdracht is.' Ik kijk hem nadrukkelijk aan en hoop dat hij de boodschap begrijpt.

'Ik ben het met Emily eens', zegt Blaire. Ze lijkt enigszins te begrijpen wat er aan de hand is.

'Laten we stemmen dan', oppert Rowena. 'Wie is er voor dat soort opdrachten?' Alleen Tobias en Noah steken hun hand op.

'Oké, dan niet.' Noah haalt zijn schouders op en grijnst weer, al is het iets minder enthousiast dan net.

'Ik weet wel een opdracht. Zing een liedje', zegt Rowena. Destiny lijkt opgelucht dat er geen sprake meer is van die andere opdracht.

Destiny begint te zingen. Haar stem is helder en hoog en past goed bij het liedje wat ze zingt. Het is een eenvoudige melodie met een tekst over onmogelijke liefde doordat je een vriendschap niet wil verpesten. Waarschijnlijk voelt Destiny zich zelf zo met Justin. Ik kan me er niet helemaal in inleven. Thomas en ik zijn ook vrienden, maar ik maak me er niet echt druk om dat het onze vriendschap zou verpesten als ik hem ooit zou vertellen dat ik hem leuk vind. Mijn blik glijdt terloops even zijn richting op, maar hij heeft al zijn aandacht gevestigd op Destiny.

Als het liedje voorbij is maakt ze een overdreven buiging en wij applaudisseren.

'Zullen we anders een ander spel doen?', stelt Blaire voor. Iedereen knikt instemmend, alleen Rowena lijkt teleurgesteld.

'We kunnen hints spelen', zegt Liz. Ik denk meteen denken aan gistermiddag, toen Thomas probeerde te gebaren dat hij een tang nodig had.

'Ik heb geen kaarten daarvoor', antwoordt Thomas. 'Maar we kunnen een versie spelen zonder kaarten.'

'Misschien moeten we wel eerst iets eten', zegt Justin. Justin is zoals altijd de meest verstandige van ons. Het is ondertussen ook al zeven uur.

'Ja, er staan wat dingen in de koelkast. Die zet ik zo wel op het aanrecht en dan kan iedereen pakken wat hij zelf wil.' Thomas heeft dit natuurlijk al voorbereid.

'Ik help wel.' Justin en Thomas lopen samen naar de keuken. Ik volg hen met mijn ogen tot ze in de keuken zijn en ik ze niet meer kan zien.

'Bedankt voor de hulp net', fluistert Destiny naast me. Ik draai mijn hoofd naar haar.

'Geen probleem. Jij zou hetzelfde voor mij gedaan hebben als ik het was geweest die zo'n soort opdracht had gekregen.'

'Met Thomas zeker?' Haar ogen fonkelen plagerig. Ik kijk snel weg en hoop dat ik niet te rood ben. Gelukkig heeft volgens mij niemand anders haar gehoord. Liz zit verder ook dichtbij, maar die is druk in discussie met Tobias.

'Hoezo met Thomas?', vraag ik gespeeld verbaasd. Ik probeer na te gaan hoe vaak ik naar hem gekeken heb. Is het echt zo opvallend?

'Laatst toen jij naar buiten ging, kwam hij meteen achter je aan. Vandaag weer, toen je naar de keuken ging en je moet hem eens naar je zien kijken.'

'Kijkt hij naar me?' Ik kan een verraste reactie niet onderdrukken. Destiny begint hevig te knikken.

'Misschien nog wel meer dan jij naar hem.' Nu word ik wel echt rood. Het is de echt zo opvallend.