Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 67

Blijkbaar hebben ze me uiteindelijk toch verdoofd en terug op het bed gelegd, want dat is waar ik uiteindelijk wakker word. Ik heb geen idee hoe lang ik bewusteloos ben geweest, maar Gilles en de vrouw zijn beiden verdwenen. Als ik de kamer rondkijk merk ik wel iets op: de deur staat op een kier. Hoewel dit net zo goed een truc kan zijn om mijn vertrouwen te winnen voel ik de drang om naar buiten te gaan. Ergens op deze plek moeten antwoorden te vinden zijn over wat ze allemaal bedoelden. Waarom wilden ze mijn vertrouwen winnen? Wat bedoelden ze toen ze zeiden dat er genoeg gerommeld was met mijn brein? Ging dat over mijn geheugenverlies of was er meer aan de hand? Deze robots zijn blijkbaar in staat om mensen hun geheugen aan te passen. Het lijkt me ergens logisch dat dat is wat er gebeurd is: de bazen hebben mijn geheugen gewist omdat ik blijkbaar iets belangrijks wist. Datgeen is schijnbaar van zoveel belang dat ze er enorme risico's voor willen nemen, door hun hele gebeuren met de rest van het dorp ervoor op het spel willen zetten. Toch hebben ze me daarna gered in plaats van me gewoon te laten sterven. Mijn hoofd voelt zwaar door alle verwarrende informatie waar geen touw aan vast te knopen lijkt. Toch is er een enkele zin die ik me herinner die me het meest in de war brengt: "wie zegt dat wij de zogenaamde "bazen" zijn?" Had ze nu beweerd dat ze niet de bazen zijn? Zo ja, wie zijn het dan wel?

Het is nu niet het moment om daarover na te denken. Daarbij heeft nadenken op dit punt waarschijnlijk toch geen nut meer. Zonder moeite zwaai ik mijn benen over de rand van het bed en zet ze zacht op de grond neer. Ik draag dezelfde kleding als de vorige keer, niemand schijnt de moeite genomen te hebben me om te kleden en eigenlijk stelt dat me wel gerust. Toch voelt er iets compleet anders. Ik voel het zodra ik overeind sta. Het gevoel als ik sta, de manier hoe mijn voeten de grond raken en hoe mijn lichaam in balans is. Het is een onmogelijkheid om te benoemen wat er exact anders is, maar het voelt gewoon compleet anders, alsof er iets net niet klopt, iets waar ik mijn vinger niet op kan leggen. Langzaam loop ik heen en weer door de kamer, me extreem bewust van iedere stap die ik zet: hoe eerst mijn hiel de grond raakt en mijn voet daarna als een automatisme afrolt. Het is allemaal logisch, kloppend, en toch voelt het vreemd en onbekend aan. Ik meen me te herinneren dat er binnenin de kast een spiegel hing, maar als ik het controleer hangt er niets, dus ik ga ervan uit dat ik me vergist heb. De deur staat nog steeds op een kier, me aan mijn vrijheid mogelijke vrijheid herinnerend. AI maken geen fouten, het moet opzet zijn besluit ik. Desondanks moet ik het proberen.

Alsof het ieder moment kan exploderen, duw ik de deur open. De metalen deur geeft eenzelfde sensatie als het staan: het geeft een vreemd gevoel. De gang ziet er nog steeds hetzelfde uit als de vorige keer. De bungelende, zwakke lampen hangen te ver uiteen en zorgen voor schaduwen op de muren. Ondanks de vreemde verlichting zijn de muren steriel wit, zoals in ziekenhuizen. Een horrorfilm, daar doet het me aan denken. De gang loopt meters door totdat het de hoek om verdwijnt. Als ik me omdraai, blijkt de andere kant korter te zijn. Deze kant loopt dood bij eenzelfde metalen deur als de deur naar de kamer waar ik vandaan kwam. Dit soort deuren waren sowieso de enige afwisseling die er op de witte muren te zien was. Ze stonden dicht opeen, suggererend dat er meer kamers, ter grote van die waar ik vandaan kom, zijn. De deuren lijken op slot te zitten, dus ik loop door naar de bocht. Terwijl ik langs de deuren loop heb ik het gevoel alsof er ieder moment iets tevoorschijn kan komen: een van die AI, of misschien wel een of ander wezen wat ze hier misschien voor experimenten of zoiets houden. Mijn voeten klinken te luid op de metalen vloer en verstoren de gespannen stilte. Iedere persoon in de buurt zou mijn aanwezigheid kunnen horen, vooral doordat al het andere zo dodelijk stil is.

Om de hoek blijkt een van de deuren open te staan. Opvallend, alsof ze er zeker van wilden zijn dat ik zou zien dat hij open was. Als ik andere deuren probeer te openen blijkt wel dat ik al de hele tijd gelijk had, de andere deuren zitten op slot. Er is dus niets anders dat ik kan doen behalve het spoor volgen wat waarschijnlijk voor me uitgestippeld is.

Door de deuropening kan ik eenzelfde kamer zien als waar ik eerder heb gelegen. Misschien was het zelfs dezelfde kamer, ik herken de metalen tafel in het midden. Hier ben ik de allereerste keer wakker geworden. Nu ben ik alleen niet degene op de operatietafel. In plaats daarvan ligt daar een meisje. Het eerste wat me opvalt is haar blauwe haar. Behoedzaam stap ik dichterbij. Het is duidelijk dat ze bewusteloos is, aangezien ze niet reageert als ik dichterbij kom. Wel zie ik haar borstkas regelmatig op en neer gaan ten teken dat ze nog leeft. Ze draagt dezelfde soort kleding als ik, in dezelfde herfstachtige tinten. Haar blauwe haar is in een kort jongensachtig kapsel geknipt. Het heeft iets rebels. Een extra toevoeging aan die uitstraling is het litteken op haar gezicht. Het begint vlak onder haar oog en loopt door tot net boven haar kaaklijn. Iets maakt dat ik het gevoel heb haar te kennen, al weet ik niet van waar. Hoewel ik probeer het te negeren borrelt er een sprankje hoop op, misschien ken ik haar van voor de aanval, van voor het dorp. Ik schat haar op ongeveer een jaar, misschien twee jaar ouder dan mij. We kunnen vrienden zijn geweest, maar waarom is ze hier dan? Zou dit zijn hoe de bazen hun dreigementen ten uitvoer willen brengen? Hebben ze al onze familie en vrienden hierheen ontvoerd en opgesloten? Het zou wel verklaren waarom er zoveel kamers zijn. Wie dit meisje ook mag wezen, ik besluit dat ik haar hier weg moet krijgen. De bazen zijn genadeloos en zullen haar sowieso iets aandoen als ik haar hier laat. De tafel waarom ze ligt staat op wieltjes, dus het moet mogelijk zijn om haar in ieder geval hier weg te krijgen. Waar ik haar daarna heen breng weet ik ook nog niet. Met een duw breng ik de tafel in beweging, maar op hetzelfde moment klinken er in de verte voetstappen. De wielen maken een piepend geluid over de vloer. Ze moeten het wel horen. Hun voetstappen klinken aan het einde van de gang. Er is geen kant die ik op kan. Er zijn geen andere deuren te bekennen in deze ruimte. Een kreun, hardere passen, een luide piep van de wielen. De passen versnellen zich. Als een gevangen dier kijk ik om heen. Opnieuw klinkt er gekreun. Het is dichtbij me. Iets om me achter te verstoppen... De kamer is op de tafel na zowat leeg. Slechts een klein kastje en een paar dozen staan er verder. De voetstappen worden nog luider. Nog enkele meters. Ik ren naar de deur en smijt hem dicht. Ze weten toch al waar ik ben. Een geluid achter me: een doffe bonk. Terug naar de tafel. Die moet zwaar genoeg zijn. Met minder moeite dan net breng ik hem opnieuw opgang en rol hem voor de deur. De dozen zetten ik rondom de wielen zodat hij niet te verplaatsen is. Dit moet ze even tegenhouden. Dan voel ik ineens een hand rondom mijn nek die mijn mond afdekt. Wild spartelend probeer ik mezelf los te rukken, of me om te draaien naar de persoon achter me. Mijn belager is te sterk en sterk en de grip verzwakt niet. De arm om mijn keel drukt steviger aan en ik heb het gevoel dat ik stik. Uit alle macht probeer ik naar achteren te trappen, maar al mijn aanvallen worden met souplesse ontweken. Zelfs die man was niet zo snel. Dit moet iemand anders zijn. Met een felle kracht word ik op de grond geduwd. Een andere hand vangt me op, waarschijnlijk van dezelfde persoon. Toch verslapt de greep om mijn nek en voor mijn mond geen seconde. Als ik op de grond lig wordt ik bijna volledig losgelaten, alleen de hand op mijn mond is er nog. Een azuren streng haar bungelt boven mijn gezichtsveld. Het is het meisje met het blauwe haar. Haar gitzwarte ogen kijken me dreigend aan, als twee duistere bodemloze putten.

'Als je gilt gaan we er beiden aan. Als je je bekhoudt, kunnen we hier weg. Gesnopen?'