Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 74

'Het liefst zou ik nu mijn familie weer zien.' Hij had me wel eens over zijn familie verteld. Hij leefde samen met zijn twee broers en ouders in Florida. Door zijn verhalen krijg ik het idee dat ze in een groot landhuis wonen. Florida... ik woon in Boulder. Op wereldschaal is het misschien niet zo ver weg, maar er zullen alsnog honderden kilometers tussen ons in liggen. Natuurlijk zou ik in vakanties naar hem toe kunnen, maar zelfs dan zou ik hem veel minder zien. Daarbij is er nog de vraag of ik wel terug kan naar mijn familie. Zullen ze me wel herinneren?

'Ik denk dat ik uiteindelijk ook dingen uit het dorp zal missen', zeg ik naar waarheid. Stel dat we nou zouden ontsnappen, zou ik al mijn vrienden hier erg missen, vooral Liz, Emily en natuurlijk Justin.

'Hmmm, ik denk van niet. Je kan de goede dingen toch gewoon meenemen. Onze vriendengroep houdt heus wel contact met elkaar. We zouden nummers kunnen uitwisselen. Ik zou je kunnen uitnodigen in mijn server bij Wizard War, als je wilt natuurlijk. Nee, dat wil je helemaal niet, laat maar.' Hij had me wel eens verteld over Wizard War, zijn favoriete game, al begreep ik er helemaal niets van. Op dezelfde manier had hij ook geluisterd naar mijn verhalen over dingen die ik gebakken had.

'Zodra we hier weg zijn, wil ik best Wizards War een keer proberen, als je me maar niet uitlacht als ik maar blijf verliezen.' Hij begint te lachen.

'Natuurlijk niet, zolang je in hetzelfde team zit als ik, zorg ik er sowieso voor dat je niet wordt aangevallen.' Op dat moment schuif ik iets dichter naar hem toe. Als hij de eerste stap niet zet, moet ik het maar doen. Subtiel leg ik mijn hand op zijn hand. Ik voel hoe de spieren in zijn hand aanspannen en dan weer ontspannen. Hij kijkt me even aan, maar zegt niets. Is de boodschap nog niet duidelijk?

'Er zijn in Wizards War ook speciale spreuken. Iedere magiër vanaf level 75 kan zichzelf verbinden aan een andere magiër. Het zorgt ervoor dat de magiër met het hoogste level degene met het lagere level beschermt.' Hij zegt het vlug, gespannen, maar ik begrijp er niets van. Waarom begint hij nou weer over die game? Mijn hand ligt nog steeds op die van hem.

'Hoe bedoel je?'

'Het is als een soort... uh, verbinding, tussen die twee magiërs. Vanaf dan horen ze bij elkaar, hechter dan dat als ze alleen in hetzelfde team zitten.' Zijn wangen zijn rood en ik begin me langzaam te realiseren waar hij hiermee heen wilt.

'Als een relatie?', vraag ik. Ik wil het woord uit zijn mond horen. Hij knikt zachtjes.

'Dus als jij, hypothetisch gezien, ook Wizard War speelt, zou ik me met jouw avatar verbinden zodat jij beschermt bent... Als jij dat ook wilt natuurlijk.'

'Vraag je me nou om je vriendin te zijn?' Een plagerige glimlach hangt op mijn lippen. Justin lijkt zo ongemakkelijk en ik vind het wel schattig nu ik begrijp wat hij probeert te doen.

'Uh ja? Als je tenminste niet al iemand ziet buiten Mystic Valley... En als jij mij ook wilt natuurlijk.' Zijn nerveuze woorden maken me warm vanbinnen. Hij mag dan niet romantisch zijn, maar het is op zijn manier en aangezien dat is waarom ik hem leuk vind in de eerste plaats kan ik niet anders dan ja zeggen.

'Ik wachtte eigenlijk al de hele tijd totdat je dat zou vragen.' Er breekt een glimlach door op zijn gezicht en ik voel eenzelfde blijdschap bij mezelf. Hij schuift iets dichter naar me toe en buigt naar voren om me te kussen, maar ik wend me af. In mijn hoofd beginnen plotseling alarmbellen te rinkelen. Ondanks dat dit is waar ik van droomde, kan ik me nu niet laten afleiden. Er is nog de opdracht van de bazen, ik moet Justin verraden door informatie over hem door te spelen. Hij gaat ongemakkelijk weer zitten waar hij zat en haalt zijn hand onder die van mij vandaan.

'Het spijt me, ik dacht dat dat het logische gevolg was...Ik denk dat ik je verkeerd begrepen heb uhm, mijn excuses.' Nee, ik wil niet dat hij dat denkt, maar er is ook niet veel wat ik er tegen kan doen.

'Nee, het spijt mij. Ik ben er gewoon niet helemaal bij met mijn hoofd. Ik maak me gewoon zorgen om de moordende rollen en Emily.' Meteen gaat zijn blik van gekwetst naar medelevend. Het voelt slecht om zielig te doen terwijl dat totaal niet is hoe ik me voel. Toch hoop ik ergens dat hij zijn arm om me heen slaat om me te troosten. Daar tegenover staat echter mijn schuldgevoel die dat absoluut niet wil omdat ik me dan nog schuldiger ga voelen.

'Ik begrijp het. Het is allemaal ook heftig.' Gewoon rustig ademen, hem niet laten merken dat er verder iets is. In mijn hoofd neem ik mijn lijstje met dingen door waarvan ik weet dat het informatie is die de bazen interesseert. Ik moet in mijn verslag iets nuttigs te melden hebben, anders zal het opvallen.

'Heb jij enig idee wie de moordende rollen zijn?' De bazen lijken het liefst niet te hebben dat iemand een sterk vermoeden heeft. Nadat ik Tijmen in de gaten had gehouden en ik had doorgespeeld dat hij een hele lijst had met mensen waarvan hij dacht dat het moordende rollen waren, werd hij vermoord. Donna is ondanks haar sterke verdenkingen tegen Emily, die ik ook heb doorgegeven, is nooit vermoord. Niettemin heb ik nog steeds het idee dat de bazen wel geïnteresseerd zijn in dat soort informatie.

'Niet echt, behalve dan natuurlijk Noah, maar die zal niet meer proberen je aan te vallen.' Zijn stem klinkt geruststellend.

'Geloof jij dat Noah de oorzaak is dat er geen aanvallen meer van de bazen zijn?' Noah had zelf in een dorpsvergadering verklaard dat hij de identiteiten van alle moordende rollen zou prijsgeven zodra er weer een aanval zou komen. Daarom beschermde de hoofdcirkel hem nu. Zijn dood zou ervoor zorgen dat de aanvallen weer zouden beginnen.

'Het lijkt me nogal een opschepperige stelling als het niet zo is, zelfs voor Noah.' Ik probeer me te bedenken wat de bazen nog meer zou kunnen interesseren over Justin, iets wat niets te maken heeft mijn zijn taak binnen ons plan om het hoofdkantoor van de bazen binnen te vallen om Emily te redden. Er is niets wat ik kan bedenken. Zou het de bazen opvallen dat ik heel veel minder informatie heb dan normaal? Gewoonlijk vul ik het dan aan met informatie over hun dagelijks leven, al weet ik niet echt wat de bazen daarmee zouden willen. We praten nog een tijd door over onbelangrijke zaken, maar hij probeert me niet nogmaals te kussen. Ikzelf doe ook geen poging, niet zolang ik het gevoel heb hem te moeten verraden.

Rond vijf uur besluit ik naar huis te gaan, ik heb nog een verslag te schrijven voor de bazen. Zijn teleurstelling is duidelijk van zijn gezicht te lezen. Desalniettemin protesteert hij niet en biedt hij me aan met me mee naar huis te lopen, een aanbod wat ik niet afsla.

Mijn gevoel van opluchting zodra ik mijn deur achter me dicht doe is veel te groot. De volgende keer dat ik hem zie zal beter zijn, dan hoef ik me niet meer zo schuldig te voelen en kan ik zijn gevoelens beantwoorden. Dat is de meest geruststellende gedachte die ik kan bedenken en dat is wat ik mezelf voorhoud terwijl ik aan tafel ga zitten met pen en papier voor me. Een blaadje, een kantje, dat moet lukken.

"... Al met al vormt Justin geen gevaar voor de identiteiten van de moordende rollen, aangezien hij geen vermoedens heeft. Indien hij wel vermoedens krijgt, en de dreiging tegen zijn familie niet genoeg is, is er een andere manier om hem onder controle te houden. Zijn zwakke punt zijn namelijk zijn gevoelens voor Destiny Morrison."

Mijn vingers trillen terwijl ik de laatste woorden opschrijf, wetend dat het waar is. Zo zorg ik er in ieder geval voor dat ze hem hoe dan ook niets aandoen. Ze mogen hem niets aandoen, want ook het omgekeerde van die laatste zin is maar al te waar.