Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 47

Voorzichtig duw ik Noah uit mijn buurt. Ik weet niet wat me net bezielde, maar dit gaat veel te snel. Alles wat er net gebeurd is, Erin die dood is, de begrafenis. Dit is niet goed.

'Noah, ik...' Hij doet meteen nog een paar passen achteruit.

'Laat maar, ik snap het. Jij en Thomas, het is te vroeg.' Ik wil protesteren dat dat het niet is, maar ergens heeft hij gelijk. Om Thomas gaf ik op een hele andere manier dan Noah. Noah is een vriend, maar het dreigt nu iets anders te worden door overweldigende gedeelde emoties. Maar dat is geen liefde. Het is angst, angst om alleen te zijn, angst om hoop te verliezen. Misschien is het ook dat ik mijn band met Thomas mis en toch iets zoek om dat te vervangen, maar ik geen van beide situaties wil ik het Noah aandoen. Hij verdient beter dan dat.

'Het spijt me, ik wil je niet kwetsen', mompel ik. Het is een slap antwoord, maar het is de waarheid. Noah schudt zijn hoofd.

'Natuurlijk wilde jij niemand kwetsen. Jij bent Emily.' Ik heb geen idee wat hij daar precies mee bedoelt, maar ik neem aan dat het goed bedoeld is. 'Sorry dat ik me liet meeslepen...' Hij tikt met zijn voet op de grond en kijkt naar zijn schoenen. Kon ik maar iets doen om dit moment minder ongemakkelijk te maken. Ik zou kunnen zeggen dat dit gewoon niet het juiste moment is, maar dan geef ik hem hoop en ik weet niet of die er wel daadwerkelijk is.

'Ik denk dat je beter naar huis kan gaan. We lieten ons net allebei... meeslepen.' Hopelijk vat hij het niet verkeerd op. Noah knikt, maar lijkt er niet helemaal bij met zijn gedachten.

'Natuurlijk. Ik zie je vanavond wel weer bij de dorpsvergadering.' Hij pakt zijn jas en ik volg hem de gang in. Nonchalant blijft hij staan met zijn handen in zijn zakken. Het is alsof hij wacht tot ik nog iets ga zeggen.

'Het... Het gaat nu niet raar worden tussen ons toch?' Ik moet het vragen, al weet ik waarschijnlijk het antwoord al.

'Dingen zijn sowieso niet bepaald normaal in dit dorp', zegt hij met een scheef lachje die zijn ogen niet bereikt. Dan draait hij zich om en doet de deur open. De kou komt meteen als een golf naar binnen en ergens ben ik blij als Noah de deur meteen achter zich dicht doet. Toch blijft er een knagend gevoel achter: heb ik zojuist een vriendschap verpest?

Als een van de eersten ben ik in het dorpshuis, zelfs de hoofdcirkel is nog niet compleet, alleen Merina en een aantal mensen die ik niet ken zitten daar. Merina kijkt me even aan en glimlacht voorzichtig. Ik ga bij Liz, Rowena en Justin zitten. Mijn schuldgevoel naar hen is overweldigend. Ik heb al problemen met Thomas en misschien zal door mij Noah ook weggaan.

'Hey, gaat het?', vraagt Rowena als ik naast haar kom zitten. Ze heeft haar rode haren naar achteren gebonden in een slordige paardenstaart. Hierdoor is de kleine stervormige tatoeage in haar nek zichtbaar.

'Erin heeft in ieder geval een redelijke begrafenis', zucht ik. Ik dwing mezelf om niet meer aan het gedoe met Noah te denken. Wat er met Erin is gebeurd en wat er nu staat te gebeuren is allemaal veel belangrijker. Rowena knikt medelevend. Moet ik hen inlichten over mijn plan? Ik besluit om dat niet te doen. Er is geen tijd nu om het allemaal uit te leggen, dus ik zal ervan uit moeten gaan dat ze wel met me mee stemmen.

Langzaam stroomt de zaal vol en ook Blaire en Tobias komen bij ons zitten. Tobias gaat zonder aarzeling naast Liz zitten terwijl Rowena overdreven braakgeluiden maakt. Alleen Destiny en Noah ontbreken nog. Nou ja, en Thomas, maar dit zit uiteraard bij de hoofdcirkel, dus dat scheelt.

'En daar hebben we Donna', merkt Blaire op. Inderdaad komt op dat moment Donna de zaal binnen paraderen, gevolgd door Lynn die moeite heeft haar bij te houden.

'Wordt ze er niet moe van om als een hondje achter Donna aan te lopen?', vraagt Rowena zich hardop af. Ik haal mijn schouders op. Het lijkt me niet dat ze het leuk vindt, maar het is wel haar eigen keuze.

De zaal begint nu echt vol te raken en ook Destiny en Noah voegen zich bij ons. Noah lijkt net zoals altijd zijn uitbundige zelf, ondanks alles. Misschien kan hij zijn echte emoties toch beter voor zich houden dan ik dacht.

'Ga je iets zeggen?', vraagt hij plotseling aan mij. Hij knikt, niet al te subtiel, naar Thomas, die nu ook op zijn plek zit. Ik knik aarzelend. Hoe dichter het daadwerkelijke moment nadert, hoe meer ik er tegenop zie, maar ik weet dat ik me ook niet kan bedenken. Ik moet dit doen.

'Welkom bij de zevende dorpsvergadering', zegt Myrthe. Haar stem galmt over de tribunes en het gepraat verstomt direct. 'Hopelijk kunnen we met elkaar alle moordende rollen opsporen en elimineren, zodat de anderen eindelijk vrij kunnen zijn.' Het zijn dezelfde woorden als die ze de vorige keer had gezegd. Toen hadden ze indrukwekkend geklonken, nu hoorde ik slechts een zin van iemand die zichzelf probeert hoop in te praten door iets maar vaak genoeg te herhalen. 'Ik had gehoopt dat deze vergadering iets langer op zich zou laten wachten, maar helaas.' Ze laat even een dramatische stilte vallen, alsof ze het publiek spanning wil bezorgen. Ik denk niet dat nodig is. Iedereen begrijpt waarschijnlijk de ernst van de situatie en haar woorden al. 'Wie heeft er vermoedens?' Enkele mensen op de tribunes steken hun handen op, vier en een van hen is Thomas. Wat is hij van plan? Wil hij de verdenkingen van Donna op mij aanwakkeren om zichzelf minder verdacht te maken? Noah tikt tegen mij knie en na enige aarzeling steek ook ik mijn hand op.

'Mason, spreek je verdenkingen uit.' Myrthe knikt naar een jongen die bijna recht tegenover me zit om te spreken, dat is waarschijnlijk Mason. Hij is lang en steekt zelfs zittend boven alle anderen om hem heen uit en als hij gaat staan is hij alleen maar nog langer. Het valt me nu ook op dat er eigenlijk best wel weinig mensen in deze ruimte zijn. Als ze op het middenplein staan lijkt het nog een behoorlijke menigte, maar hier in de grote dorpszaal, die duidelijk gebouwd is voor grote aantallen mensen, is het maar een kleine groep. Zelfs voor de vijftig was dit groot geweest, maar nu we nog maar met 38 zijn, is er helemaal veel ruimte over. Van vorige dorpsvergadering weet ik dat die beurten best lang kunnen duren. Eerst mag een persoon zijn verdenkingen uitspreken. Dan mogen leden van de hoofdcirkel vragen stellen en mag de verdachte zich verdedigen. Soms ontstaat er dan een discussie en als dat voorbij is wordt er gestemd. Er wordt niet iedere keer gestemd, alleen als er genoeg bewijs is. Als ik als laatste aan de beurt ben, kan dit nog heel lang gaan duren.

'Afgelopen nacht zag ik Liam rond een uur of twaalf hethuis van Erin binnengaan. Het vreemde was dat hij vijf minuten later al weerwegging', echoot zijn luide stem door de ruimte. Mijn blik gaat even door de zaal en ik vind Liam. Hij zit een eindje verder naar links, helemaal op de hoogste en achterste tribune, helemaal alleen.

'Hoe heb je hem precies gezien?', vraagt een jongen van de hoofdcirkel.

'Mijn huis staat in de cirkel binnen die van Erin. Het raam van mijn slaapkamer heeft daardoor uitzicht op Erins huis. Ik keek toevallig naar buiten en zag hem vertrekken.' Mason gaat weer zitten. Iedereen in de zaal kijkt nu naar Liam, wachtend tot hij zich gaat verdedigen.

'Ik was inderdaad gisteravond bij Erin', zegt hij uiteindelijk. 'Zij had mij uitgenodigd, maar toen ik daar aankwam was ze al dood.' Ik had helemaal niet geweten dat Liam degene was geweest die haar gevonden had. Het zou natuurlijk kunnen dat hij loog, maar ik besluit dat ik hem geloof. Zijn verdriet om haar was te oprecht geweest om gespeeld te kunnen zijn.

'Kan iemand dat bevestigen?', vraagt Donna kil. Liam merkt haar toon ook op en slaat verdedigend zijn armen over elkaar.

'Als ik het goed heb, was onze burgermeester er ook bij toen het lijk weer bekeken en werd er toen, om een uur 's nachts, vastgesteld dat ze al minimaal twee uur dood was.' Ik heb medelijden met Liam. Het lijkt me vreselijk voor hem. Het meisje van wie hij hield is dood en nu moet hij zich ook nog verdedigen tegenover mensen die denken dat hij haar vermoord heeft. Een ding blijf ik me wel afvragen: waarom wilde Erin Liam zo laat in de nacht spreken? Had ze geweten dat ze zou worden vermoord of was het niet gerelateerd?