Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 73

'Ze denken trouwens dat de code leidt naar een aantal coördinaten', flapt hij er ineens uit. Met ze bedoelt hij waarschijnlijk de bazen. Sinds Emily weg is en Noah gearresteerd is hebben zij de leiding over het kantoor van de loods overgenomen.

'Hoe hebben ze dat ontdekt?' Dit is eigenlijk niet waar ik het bij voorkeur over zou willen hebben, maar het is tenminste niet meer ongemakkelijk stil.

'Thomas heeft iets ontdekt waardoor hij weet in welke vorm waarschijnlijk de antwoorden van verschillende codes in een eindresultaat moeten worden weergegeven. Dat is een combinatie waarbij het een letter met groep van twee cijfers, nog een tweetal cijfers, dan een drietal, vervolgens weer een letter met drie cijfers en dan nog een keer een tweetal en een drietal cijfers. Dat is precies hoe coördinaten ook worden weergegeven.' Zijn enthousiasme is duidelijk te horen in zijn stem, maar ik voel zelf weinig van zijn blijdschap. De ontdekking dat er dus meerdere kleinere codes zijn is in mijn ogen niet echt een geruststelling.

'Cool, hebben ze ook al eerder ontdekte dingen weten in te voeren in dit format?'

'Nog niet, maar op deze manier zijn we wel een grote stap dichterbij het antwoord.' Daar ben ik van overtuigd, maar hoeveel stappen moeten we nog zetten voordat we hier weg komen. We zijn hier intussen al zo'n tien maanden, bijna een jaar. Tien maanden waarin mijn leven buiten dit dorp is doorgegaan zonder mij. Mijn vrienden, mijn familie. Door de filmpjes weet ik dat mijn ouders gewoon doorgaan met hun leven zonder mij. Het is bijna alsof ik in die wereld nooit bestaan heb. Zijn de bazen daar verantwoordelijk voor? Hebben ze iets met hun herinneringen gedaan? En zo ja, wat moeten we dan als we eenmaal vrij zijn, als er niets meer is om naar terug te keren?

Justin ziet blijkbaar dat ik niet zo'n enthousiasme heb voor het onderwerp als hij en hij switcht van onderwerp.

'Wat is het mooiste land waar je ooit geweest bent?' Ik herinner me dat ik hem ooit verteld heb dat ik van reizen hou, maar ik had niet verwacht dat hij zich dat zou herinneren.

'Waarschijnlijk Australië. Ik ben toen in Sydney geweest en vooral bij nacht was het echt prachtig, hoe alle gebouwen zoals het operagebouw verlicht werden en die lichten weerkaatsten in het water.' Justin glimlacht alsof hij het zich helemaal kan voorstellen.

'Oké, sluit nu je ogen.' Ik Heb geen idee waar dit heen gaat.

'Volgens mij loop ik dan ergens tegenaan', zeg ik met een lachje.

'Vertrouw me, dat zal niet gebeuren.' Ik sta stil en sluit mijn ogen. Dan voel ik Justins hand om de mijne, me slecht lichtjes aanrakend alsof ik van porselein ben. Hij loodst me mee. Het voelt zo romantisch, tot hij begint te praten.

'Je mag tijdens het experiment niet je ogen opendoen, anders werkt het niet.' Onhoorbaar zucht ik teleurgesteld. Blijkbaar is dit een of ander gedachtenexperiment. Wat had ik dan verwacht? 'Oké, stel je voor dat je terug in Sydney bent. Wat voel je?' Zelfs terwijl ik geen zin in dit experiment heb, doe ik mijn best het me voor te stellen.

'Ik voel een koele bries vanaf de zee.' Als ik er maar hard genoeg aan denk kan ik het bijna echt voelen.

'Wat zie je?'

'Aan de ene kant zie ik gebouwen boven me uit rijzen, aan de andere kant kan ik het water zien. Verderop kan ik de grote brug zien en het operagebouw. Op het water deinen overal schepen en om me heen zie ik allerlei mensen, families, groepen vrienden en mensen alleen. Volwassenen, kleine kinderen, alles wat we hier in het dorp niet zien.' Justin stelt me meer vragen. Hij vraagt me naar de geur van het zoute zeewater wat zich vermengt met de aroma's uit de restaurants. Hij vraagt me naar de geluiden, van de boten, de mensen. Hij vraagt me zoveel meer dat ik echt het idee krijg dat ik daar ben, in Sydney.

'Ben je alleen of zijn er meer mensen bij je?' Daar weet ik even geen antwoord op. De enige keer dat ik in Sydney ben geweest was ik met mijn ouders en Caitlin, mijn zus, maar iets geeft me het gevoel dat ze er in mijn fantasie niet bij zijn. In plaats daarvan is Justin bij me. Hij houdt mijn hand vast zoals hij ook in het echt doet. Pas nu ben ik me weer bewust dat hij nog steeds mijn hand vasthoudt, onze vingers met elkaar verstrengeld. Ik kijk hem in mijn verbeelding aan, al ben ik niet zeker of ik niet per ongeluk mijn ogen open heb gedaan.

'Jij bent bij me', zeg ik zacht. Op dat moment laat hij voorzichtig mijn hand los.

'We zijn er.' Als ik mijn ogen open verwacht ik ondanks alles iets anders te zien dan onze gewoonlijke plek in het bos. Misschien extra versiering door middel van romantische kaarsen of iets dergelijks, in ieder geval iets ongewoons. In plaats daarvan ziet het meertje bij het bos er precies hetzelfde uit als altijd.

Justin staat naast me en kijkt afwachtend naar mij.

'Hoe was de ervaring in Australië?' Ik voel me stom, stom dat ik verwacht had dat dit alles bedoelt was voor een soort romantische climax of zoiets. Justin is niet het type voor grootse romantische gebaren.

'Het was heel bijzonder.' Ik weet er een geforceerde glimlach uit te persen. Hij lijkt er niets van door te hebben en begint te stralen.

'Ik hoopte al dat je het leuk zou vinden.' We zwijgen allebei en hij trekt nerveus zijn overhemd recht. 'Wil je zitten?' Hij gooit de rugzak, die me nog niet eerder was opgevallen, van zijn rug en haalt er een kleed uit die hij neerlegt zodat ik niet in het vochtige gras hoef te zitten. Misschien is hij dan wel geen romanticus, hij is wel lief. Met een glimlachje ga ik op het kleed zitten en ik zie opnieuw hoe zijn ogen beginnen te glanzen als ik naar hem glimlach. Diep vanbinnen weet ik gewoon zeker dat hij iets voor me voelt, daar ben ik bijna zeker van. Toch weerhoudt die kleine kans dat ik het fout heb me ervan om er zelf over te beginnen. Dus ik blijf hopen dat hij de eerste zet doet. Ondertussen neemt hij naast me plaats op het kleed, dichtbij genoeg dat hij eventueel mijn hand weer zou kunnen vasthouden als hij zou willen.

'Heb je dit experiment vaker geprobeerd?', vraag ik, niet helemaal wetend waar ik anders over zou moeten beginnen.

'Nee, het is ook niet iets wat ik bijna anderen ga proberen. Het was eigenlijk alleen voor jou bedoeld.' Die laatste zin zegt hij zo zacht dat ik hem nauwelijks kan verstaan. Ik weet niet helemaal of ik me vereerd moeten voelen of niet. 'Ik hoopte dat het je gedachten een beetje zouden afleiden van alles in Mystic Valley. Ik denk dat we allemaal het liefst even ergens anders zouden willen zijn.'

'Waar zou jij willen zijn dan? Als je zou kunnen kiezen?' Het perfecte antwoord zou zijn "hier bij jou", maar dat is een reactie die alleen van die romantische films wordt gegeven waarschijnlijk. Helaas is de realiteit geen sprookje waarvan je eigenlijk al weet dat hij goed zal aflopen. Nee, in werkelijkheid hoeft niet alles te eindigen met een "en ze leefden nog lang en gelukkig". De vraag is nog maar of we lang zullen leven. Dat is ook een van de redenen dat ik hoop dat Justin nu me vertelt dat hij me leuk vindt. Dan kunnen we tenminste nog even samen zijn voordat er misschien iets met een van ons gebeurt.