Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 65

Noah

Het kan niet schelen wat ze van me denken, hoeveel ze op me haten. De vuile blikken doen me niets, de walging over wat ik ben. Het is bekend nu, mijn rol, wat ik allemaal heb gedaan. De meesten zouden me liever achter slot en grendel zien, of nog beter: dood. Het is waarschijnlijk ook gewoon wat ik verdien, die gedachten is vaak genoeg in me op gekomen. Maar ze hebben besloten me te laten leven, in ruil voor informatie, dus ik heb ze alles verteld wat ik weet. Alles, behalve de namen van de andere moordende rollen. Als ze slim zijn blijven ze zoveel mogelijk inactief. Ik ga ze niet meer helpen, noch ze tegenwerken. Ik weet waarom ze doen wat ze doen, voor hun families, de meesten tenminste, en ik weiger een keuze voor hen te maken. Zelf heb ik ervoor gekozen dit risico te nemen, ik heb er zelf voor gekozen degene te zijn die Emily bedreigde. Mijn hoop was geweest dat ze te bang zou zijn om te protesteren, dat ze zich bij ons aan zou sluiten. Toen dat niet werkte dacht ik dat er een andere optie was. Ik hoorde dat er mensen kwamen, dus expres misschieten en haar alleen verwonden was mijn nieuwe plan. Mijn handen hadden teveel getrild. Normaalgesproken miste ik nooit mijn doel. Altijd recht door het hart of het hoofd voor zo min mogelijk pijn. En nu die ene keer dat ik mis had moeten schieten... Ik weet niet wat er met haar gebeurd is, waar ze is. Rowena had me bijna meteen in een houtgreep en voerde me af naar de het dorpsplein waar ze me vastbond aan een paal. Een interessante manier, aangezien ze me ook direct had kunnen afleveren aan de hoofdcirkel. Er was iets vreemds aan haar verbrijzelde arm en iets zegt me dat ik niet de enige ben die al heel lang dingen geheim heeft gehouden.

Nog geen twee dagen in het muffe hok waarin Thomas ook opgesloten zat, was de straf die volgde. Een nietige straf in verhouding met het aantal levens dat ik heb afgenomen. Drie op zijn minst, misschien zelfs drie en weet ik veel hoeveel waaraan ik verder nog medeverantwoordelijk ben. Hayley, George, Tijmen en nu misschien Emily daar nog bij. Ik ben de moordende rol met het hoogste moordaantal, niet bepaald een titel om trots op te zijn.

De dagen in het donker hebben me geen goed gedaan. Het heeft me er vooral continu aan herinnerd wat een monster ik ben. Een moordenaar. Een verrader. Een moordende rol. Al binnen een dag werd ik gek van de stilte en de doodsheid en begon ik tegen mezelf te praten, niet dat dat enige fijne conclusies leidde. Ergens was ik dan ook blij toen ze me vrijlieten, al zit ik nog steeds met het schuldgevoel en het idee dat ik dat alles verdien. Dat is een gevoel dat nooit meer zal verdwijnen. Het knaagt aan me. Iedere nacht. Hun gezichten dringen door in mijn dromen, als ze niet hetgeen zijn wat me wakker houdt.

De hoofdcirkel wilde informatie, in ruil daarvoor wilde ik mijn vrijheid. Met die vrijheid kon ik beginnen mijn schuld in te lossen. Het dorp bevrijden is het minste wat ik kan doen. Met zijn vieren stonden ze in mijn zogenaamde gevangenis: Myrthe, Nick, Donna en Sebastiaan. Donna en Nick stemden snel genoeg in. Myrthe en Sebastiaan waren moeilijker te overtuigen. Sebastiaan was bang dat ik hen verraadde, dat ik zijn identiteit bekend zou maken. Niet gedaan. Dat was niet eens nodig.

Vlak na mijn vrijlating kwam de baas der moordenaars zelfs hoogstpersoonlijk naar me toe. Zijn dreigende blik terwijl hij boven me uit torende deed me weinig. Emily had tegen hem in durven te gaan, dus waarom ik niet? Ik had toch niet meer echt een rede om door te gaan.

'Ik raad je aan om je mond te houden...', siste hij dreigend.

'Of anders? Als je me vermoord weten een aantal mensen waar ze mijn aantekeningen kunnen vinden. Daarin staan al jullie namen. Laat me leven en ze blijven geheim.'

'Jij kleine...', begon hij, maar ik gaf hem niet de tijd om zijn zin af te maken.

'En ook als jullie nog iemand anders vermoorden wordt het misschien toch te lastig voor mij om niet per ongeluk jullie namen ergens te noemen.' Daarna keek hij me vooral kwaad aan met een uitdruk die duidelijk maakte dat hij me dolgraag in elkaar wilde slaan. Hij deed het alleen niet. Uiteindelijk ging hij grommend weg en sindsdien heb ik hem niet meer gesproken.