Untold Tales (Nederlands)

Hoofdstuk 78

Rowena

Voor de zoveelste keer deze middag recht ik mijn rug en ga ik verzitten zodat ik nog enigszins comfortabel zit op de houten bank. Waarom de hoofdcirkel hun kleine vergadering ook in het dorpshuis houden is me een raadsel. Thomas kijkt ook alsof hij ieder moment in slaap kan vallen, al weet ik dat dat hem, in tegenstelling tot mezelf, ook echt zou kunnen gebeuren. Hoewel ik me moe voel zou ik hier nooit kunnen slapen, niet met al die mensen van de hoofdcirkel om me heen. Daarbij zou ik waarschijnlijk niet eens slaap nodig hebben, ik doe het meer omdat ik het gewend ben dan dat het daadwerkelijk nodig is. Verder heb ik een zelf opladende batterij in me die me van energie voorziet. Ik ben zo blij dat ik valse herinneringen in mijn hoofd heb over dat ik ooit les heb gehad over het functioneren van AI, anders zou ik mezelf niet eens begrijpen.

'Voor de zoveelste keer Donna, zolang wij Noah in leven houden, weerhoudt hij de moordende rollen ervan dat ze ons aanvallen.' Myrthes stemverheffing zorgt ervoor dat ik weer oplet. Ze haalt een haar door haar korte blonde haar, maar de lokken vallen direct weer in haar gezicht. Als ik erover nadenk heeft ze op het eerste gezicht niets autoritairs, niets wat haar meer tot een leider maakt dan de rest van ons. Ze heeft zich meer bewezen met haar daden. Zelfs terwijl ik het niet met al haar acties eens ben, moet ik haar nageven dat ze zichzelf waardig bewezen heeft door hoe ze de situatie toen we hier net kwamen heeft opgelost. Die eerste dag staat me nog zeer helder voor de geest, waarschijnlijk doordat mijn systeem heeft besloten dat het belangrijke informatie is die goed moest worden opgeslagen.

Drie luide knallen doen waarschijnlijk iedereen tegelijk ontwaken. Ik ben in ieder geval in een keer klaarwakker. Verward kijk ik om me heen. Waarom komt deze kamer me niet bekend voor? Even hoop ik dat ik gewoon in de war ben en me zo te binnen schiet waar ik ben, maar dat gebeurt niet. Ik ken deze kamer niet. Ik druk mijn nagels in de palm van mijn hand, maar het heeft geen effect, het is geen droom. Dan valt mijn oog op een papier wat midden op een bureau in de hoek ligt. Het ligt daar alsof het de bedoeling is dat ik het zal vinden. Nieuwsgierig geworden sta ik op uit bed. Het briefje is beschreven met een korte tekst:

'Rowena,

De regels in dit dorp zijn simpel. Iedereen in dit dorp heeft een rol, een taak, een functie die je moet uitvoeren. Doe je dit niet, dan sterven jij en je familie. Je kan winnen als de personen, die jij volgens je rol moet vermoorden, dood zijn. Bij sommige rollen is overleven genoeg. Zie dit als een spel, een dodelijk spel. Want een spel kan je ook winnen. De winst: je leven en je vrijheid. De winnaars of overlevenden mogen dit dorp, Mystic Valley verlaten. Winnen is de enige manier om het er levend vanaf te brengen. Jouw rol is de Beschermer. De avond dat er een aanval zal zijn krijg jij een melding en mag je een persoon kiezen die sowieso niet aangevallen zal worden.'

Naast het papier ligt een ouderwetse telefoon, die oplicht zodra ik klaar ben met het lezen van de brief. Op het schermpje verschijnt een kort bericht:

'Een rol mag onder geen beding bekend gemaakt worden aan anderen, dan zijn dezelfde gevolgen van dien als wanneer je je rol niet uitvoert.'

Het bericht verdwijnt en een nieuw bericht komt omhoog die me uitlegt dat dit apparaat me zal aangeven wanneer mijn rol actief is. Het klinkt me allemaal nogal belachelijk in de oren. Een spel om leven en dood? Het klinkt als een gestoorde grap. Toch blijft het hele idee me dwarszitten en besluit ik me om te kleden en buiten te gaan kijken.

Zodra ik in de kledingkast kijk, merk ik dat de kleding die van mij is. Ze hebben mijn eigen kleding naar dit vreemde dorp, Mystic Valley, gebracht. Na me omgekleed te hebben loop ik naar buiten. De straten zijn verlaten maar er klinkt rumoer een eindje verderop. Mijn huis blijkt op een hoek te staan en ik hoef maar een straat door te lopen en ik ben op een soort middenplein. Het ziet er naar uit dat het gehele dorp in een soort cirkels op dit plein is gemaakt. Er zijn tientallen mensen op het plein. Iedereen lijkt in paniek. Van wat ik opvang van de gesprekken kan ik opmaken dat er een soort magnetisch veld om het dorp heen zit waardoor we hier niet wegkunnen. De gesprekken gaan al gauw over naar de rollen die genoemd waren op mijn briefje, blijkbaar heeft iedereen zo'n briefje gehad. Het is een kwestie van tijd voordat er discussie en beschuldigingen ontstaan. Twee jongens beginnen zelfs te vechten.

'Wat maakt het überhaupt uit dat we elkaar moeten vermoorden, we gaan toch dood van de honger', jammert een jongen een eindje verderop.

'De verraders onder ons niet, die eten ons gewoon op.'

'Hoezo zijn het meteen kannibalen?', vraagt een meisje die redelijk dichtbij me staat. Ze heeft licht honingblond haar wat golvend over haar schouders valt. Haar grote bruine Bambi ogen doen haar vriendelijk ogen. 'Zij hebben hun rol toch net zomin gekozen als wij.'

'Laat me raden, jij bent een moordende rol', sneert een ander meisje met bijna wit haar tegen haar. Het meisje met de grote bruine ogen haalt haar schouders op.

'Ik stel alleen een feit vast, volgens mij zegt dat niets over mijn eigen rol.'

Op dat moment klimt er een meisje op de verhoging van het standbeeld in het midden zodat ze boven iedereen uitsteekt.

'Allemaal koppen dicht nu. In plaats van discussiëren kunnen we nu beter actie ondernemen', roept ze, luid genoeg dat iedereen haar kan verstaan. Ik kan niet precies beschrijven waarom, maar ze heeft iets over zich wat haar eruit doet zien als een leider, al ben ik er niet van overtuigd dat dat haar meteen tot een goede leider maakt.

'Wat voor actie dan?', vraagt iemand.

'Hoezo zouden we naar jou luisteren?', roept een ander. Het meisje trekt haar wenkbrauwen op.

'Mijn brief zei dat mijn rol die van Burgermeester is, de enige rol die bekend gemaakt mag worden aan iedereen.' Ze houdt haar brief omhoog en mensen drommen dichterbij om te checken of ze gelijk heeft. Ik hoef het zelf niet te zien, de reactie van de anderen zegt genoeg: ze spreekt de waarheid.

'Wat stel jij dan voor wat we moeten doen?', roept iemand op een sarcastische toon. Ik heb bijna medelijden met onze nieuwe burgermeester, want het ziet er niet naar uit dat deze kritische houding van de mensen snel zal verdwijnen.

'Aller eerst moeten we ervoor zorgen dat we hier kunnen overleven. Er moet voedsel verbouwd worden, kleding gemaakt worden. Ik heb in mijn huis geld gevonden en heb van anderen gehoord dat zij dit ook hebben. We kunnen dus een betalingssysteem opzetten. Iedereen krijgt dus een baan zodat we dit dorp draaiende kunnen houden.' Op dat moment begon iedereens telefoon op hetzelfde moment te piepen. Alle aandacht die de burgermeester net van de mensen had gekregen, is meteen weer verdwenen. Ook ik check verbaasd mijn telefoon, die ik voor vertrek in mijn broekzak had gestopt. Een nieuw bericht.

'Maandelijkse voorziening in alle levensbehoeften bij de loods aan de rand van het dorp. Verdeling moet zelf geregeld worden.'

'Oké, oké, dit is goed nieuws', probeert de burgermeester de aandacht te herwinnen. 'Dit betekent dat we alleen de winkels hoeven te onderhouden. Vanmiddag zal er een lijst zijn waarbij iedereen kan opgeven waar ze willen werken. Aanmelding hiervoor zal verplicht zijn.'

Hoewel ze enorm bazig was, had het plan gewerkt. Die avond stond er een werkend systeem op poten zodat iedereen genoeg inkomsten had om te kunnen leven. Ze had dezelfde houding als ik gehad: niet emotioneel, bij mij bleek dat later te komen doordat ik een AI ben, maar in plaats daarvan redelijk en bedachtzaam. Dat was op dat moment wat het dorp nodig had toen iedereen in de war en in paniek was.

De tweede dag werd Hayley vermoord, maar ook dat wist Myrthe redelijk op te lossen. Ze stelde het systeem van de dorpsvergaderingen in zodat we toch wat meer invloed hadden tegen de moordende rollen. De hoofdcirkel werd pas later een ding, toen mensen plotseling kritiek hadden op de machtspositie van de burgermeester. Ze besloot dat het eerlijkst als de andere leiders random werden bepaald, daarom werden de huisnummers 1 tot en met 12 de hoofdcirkel. Hun naam was te danken aan het feit dat al hun huizen zich in de binnenste cirkel huizen, net buiten het plein, bevinden.

De huidige veranderingen in het dorp hebben daar pas verandering in gebracht. Lynn was de eerste dode binnen de hoofdcirkel. Er was ooit bedacht dat dan nummer 13 bij de hoofdcirkel zou komen, maar doordat ik er, samen met Thomas, voor gezorgd heb dat Noah gepakt is, heeft Myrthe blijkbaar besloten het anders te doen. Daardoor ben ik hier nu, deel van een systeem waar ik het zelf niet eens volledig mee eens ben, in een vergadering die ik als volkomen nutteloos bestempel.

Voor de zoveelste keer ben ik blijkbaar met mijn gedachten afgedwaald, want ik heb geen idee waar de discussie over gaat als Thomas begint te praten.