Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 1

A/N

Hallo, ik moet even beginnen met het saaie, want anders begrijp je er niets van. Ik beloof dat het rond hoofdstuk 4 echt leuk gaat worden! Veel plezier met het eerste hoofdstuk.
~Lena


POV Sara

Ik zit in een bus onderweg naar mijn oom.
Friemelend met de draadjes van mijn oortjes denk ik terug aan mijn opa en oma, terwijl ik luister naar Twenty One Pilots. De tranen die over hun wangen biggelden toen ze vertelden dat er geen geld was voor mijn opleiding, en dat ze te oud werden om voor me te zorgen. 
'Maar we hebben een oplossing.' zei opa, terwijl hij een hand op de schokkende schouder van mijn oma legde, die nog steeds aan het huilen was. 
'Je gaat naar je oom.' Hij haalt een opgevouwen foto uit zijn broekzak en ik zie een klein, bruinharig meisje die in de armen ligt van een jonge man. 
'Je herinnerd hem vast niet meer, maar hij houdt tot vandaag nog steeds zielsveel van je. We hebben alles al geregeld.' zegt hij een beetje schuldig. 
'We zullen altijd van je houden Sara.' En zo was het dus besloten. 

Ik woonde bij mijn opa en oma, want mijn moeder was een jaar geleden overleden aan een hartaanval. Mama en ik hadden het nooit makkelijk thuis en mijn moeder, Milla, deed er alles aan om me goed op te voeden.
Altijd probeerde ze het met een glimlach, maar ik hoorde haar vaak s' avonds huilen. Toen ik op een woensdagmorgen naar school ging, deed ik het zoals altijd; ik gaf mijn moeder een zoen op de wang en wenste haar succes op haar werk. Niet wetende dat het de laatste keer was dat ik haar zou zien.
Mama had veel banen, maar verdiende er niet veel mee. Maandag en dinsdag werkte ze bij een restaurant, woensdag, donderdag en vrijdag was ze receptioniste bij een hotel. Zaterdag en zondagmiddag ging ze naar haar oude schoolvriendin om haar te helpen met haar bloemenwinkel.
Alleen op zondagmiddag was ze thuis, en dan gingen we vaak wandelen in het park en samen het avondeten bereiden. Die middagen waren altijd het lichtpuntje van onze week. 

Toen ik die woensdagmiddag na school weer thuis kwam, ging ik meteen naar mijn bijbaantje.
Ik werkte bij een bezorgbedrijfje en mocht vrijwel alle tips zelf houden.
De eigenaar, Kale, wist hoe hard ik en mama het geld nodig hadden. Ik had na school vaak niets te doen, en ging daar dan alsnog werken.
Kale gaf namelijk ook les in zelfverdediging en dat was een grote hobby van mij.
'Het kan verschil maken tussen leven en dood.' zei hij altijd wanneer ik geen zin had om te trainen.
Maar ik mag niet klagen, op school werd ik vaak gepest, omdat ik geen goede kleding had. Na negen jaar les probeerde niemand meer iets. Ik werkte al vanaf mijn tiende bij Kale, maar moest afscheid nemen toen ik naar mijn opa en oma ging verhuizen. 

'Veel succes Sara.' zegt Kale, en hij trekt me naar hem toe voor een stevige knuffel. Ik sla mijn armen om zijn enorme gestalte heen en klop hem op zijn rug. 
'Ik ga je missen Kale, je bent een betere vader voor me geweest dan mijn biologische vader ooit was.' Hij laat een lach horen, die omgaat in een snik en klemt me sterker in zijn armen vast. 
'Die eikel is er nooit geweest.' zegt hij.
'Maar ik ben blij dat je er zo over denkt.' mompelt hij, met een stem dik van emotie. Dan laat hij me los en houdt me op armlengte.
'Beloof dat je een brief stuurt wanneer je veilig bent.' 
Ik knik en pak mijn koffer vast en rol hem naar de bus. Ik kijk nog één laatste keer naar mijn vriendinnen, opa en oma en Kale. 
Dan stap ik de bus in en de deuren gaan dicht. 

Ik kijk naar buiten en zie bergen voorbij flitsen. Als het goed is, hoef ik niet lang meer in de bus te zitten, want LA is nog maar een paar kilometer rijden. Daar woont mijn oom met mijn twee geadopteerde neven, Nathan en Travis.
Ik weet niet wat voor man hij is, maar wat ik wel weet is dat hij heel erg veel hield van mijn moeder, zijn oudere zus.
Hij is drie jaar jonger dan mama en 38 jaar. Ik weet niet zeker wat voor werk hij doet, zelfs mijn opa en oma weten het niet. Maar het kan me niet veel schelen, waarschijnlijk is het gewoon een kantoorbaan, zoals elke man in Los Angeles. 
Een vraag die ik al heb sinds ik in de bus zit, komt weer terug. Had mijn oom niet gewoon geld kunnen sturen naar mijn moeder? Dan was er veel minder stress geweest. 
Maar misschien heeft hij dat wel gedaan en weet ik het simpelweg niet, het zal niet de eerste keer zijn dat mijn moeder geheimen heeft voor me. 
Ik laat het rusten en luister verder naar mijn muziek. Maar ik kan het niet helpen, mijn gedachten gaan weer naar de woensdagavond dat ik te horen kreeg wat er met mama was gebeurd. 

Dat ze niet meer thuis zal komen.