Καταλάθος σε ερωτεύτηκα

Κεφάλαιο 12

Το επόμενο πρωί με βρίσκει να κάθομαι σε ένα απο τα σκαμπό της κουζίνας πίνοντας σιγά τον καφέ μου.

Έκανα πως παρακολουθούσα την συζήτηση του Τζόζεφ και της Λάουρας αλλά ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου.

Τα χέρια του γύρο μου,η ανάσα του στον λαιμό μου,ο ήχος του γέλιου του και η ευαίσθητη πλευρά του που δεν φανταζόμουν ότι θα υπήρχε. Γιατί έκλαιγες Αχιλλέα;γιατι;

"Καφέ Λάουρα." Η φωνή του με κάνει και παγώνω. Εστιάζω στο ποτήρι μου και πίνω μία γουλιά,τον νιώθω πίσω μου και την ανάσα του να χτυπάει τον αυχένα μου αφού τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε κότσο.

"Δεν έχει φιλί για καλημέρα;" μου λέει χαμηλόφωνα.
"Φυσικά και όχι,φύγε από πίσω μου.
"Τζόζεφ πίνω τον καφέ και φύγαμε για την εταιρεία." Λέει ψυχρά.
"Μάλιστα κύριε."

Γυρίζω να τον κοιτάξω και μου κόβετε η ανάσα, φοράει ένα σκούρο μπλέ  κουστούμι άσπρο πουκάμισο που κάνουν τα τατουάζ του να αχνοφαίνονται, τα μαλλιά του είναι χτενισμένα προς τα πίσω. Μένω να τον κοιτάω και δεν μπορώ να ξεκολλήσω.

Παρακολουθώ τα χέρια του που κρατάνε την κούπα από τον καφέ,ο τρόπος που περνά τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του, ο τρόπος που υγραίνει τα χείλη του. Θέλω να περάσω και εγώ τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά του και να του τα τραβήξω,θέλω να τον φιλήσω.

"Θα με ματιάξεις." Λέει και γίνομαι κατακόκκινη από ντροπή. Στραφώ το βλέμμα μου στην κούπα με τον καφέ μου.

Νιώθω να πνίγομαι και σηκώνομαι και φεύγω,κατευθύνομαι προς τον κήπο. Κάθομαι κάτω από το δέντρο και κλείνω τα μάτια μου. Μετά από λίγο το άρωμα του έρχεται στα ρουθούνια μου,ανοίγω διστακτικά τα μάτια μου και τον βλέπω να κάθεται απέναντι μου,δεν μου λέει κάτι απλά καρφώνει τα γκρίζα του μάτια στα πράσινα δικα μου.

"Δεν σε καταλαβαίνω." Η φωνή του ένας ψίθυρος στα αυτιά μου. Τι ειρωνεία.
"Ούτε εγώ σε καταλαβαίνω." Λέω και δαγκώνω το κάτω χείλος μου επίμονα.
"Μην το κάνεις αυτό, ζηλεύω Θέλω να το κάνω και εγω." Δυπολικός αυτό είναι. Την μία δεν είμαι του γούστου του και την άλλη θέλει να μου δαγκώσει το χείλος μου, δεν τον καταλαβαίνω.
"Αχιλλέα αν ήρθες για να μου πουλήσει βλακείες φύγε πήγαινε στην Βαλέρια ή σε όποια Βαλέρια θες, κουράστηκα αυτή την αλλαγή συμπεριφοράς αποφάσισε τι θες." Λέω και σηκώνομαι, με αρπάζει.

"Αλλαγή ποιάς;"
"Της συμπεριφοράς σου!αφού δεν είμαι του γούστου σου, δεν θα με αγγίζες ποτέ αλλά ξαφνικά θες να μου δαγκώσεις το χείλος, να κοιμηθώ μαζί σου, σέρνεις τα χέρια σου στα μπούτια μου, με στριμώχνεις σε πόρτες, έχω κουραστεί,αποφάσισε τι θες δεν είμαι παιχνίδι και δεν είμαι διατεθειμένη να γίνω ένα." Μένει άναυδος και είναι λες και συνειδητοποιεί κάτι, κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω.
"Έχεις δίκιο,απλά ήθελα να παίξω μαζί σου δεν κάνεις για εμένα,είσαι πολύ λίγη."Τα λόγια του καρφιά στην καρδιά μου και μενούν εκεί να σκαλίζουν την πληγή μου.Κλείνω τα μάτια μου θέλοντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

Ανοίγω τα μάτια μου και δεν τον βλέπω. Τώρα ποιός το σκάει Αχιλλέα; ποιος;