"ခင္မ်ားက ဒီေန႔ကစၿပီး ဒီအိမ္ရဲ႕ မိသားစုဆရာဝန္ပဲ"
ရိေပၚကဆိုဖာေပၚထိုင္ေနတယ္။ ေ႐ွ႕မွာေ႐ွာင္းက်န္႔ကမတ္တပ္။ ဒီအိမ္ရဲ႕ ႐ွိသမွ်လူေတြကို ေ႐ွာင္းက်န္႔ေရၾကည့္လိုက္တယ္။
တစ္ေယာက္!
အင္း! တစ္ေယာက္တည္း! ေ႐ွာင္းက်န္႔ေ႐ွ႕မွာ ေျခကားယားလက္ကားယားထိုင္ေနတ့ဲ ဝမ္ရိေပၚ!
"ငါကဘာလို႔လုပ္ရမွာလဲ"
"ငတ္ေနတာေသခ်ာရင္ေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ!"
ဝမ္ရိေပၚ အ႐ိုင္းတုံး!
"Sorry ငါစိတ္မဝင္စားဘူး"
"ဟာေဟ့!"
ထျပန္တ့ဲ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုလက္ကေနဆြဲလွည့္လိုက္တယ္။ ဘာမဆို မျငင္သာတတ္တ့ဲ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ လက္အားက ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ဘယ္လိုအေနအထားမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နာက်င္မႈေတြေပးတယ္။
မ်က္ေတာင္ဖ်ားေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနတာကို ရိေပၚ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းပဲ အားမနာပါးမနာၾကည့္ပစ္မိတယ္။ မာနကေလးေတြရင့္ေနတ့ဲ အ့ဲဒီႏႈတ္ဖ်ားကထြက္လာတ့ဲစကားလုံးေတြ! ငတ္ေသ သြားရင္ေတာင္ သူ႔အရိပ္ကို မခိုဘူးဆိုတ့ဲ ပုံစံနဲ႔!
"ဒါဆို ကုတ္ကပ္ဖက္တြယ္ထားရတ့ဲ အ့ဲဒီ ေဆးခန္းကပါ အလုပ္ထုတ္ေပးလိုက္မယ္ေလ! ဒါဆိုရင္ေတာ့ လုပ္လို႔ရၿပီမဟုတ္လား!"
လက္ကိုျပန္ေဆာင့္ဆြဲပစ္လိုက္တယ္။ နာကာမွ နာေရာ!
"သိတယ္! မင္းမလုပ္ႏိုင္တာ ဘာမွမ႐ွိမွန္း! ဒါေပမ့ဲ ငါက မင္းဘာေတြပဲ လုပ္ႏိုင္လုပ္ႏိုင္ မင္းဖက္ကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ အကုန္လုံး ဖ်က္ဆီးပစ္ခ်င္လား?ရတယ္။ ငါကသုညကေနတက္လာတ့ဲေကာင္! အ့ဲဒီအေျခအေနကိုျပန္ေရာက္သြားမွာကို ငါကေၾကာက္ေနတယ္မ်ား မင္းထင္ေနတာလား?"
"ခြပ္"
ေ႐ွာင္းက်န္႔ေနာက္ကနံရံမွာ ရိေပၚလက္သီးကသြားစိုက္တယ္။ တုန္ကနဲ ျဖစ္သြားေပမ့ဲ အၾကမ္းဖက္လာရင္ ျပန္လုပ္ပစ္ဖို႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔ျပင္ထားၿပီးသား!
အိုေခ! သူေသကိုယ္ေသကိုႀကိဳက္သလား!
"ဟက္"
